Pierwsze sześć rozdziałów Księgi Jozuego opisują chwalebne dzieła, jakie Bóg czynił wśród swojego ludu, kiedy weszli do Ziemi Obiecanej. Izrael został uwolniony po czterystu latach w niewoli. Izrael błądził po pustyni przez czterdzieści lat. Ale teraz byli na granicy Kanaanu, kraju opływającego w mleko i miód, który Bóg im obiecał wiele lat temu. Tak więc przeszli – i co się stało? Natychmiast Jozue zwrócił się do młodszego pokolenia mężczyzn i oddzielił ich dla Boga. Pismo używa słowa „obrzezał”, żeby opisać ich przygotowanie, ale głębsze znaczenie jest takie: „Zostali przygotowani” (zobacz Jozuego 5:2-7).
Dlaczego Jozue to zrobił? Teraz, kiedy przeszli przez rzekę Jordan, napotkali niezdobyte mury Jerycha. W naturalny sposób pokonanie tego wroga byłoby niemożliwe dla niezorganizowanych Izraelitów. Ale Bóg im powiedział, „Ubłogosławiłem was Moimi niesamowitymi bogactwami w tych ostatnich latach, ale wasza praca się jeszcze nie skończyła.”
W jaki sposób Izraelici przygotowywali się do tej bitwy? Nie ostrzyli swoich mieczy i nie polerowali swojej zbroi. Zamiast tego to przygotowywanie odbywało się w ich sercach. Bóg im dal polecenie, żeby obchodzili miasto ze śpiewem, modlitwą i oczekiwaniem na Niego. Wreszcie kazał im podnieść trąby i wydać głośny okrzyk. W jednym momencie te potężne mury zwaliły się.
Wtedy Jozue i jego lud dokonali wielkiego czynu, pokonując wrogów, obejmując ich ziemie i oglądali takie zwycięstwa jak nigdy dotąd. Właściwie Jozue uczynił coś, czego nawet nie dokonał Mojżesz; pokonał trzydziestu jeden królów. Było to dziesięć razy więcej pokonanych królów niż za Mojżesza. Ja wierzę, że to jest obraz tego, co Pan chce uczynić w naszym życiu. On chce pomnożyć dziesięciokrotnie, chce wylać Swojego Ducha w cudowny sposób! On chce, abyśmy Mu wierzyli, że chce to wszystko czynić. Krótko mówiąc, chce, żebyśmy posiedli zwariowaną wiarę.
„Wtedy Jozue powiedział do ludu, 'poświęćcie się, bo jutro Pan dokona cudów wśród was'” (Jozuego 3:5).