CHRISTUS NOG IMMER KONING
God de Vader plaatste Christus op de troon als Koning over alle naties en de hele natuur en als Heere over de Kerk. De apostel Paulus schrijft dat wanneer Jezus terugkomt: "De zalige en alleen machtige Heere, de Koning der koningen en Heere der heren, zal die op Zijn tijd laten zien" (1 Timotheüs 6:15).
Paulus zegt dat het er niet toe doet hoe dingen eruit zien aan de buitenkant. De waarheid is dat God alle dingen onder Jezus 'voeten heeft gelegd en dat Hij nog steeds Koning is over alles. Alles lijkt onbeheerst en het lijkt misschien alsof de duivel de macht heeft overgenomen, maar dat is niet waar. Wel zien wij overal om ons heen dat onze samenleving en onze regering Christus ontkennen - weigerend Zijn autoriteit en koningschap te erkennen. We hebben God verwijderd uit onze scholen en rechtbanken en hebben Hem genegeerd bij het maken van onze wetten. En nu oogsten we een vreselijke oogst.
Helaas gaat mijn zorg verder dan Amerika's verwerping van het gezag van Jezus. Ik zie het probleem binnen de kerk als nog veel tragischer. Het is begrijpelijk dat goddeloze mensen Christus willen onttronen; ze hebben Zijn Naam belachelijk gemaakt en bespot, sinds de dag dat Hij werd geboren. Maar hoe moet het God berouwen om Christus onttroond te zien worden door degenen die zich bij Zijn naam noemen.
Langzaam maar zeker wijzen veel christenen, kerken en bedieningen de raad van de Heere af. Ze leunen niet meer volledig op Zijn heerschappij. In plaats daarvan wenden ze zich tot de wijsheid van de wereld, tot door de mens gemaakte praktijken. Ik heb het met ontzetting aangekeken, toen de kerk geleidelijk de wijsheid van de wereld op de troon zette. Jezus is niet langer de bron en de kracht achter Gods volk.
Laat me je persoonlijk vragen: heb je Christus als de Koning van je hart verwijderd? Ik spoor je aan om Christus vandaag nog op de troon van je hart te zetten - en leef!
"Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal. Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft" (Psalm 121:1-2).