Wszyscy chcielibyśmy chodzić w zupełnej wolności od rzeczy, które nas kiedyś dręczyły. Może to być jakiś szczególny grzech czy jakiegoś rodzaju bagaż emocjonalny. Nawet głęboka zdrada, czy seria rozczarowań może zbudować mur i doprowadzić do miejsca zniewolenia, które ciebie paraliżuje na drodze z Bogiem.

Często kiedy Boży ludzie wydają się być w jakichś najgorszych sytuacjach, On czyni to co niemożliwe! W takich chwilach musimy dokonywać świadomego wyboru, aby Mu wierzyć i to co wychodzi z naszych ust musi być tym, co powiedział Bóg – nie możemy milczeć. Ja wierzę, że właśnie żyjemy w takim czasie.

W Psalmie 115 Psalmista maluje ponury obraz, mówiąc: „Martwi nie będą wielbić Pana, ani ci co zstępują do krainy milczenia” (Psalm 115:17). W języku Hebrajskim „ci co wstępują do krainy milczenia” oznacza tych, którzy nie mogą mówić.

„A mam nadzieję w Panu Jezusie, że rychło poślę do was Tymoteusza, abym i ja się ucieszył, dowiedziawszy się, co się z wami dzieje” (Filipian 2:19).

Paweł siedział w celi więziennej w Rzymie, nie myśląc o własnych wygodach ani o swojej trudnej sytuacji. Był zatroskany tylko o duchową i fizyczną kondycję swoich ludzi i powiedział do nich, „Będę pocieszony tylko wtedy, kiedy dowiem się, że macie się dobrze – w duchu i w ciele. Dlatego posyłam Tymoteusza, by to za mnie sprawdził.”

Jeżeli twoje serce jest motywowane przez uznanie innych i to wpływa na sposób twojego życia, to twoja lojalność jest rozdwojona. Zawsze będziesz zmagał się z tym, by podobać się komuś innemu, niż Jezusowi. Kilka lat po nawróceniu, apostoł Paweł udał się do zboru w Jerozolimie, by spróbować dołączyć do innych uczniów, „A gdy przybył do Jerozolimy, starał się przyłączyć do uczniów, ale wszyscy się go bali, nie wierząc, że jest uczniem” (Dz.Ap. 9:26).

Zaniedbanie modlitwy niesie poważne konsekwencje. Słowo mówi, „Jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie?” (Hebr 2:3).

Ja wiem, jak to jest mieć zatkane źródło wody żywej, wysuszające każde błogosławieństwo w moim życiu. To stało się ze mną w czasie beztroski w sprawie modlitwy. W takich okresach miałem czas modlitwy w komorze, ale bez właściwej gorliwości. Pozwoliłem, by troski życia obrabowały mnie z czasu z Panem.

Kiedy uczniowie powiedzieli do Jezusa, „Panie, naucz nas modlić się” (Luk 11:1), to dlatego, że naprawdę chcieli nauczyć się modlić w sposób, który Jemu się podoba. Tak samo wielu chrześcijan dzisiaj chciałoby być wiernymi w modlitwie – ale nie wiedzą jak. Ponieważ po prostu nie rozumieją celu modlitwy, dlatego nie utrzymują znaczącego życia modlitwy.

W ciągu trzech lat służby Jezus uzdrawiał chorych; przywracał ślepym wzrok; wskrzeszał z martwych; cudownie karmił olbrzymie tłumy; głosił dobrą nowinę ubogim i całe rzesze uczył prawdy o ich niebiańskim Ojcu. Ta zdumiewająca lista osiągnięć była możliwa poprzez posłuszeństwo Syna woli Ojca.

Na początku publicznej służby Jezusa wydarzyła się znamienna rzecz w synagodze w Jego mieście rodzinnym Nazarecie. Jako wyznaczony do czytania urywka Starego  Testamentu na ten sabat, Pan przeczytał takie słowa:

„Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność, abym zwiastował miłościwy rok Pana” (Łk 4:18-19).

Niewiara smuci serce Boga bardziej niż jakikolwiek inny grzech. My chrześcijanie krzyczymy przeciwko takim grzechom ciała, ale Bóg jest zainteresowany grzechami serca - wątpieniem w Jego Słowo, albo kwestionowaniem Jego wierności. Prawdziwe sprawy życia i śmierci mają więcej wspólnego z tym jak osoba myśli, niż co robi.

"Nie lękaj się strachu znienacka ani nieszczęścia, gdy spada na bezbożnych, gdyż Pan będzie twoją ufnością a nogi twojej strzec będzie od sideł" (Przyp. Sal. 3:25,26).

Wielu ludzi dzisiaj zdaje pytania, na które nie ma definitywnej odpowiedzi. Czy wkrótce będzie depresja? Czy jest przed nami wielki sztorm ekonomiczny, o którym przestrzegało wielu kaznodziejów i ekonomistów?