De dood van medelijden!

Een aan cocaïne verslaafde moeder doodde haar eigen zes jaar oude dochter, Elisa, door haar met een kussen te laten stikken.

Vier jaar oude Nadine stierf in haar moeders huis in Bronx. De politie vond het meisje opgesloten in een slaapkamer: uitgedroogd, verminkt, opgerold in de foetus positie. Al haar geroep om hulp was niet gehoord door haar cocaïne verslaafde moeder.

Een twintig jaar oude moeder nam haar drie kinderen naar de top van het dak van haar appartementen complex. Een voor een, systematisch, duwde ze haar drie kinderen schreeuwend van het dak naar hun dood toe. Toen sprong zij en viel dood. De New York's Daily News toonde beelden van de toeschouwers die in doodsangst en ongeloof huilden bij de aanblik van de moeder en de drie kinderen die dood op straat lagen. De mensen waren meer dan verbijsterd door de aanblik. Ontsteld schreeuwden ze: "Wat is er gebeurd met ons land?"

Een zestien jaar oud meisje sprong van een rijdende trein in Brooklyn en viel op een klein jongetje die naar huis rende om te spelen met een nieuw stuk speelgoed dat zijn moeder voor hem had gekocht. Terwijl ik dit schrijf is de jongen in een ziekenhuis in een coma. Het meisje stierf.

Een moeder die verward was legde haar kleine dochtertje op een bed, bedekte het meisjes hoofd met een trui, ging naar de keuken, nam een mes en begon het kleine meisje dood te steken. Later kon de moeder geen verklaring geven voor haar daad. En ze voelde geen spijt over haar daad.

Een andere moeder werd stomdronken, laadde haar twee kinderen in een auto en begon wild door de straten te rijden. Ze overreed twee kinderen, die onmiddellijk gedood werden, en reed de auto in vernieling door tegen een barrière aan te rijden, waarbij ze haarzelf en haar twee kinderen doodde. Vier kinderen dood – gedood in een ogenblik tijd door een moeder in een vlaag van waanzin door drank!

Ik zou als maar door kunnen gaan, met het ene tragische voorval na het andere. Dit zijn maar een paar van de verhalen die de afgelopen paar maanden in onze New York City krant zijn verschenen. Er lijkt geen eind te komen aan al de verschrikkelijke misdaden die worden begaan tegen kinderen. En ze gebeuren over het hele land.

Ik kan niet geloven dat alles wat God doet, is zich inhouden om in te grijpen voordat het einde der tijden is gekomen en om dan pas die misdaden te beëindigen. Ik zal nooit geloven dat hij alleen maar een liefdevolle geest is die in de hemel zit, onbewogen door de verschrikkelijke moordgeest die is losgelaten in dit land. Nee – Hij is een medelijdende Vader die het verschrikkelijk moeilijk heeft met Zijn lijdende kinderen.

Tijdens Zijn tijd hier op aarde was Jezus de belichaming van Gods medelijden. De Schriften zeggen herhaaldelijk dat Christus "door medelijden bewogen" was door het lijden van het volk. En als dat het geval was in de eerste eeuw, wat een groot verdriet moet er dan nu zijn in het hart van onze Heer!

De Bijbel vertelt ons: "…Zijn barmhartigheden houden niet op" (Klaagliederen 3:22). "Maar Gij, Here, zijt een barmhartig en genadig God, lankmoedig en rijk aan goedertierenheid en trouw (Psalm 86:15).

Als ik verhalen lees zoals ik die net genoemd heb uit de krant, dan wil ik ook bewogen worden door medelijden. Zelfs de ergste zondaren worden "bewogen" als ze horen van het lijden van kinderen. Ik kan ze met trillende stem horen spreken bij radio discussieprogramma's als ik in mijn auto rijdt. Ze zeggen: "Hoe verschrikkelijk, tragisch, droevig! Waar gaat het naar toe met onze natie? We zouden al de drugs gebruikende moeders moeten opsluiten. We moeten harder worden met het bestrijden van de misdaad." Nadat hij enige van zulke telefoontjes heeft gehad, verklaarde één radioverslaggever: "Amerika is nog steeds vol met medelijden!"

Maar medelijden is niet alleen een gevoel van medelijden of sympathie. Het is meer dan tot tranen bewogen worden of emotioneel aangeraakt worden – meer dan spreken over het duivelse achter zulke misdaden. Medelijden betekent een gevoel van medelijden en barmhartigheid, maar dan vergezeld van een verlangen om dingen te veranderen. Echte medelijdende gevoelens brengen ons ertoe iets te doen!

Dit wordt geïllustreerd door het medelijden dat Jezus toonde in de evangeliën. Op een zeker punt vertrok Hij naar de wildernis om te bidden. Toen de menigtes met mensen ontdekten waar Hij was, volgden zij Hem te voet van al de omringende steden. In wanhoop brachten zij Hem hun lamme, blinde, stervende en door demonen bezeten mensen.

Wat deed Jezus? De Bijbel vertelt ons: "En Jezus ging voort, en zag een grote menigte en werd bewogen met medelijden voor hen, en Hij genas hun zieken" (Mattheüs 14:14). Dat is medelijden!

Als Jezus belemmerd was geworden door onze moderne manier van denken, dan zou Hij zijn discipelen verzameld hebben voor een bestuursvergadering. Hij zou de problemen geanalyseerd hebben en over de zonden gepraat hebben die de maatschappij in zo'n positie gebracht hadden. Hij zou gewezen hebben op de schuimende demonen en huilend gezegd hebben: "Kijk eens wat zonde doet aan mensen. Is het niet tragisch? Zie het loon van de zonde aan het werk!"

Of, Hij kon gezegd hebben, zoals zovele schijnheilige mensen: "Kijk nou eens – ik ben vermoeid. Ik heb hard gewerkt om je ter dienste te zijn. Maar nu ben ik uitgeput, en ik moet met Mijn Vader praten. Je kunt er zeker van zijn dat ik je pijn voel. Ik zeg je wat ik zal doen: Ik zal Mijn discipelen bijeen roepen, en we zullen een bidstond houden. We zullen samen bidden voor jullie noden. Nu, ga in vrede."

Dat is moderne theologie, in een notendop. Iedereen is bereid te bidden – maar weinigen zijn bereid tot daden over te gaan!

Mattheüs 9 zegt van Jezus: "Toen Hij de scharen zag, werd Hij met ontferming over hen bewogen, daar zij voortgejaagd en afgemat waren, als schapen die geen herder hebben" (Mattheüs 9:36). De zin "met ontferming bewogen" betekent hier "bewogen tot actie". Dus wat deed Jezus eraan?

Hij sprak niet alleen maar. Zijn hart was bewogen en geraakt door alles wat Hij zag – en Hij had een verterend verlangen om dingen te veranderen! Had Hij medelijden met die mensen? Ja. Had Hij sympathie voor ze? Ja. Maar die gevoelens bewogen Hem tot actie! Hij zei: "Ik zal alles doen wat ik kan om een verschil te maken!"En Jezus ging alle steden en dorpen langs en leerde in hun synagogen en verkondigde het evangelie van het Koninkrijk en genas alle ziekte en alle kwaal (vers 35). Dit was niet één of andere lege theologie. Jezus ging niet alleen naar de Vader en zei: "Heer, zend arbeiders in Uw oogstveld." Jezus ging zelf! Hij had Zijn handen gelegd op lepralijders. Hij werd diep, praktisch en innig met hen betrokken.

In Mattheüs 15 lezen we over een ongelooflijke scène: "En vele scharen kwamen bij Hem, die lammen, kreupelen, blinden, stommen en vele anderen bij zich hadden, en zij legden die aan Zijn voeten neer; en Hij genas hen" (Mattheüs 15:30).

Ik geloof niet dat we deze scène vandaag kunnen waarderen. Kun jij het je voorstellen? Overal om Jezus heen zaten en lagen honderden gekwelde mensen op de grond: de zieken, de wanhopigen, kleine kinderen te ziek om rechtop te zitten, mensen luid schreeuwend om hulp, kreunend van pijn, met koorts, demonbezetenen.

Jezus stuurde ze niet weg. Hij volbracht wonderen van genezing en bevrijding: de doven spraken, de kreupelen sprongen, de blinden zagen, de zieken en zij die kwalen hadden werden genezen. En met iedere genezing drong de mensenmassa nog meer op Hem aan. Ik stel me zo voor dat de mensen hun zieke kinderen opnamen en naar voren drongen, en de discipelen die dan enige orde probeerden te handhaven.

Deze mensen waren al drie dagen in de wildernis zonder voedsel. En nu raakten ze uitgeput van de honger. En dat was het ogenblik dat Jezus zei: "Ik heb medelijden met de mensenmassa. Ik zal ze niet vastend wegzenden, opdat ze er onderweg niet bij neervallen."

Ik zou hier kunnen stoppen en dit de focus maken van deze boodschap: "Ik heb medelijden – en ik wil ze niet wegzenden!" Maar de Heer wil ons veel meer zeggen:

Amerika's medelijden is aan het afsterven. Hier in de haven van New York City staat een dame van wie de armen al meer dan honderd jaar staan uitgestrekt naar de armen en behoeftigen. Maar nu veranderen de dingen drastisch.

Staatgouverneurs wedijveren met elkaar om te zien wie de meeste mensen kan weghalen van de bijstandregisters. Van het Witte Huis tot de steden en districten is er een massabeweging om voedselbonnen en bijstand af te schaffen – om zo weinig als mogelijk te geven. Pas afgelopen maand sprak President Clinton over de vele duizenden die niet langer bijstand ontvangen. En hier in New York City drogen de voedsel distributiecentra snel op. Fondsen voor giftenprogramma's zijn aan het verdwijnen.

Nu, ik ben geen politicus. Ik wil niet in een politieke discussie komen over het goede en verkeerde van bijstand voor arme mensen. Ja, ik weet dat er een heleboel bedrog is geweest in het systeem. En ik geloof dat er veranderingen zouden moeten komen – dat alle mensen die kúnnen werken, zouden moeten werken en dat we niet moeders moeten belonen voor het feit dat ze meer onwettige baby's toevoegen aan de bijstandregisters.

Maar wat me het meest hindert is dat de meeste van de holle frasen die ik over het onderwerp hoor gemeen, koud en harteloos van geest zijn. Er gaat een hardheid over dit land!

Ik zeg je, God zal niet werkeloos toezien en toestaan dat het rijkste land op aarde mensen en kinderen op straat zet. Hij zal niet toestaan dat biljoenen worden besteed aan onderzoek van het heelal, terwijl onze kinderen hongerig zijn. En wees gerustgesteld – het zal nog maar twee jaar duren voordat honderden gezinnen op straat beland zijn in New York City!

Ik weet de gevoelens van vele werkers uit de middenklasse over de natie als ze strijden om financieel te overleven. Vele mensen uit voorsteden hebben een goede baan maar worden door de belasting uitgemolken. Ze kunnen zich niet eens permitteren hun kinderen te laten vaccineren of ze gezondheidszorg te geven – maar ze horen van getto moeders die gratis klinische zorg krijgen. Ze kunnen nauwelijks voedsel op hun tafel krijgen, terwijl gratis voedselbonnen naar de mensen van de bijstand gaan. Eén hard werkende moeder zei: "Ik kan beter in de bijstand gaan. Mijn kinderen zouden dan ten minste medische zorg krijgen.

Ik begrijp al deze economische druk. Maar als christenen mogen we niet toelaten dat de koude, harde geest voor de armen ons van ons medelijden berooft!

Eén vroegere gouverneur probeert er een nieuwe wet door te krijgen die euthanasie zou legaliseren, het doden van de zwakke oude mensen. Hij zegt dat de natie zich niet langer kan permitteren om "haar voorzieningen aan hen te verspillen". Hij doet de suggestie dat het beste dat de oude, zieke mensen kunnen doen is: "te sterven en onze medische voorzieningen te bewaren voor de jonge mensen."

Dit is shockerend! We zijn zo hard en ongevoelig geworden dat Jack Kevorkian – "Dokter Dood", de man die helpt bij geplande zelfmoorden – wordt gezien als een held. Hij wordt bestempeld als een "medelijdende, zorgzame dokter, die mensen uit hun ellende helpt." Maar wat hij doet is simpelweg moord!

Nog erger, euthanasie wordt nou niet alleen in gevallen van fysieke pijn toegestaan, maar ook in die van emotionele pijn. Als je een zenuwinstorting hebt en het leven niet meer aankan, dan kun je Dokter Dood bellen!

Spoedig zal een dag komen dat onze natie euthanasie zal legaliseren. We zullen meer en meer voedselbonnen voor de armen stopzetten. En onze straten zullen lijken op die van de Derde Wereld: vol met bedelaars, kinderen en dakloze mensen.

Maar wat me het meest shockeert is dat ik zie dat zich in de kerk van Jezus Christus een gebrek aan medelijden verspreidt. Vele van Gods mensen worden koud van hart en liefdeloos. Kerkgenootschappen zeggen dat hun fondsen voor de zending minder worden. Mensen geven eenvoudig niet meer voor buitenlandse zending.

Pas geleden zond ik naar onze lezers een eenvoudig verslag van hoe wij aan de zending hebben gegeven. Ik schreef: "Ik wil dat u weet dat tenminste tien procent van iedere dollar die u ons heeft gezonden als tiendegave wordt gegeven aan de zending. We ondersteunen bedieningen die zorgen voor kinderen over de hele wereld. We zijn werkzaam in weeshuizen in Roemenië en in Mozambique, en we geven vele duizenden voor de zorg van kinderen in Latijns Amerika."

Ik dacht dat de mensen dankbaar zouden zijn voor de toewijding van onze bediening aan het geven. Maar ik was geshockeerd en verbijsterd door het aantal geïrriteerde brieven dat we ontvingen van verscheidene lezers. Hier is wat enigen van hen zeiden:

"Haal me van uw brievenpostlijst. Ik gaf u geen toestemming om mijn gave te besteden aan uw bedieningen overzee. Ik wil dat iedere dollar hier in de Verenigde Staten blijft."

"Ik wil niet dat iets van mijn geld gaat naar buitenlandse zending. Ik ondersteun uw bediening in New York, maar nergens anders."

Ik zeg aan allen die op de manier van deze mensen denken: Als u niet houdt van het feit dat we een tiende nemen van uw giften, dan is het beste dat u kunt doen: stoppen aan ons te geven. Het kan me niet schelen als dat duizenden dollars kost. God zal zo'n houding niet tolereren!

Dank God, het merendeel van de lezers is dankbaar voor onze toewijding aan het geven uit medelijden.

We dienen in één van de meest probleemvolle, gewonde steden in Amerika – zowel geestelijk en, erg spoedig, economisch. Het is een stad waar meer dan twee miljoen mensen hulp ontvangen van de regering, velen van hen zijn in de bijstand. Deze stad wordt overspoeld door drugsverslaving, wanhoop, daklozen.

Mattheüs schrijft dat massa's mensen tot Jezus kwamen, en dat ze de lammen, blinden, doven, verminkte en kreupelen aan zijn voeten wierpen. En vandaag zie ik dit gebeuren in New York met de kerk van Jezus Christus. De regering heeft gefaald; alle andere instellingen en systemen hebben gefaald; dus, was is de laatste hoop voor de mensheid? Het wordt verondersteld de kerk van Jezus Christus te zijn! En erg spoedig zullen we meer gewonde, meer dakloze, meer hulpeloze mensen aan onze voeten geworpen hebben. Ze zullen vlak voor onze deur gebracht worden!

Wat zullen we dan doen? Zouden we moeten bidden voor opwekking, gebedsdiensten moeten houden die de hele nacht duren – en gewoon over de daklozen heen moeten stappen die vlak voor onze kerkdeuren liggen? Nee – nooit! Dat is geen medelijden!

Een paar zondagnachten geleden kon ik niet slapen. Mijn geest was in opschudding, omdat ik de moeder die ik net achter het podium had ontmoet niet uit mijn hoofd kon krijgen. In één arm hield ze een vijf dagen oude baby, en in haar vrije hand greep ze de hand vast van haar tweejaar oude kind. Haar echtgenoot had zijn baan verloren en kon geen werk vinden, en hij had haar verlaten.

Deze jonge moeder sliep nu op de vloer van een klein appartement waar tien andere mensen woonden. Ze wilde haar eruit hebben omdat haar babi's zoveel huilden. Ze kon geen bijstand krijgen; ze had geen familie, geen plek om naar toe te gaan, zelfs geen geld voor melk. Ze vertelde me: "Ik moet nu op straat slapen. Er is geen plek voor ons om naar toe te gaan!"

Ik gaf deze arme jonge vrouw wat geld, en onze hulpbediening begon met haar te werken. Maar dat was nog niet het einde van alles. Een andere jonge moeder die onze kerk bezoekt kwam naar ons toe in een vergelijkbare situatie. Haar echtgenoot was aan drugs en kon het zo bij geen enkele baan volhouden. Zij vertelde me ook: "Pastor David, nog maar één of twee weken en ik beland op straat."

Toen ontmoette ik twee andere lieve vrouwen die echtgenoten hadden die hen sloegen. Ze vreesden voor hun leven en voor de veiligheid van hun kinderen. En al "de opvanghuizen" zijn vol, met lange wachtlijsten.

Toen ik die nacht ging liggen om in slaap te proberen komen, kon ik mijn ogen niet sluiten. Was ik bewogen? Ja. Vol medelijden? Ja. Maar er was nog iets anders dat zich binnen in me afspeelde. Ik bad: "Heer, wat wilt U dat we hieraan doen? Hoe kunnen we deze tragische situatie veranderen? Ik ben vijf en zestig, en ik ben moe. Ik heb genoeg van mijn tijd besteed aan drugsverslaafden en alcoholisten. Alstublieft – een ander onderwerp."

Maar het beeld van de vijf dagen oude baby bleef in mijn geest opkomen. Ik dacht: "Wij zijn de kerk van Jezus Christus. We moeten medelijden hebben, en hen niet wegzenden. Wat kunnen we doen?"

Ik realiseerde me dat in ongeveer twee of drie weken, ons Jesaja Huis open zou gaan en aan het werk zou gaan in Times Square. En we zouden het Timotheüs mannenhuis naar die faciliteit verplaatsen.

Plotseling, daar was het, recht voor mijn ogen: Het vroegere Timotheüs Huis gebouw zou tien appartementen vrij maken. We konden het gebouw gebruiken als een woongelegenheid voor in de steek gelaten en mishandelde moeders. We konden maar twee moeders en hun kinderen in een enkel appartement doen – en dat betekent dat we dan alleen maar veertig of vijftig families per jaar kunnen helpen. Het is alleen maar een druppel in een emmer water. Maar er moet iets gebeuren!

Barmhartigheid kan niet alleen maar sympathie en medelijden zijn. Het moeten gevoelens zijn die tot actie leiden! Het vraagt: "God, wat wilt U dat ik doen zal?"

Onze kerk heeft veel tijd in gebed doorgebracht. We zijn net klaar met een gebedsketen van vierentwintig uur per dag, dertig dagen lang. En in januari openden we het jaar met gebed en vasten. Maar waar bidden we precies voor?

De overleden Leonard Ravenhill, die schreef: "Why revival tarries" (waarom opwekking op zich laat wachten), was een grote man van God – naar mijn mening, een echte profeet. Ik zat uren naar hem te luisteren over een komende, grote opwekking. Hij wachtte er meer dan zestig jaar op, maar hij stierf zonder deze ooit gezien te hebben.

Toen ik opgroeide in de Pinksterkerk was alles waar mijn vader en grootvader ooit over praatten een komende grote opwekking. Evangelisten praatten erover in kampsamenkomsten: "Er komt een opwekking. God gaat massa's mensen het Koninkrijk in voeren!"

Maar, in het hart van al dit gepraat over opwekking was één basisgedachte: "We hoeven de straat niet op om onze handen vuil te maken. We kunnen gewoon hier blijven en bidden. De Heilige Geest zal mensen naar binnen halen!"

Maar de definitie van opwekking is: "het wakker maken of doen herleven van dat wat een lijk dreigt te worden. Het betekent: "de dode kerk wakker maken – het doen herleven, weer nieuw leven in blazen, zodat de ongelovigen genegen zullen zijn haar deuren binnen te gaan."

Geliefde, de kerk zou niet uit de dood weer tot leven gebracht moeten worden! We zouden niet hoeven te bidden voor de één of andere grote opwekking. En terwijl we allemaal binnen in ons huis waren, biddend voor opwekking, gebeurde het volgende in ons land:

De helft van al onze teenagers roken marihuana. Meer dan éénderde drinkt. Twaalf jaar oude meisjes leven zich uit in seks. Veertien jaar oude meisjes hebben baby's. We hebben een hele generatie van jonge mensen verloren aan cynisme, hardheid, ontgoocheling.

Onze steden staan op het punt in vlammen op te gaan. De natie is verzadigd met seks, pleziertjes, de afgoderij van sporten. Eén van de twee huwelijken eindigt in scheiding.

Het huilende geluid van hongerige, mishandelde kinderen rijst nu op als donder vanuit onze steden. Homoseksuelen eisen huwelijksrecht. Wanhopige vaders gaan bij honderden de straat op op zoek naar werk. Vele zwarte en Spaanse mannen zijn zelfs niet in staat een interview voor een baan te krijgen.

Naarmate het jaar 2000 nadert, wat is de kerk dan aan het doen aan deze dingen? Wat heeft onze aandacht getrokken en onze energie verbruikt?

Niet lang geleden ontving ik een brief van een vrouw die onze kerk bezoekt. Ze zei, in wezen: "Times Square Church heeft nodig dat mensen zich in rijen opstellen voor genezing, dat er samenkomsten zijn waar mirakels gebeuren, en dat er tekenen en wonderen plaatsvinden – zoals de dingen die gebeuren in broeder Zo-en-zo's TV show."

Ik wil de brief van deze vrouw liefdevol en publiekelijk beantwoorden: "Lieve zuster: laat me je vertellen dat je een machtig wonder kunt voortbrengen, een groot teken voor alle ongelovigen.

"Er is een moeder in onze kerk die op het punt staat op straat gezet te worden met haar kinderen. Zij is alleenstaand, en ze is bereid om te werken. Zou jij zo vriendelijk willen zijn haar in je huis te laten en haar je extra slaapkamer te geven voor drie maanden? Of haar gewoon op je bank te laten slapen? Zou je haar te eten geven als ze naar een appartement zoekt? Zou je haar dienen? Zou je haar helpen uit de put van wanhoop?"

Zou het doen hiervan een wonder inhouden? Zou het beschouwd worden als een teken, een wonder? Ja – absoluut! Iedere ongelovige die het zou zien zou zeggen: "Nu, dat is wat het betekent een christen te zijn. En dat is hoe het christendom eigenlijk behoort te zijn!" De Bijbel zegt dat als we mensen in hun noden voorzien – als we gehoorzaam zijn aan het bevel medelijden te hebben met de wereld, en onszelf te geven voor de noden van anderen – dan zullen we een goed bewaterde tuin zijn! "Is het niet, dat gij voor de hongerige uw brood breekt, en arme zwervelingen in uw huis brengt, als gij een naakte ziet, dat gij hem bekleedt... wanneer gij de hongerige schenkt wat gij zelf begeert en de verdrukten verzadigt, … Dan zal de HERE u voortdurend leiden, u in dorre streken verzadigen, en zult gij zijn als een besproeide hof, als een bron, waarvan het water niet teleurstelt (Jesaja: 5-12).

Een voorganger die een kennis van me is liet me onlangs een video zien van een kerksamenkomst die behoort tot wat wordt genoemd: "een grote revival". Maar wat ik op die video zag waren vreemde manifestaties. Op een zeker moment zei de pastor die de samenkomst leidde tegen een huilende man: "Dit is niet de tijd om te huilen. Dit is geen gebedssamenkomst. Het is tijd om te lachen!" Toen knielde de leider naast een man op de vloer en begon te zeggen: "Pomp op, ouwe vreugdegeest! Pomp op, ouwe vreugdegeest!"

Ik vroeg mijn voorgangervriend om dit alles aan mij uit te leggen. Hij zei, in wezen: "Christenen zijn zo terneergeslagen, uitgedroogd en verslagen geworden, dat God probeert om vreugde weer nieuw leven in te blazen. De Heilige Geest probeert mensen vrij te zetten door manifestaties."

Nee! Het gelach dat we zien heden ten dage is niet nieuw. Ik had heilig lachen toen ik tien jaar oud was. Ik lachte uren lang en huilde daarna urenlang – en dat allemaal door de overtuiging van de Heilige Geest. Daar is niets nieuws aan.

Ik vraag je: Hoe kwam het eigenlijk dat de kerk ooit op dit lage punt kwam van teneergeslagen te zijn? Hoe kwam het dat de kerk ooit zulk "oppompen" nodig had?

Het is omdat we niet hebben gehandeld naar Jesaja 58! Dat passage vertelt ons erg duidelijk en direct waarom christenen hun vreugde verliezen, uitdrogen en onder een zwaar juk terecht komen. Het is omdat zij zich hebben toegelegd op zelfbehoud!

De meeste christenen van tegenwoordig horen alleen preken over hoe ze om moeten gaan met de problemen van het leven, hoe om te gaan met ledigheid. Zij hebben niet langer een last voor zending, voor mensen op straat, voor de armen. In plaats daarvan zitten ze bij elkaar en klagen erover hoe hun belastinggeld wordt besteed. En deze zelfde christenen lopen vlak langs de armen en behoeftigen!

Waarom leren de herders hun mensen niet om uit te reiken naar de noden van mensen, zodat wanneer de behoeftigen naar de kerk komen, ze een goed bewaterde tuin zullen vinden, en zodat een diepe bron van leven opspringt? De Heer zei dat Hij dat aan een ieder zou geven die bereidwillig was van zichzelf weg te geven!

Bijna driehonderd jaar geleden kwamen de Moraviërs (hernhutters) naar New York met de Nederlanders. Toen zij een kerk vestigden, begonnen zij ook met het uitreiken naar de armen. Vandaag de dag zijn al hun kerken weg – maar de Moravische bediening bestaat nog steeds in New York, als één van de grootste voedselprogramma's in de stad.

Evenzo is de Bowery Missie nog steeds aan het doorgaan na honderdvijftig jaar. En Jerry McCauley's bediening voor de armen is nog steeds aan de gang na honderdzestig jaar. God voorziet in de behoeften van de arme mensen – alhoewel vele kerken tot stof zijn geworden!

We zouden niet verder dan onze eigen buurt hoeven te reizen om de grootst denkbare opwekking te hebben die je je kunt voorstellen. God zegt dat als we ons brood delen met de hongerigen, de armen in ons huis brengen, de naakten bekleden en van onze eigen ziel geven aan de hongerigen en degenen die lijden, Hij ons zal leiden en voortdurend voor ons zal voorzien. We zullen als een goed bewaterde tuin zijn – een waterbron die nooit zal opdrogen!

God zegt ons: "Richt jezelf op het helpen van anderen! Reik uit naar de armen, de gewonden. Ik zal je antwoorden, je leiden, je verzadigen. Je zult een bron van leven zijn voor anderen. Je zegeningen zullen nooit ophouden!"

Als je je niet prettig voelt bij dit Oud Testamentische onderwijs, luister dan naar wat Jezus zei in het Nieuwe Testament:

"Want Ik heb honger geleden en gij hebt Mij niet te eten gegeven, Ik heb dorst geleden en gij hebt Mij niet te drinken gegeven; Ik ben een vreemdeling geweest en gij hebt Mij niet gehuisvest, naakt en gij hebt Mij niet gekleed, ziek en in de gevangenis en gij hebt Mij niet bezocht. Dan zullen ook zij Hem antwoorden en zeggen: Here, wanneer hebben wij U hongerig gezien, of dorstig, of als vreemdeling, of naakt of ziek, of in de gevangenis, en hebben wij U niet gediend? Dan zal Hij hun antwoorden en zeggen: Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze minsten niet gedaan hebt, hebt gij het ook aan Mij niet gedaan. En dezen zullen heengaan naar de eeuwige straf, maar de rechtvaardigen naar het eeuwige leven" (Mattheüs 25: 42-46).

"Wie nu in de wereld een bestaan heeft en zijn broeder gebrek ziet lijden, maar zijn binnenste voor hem toesluit, hoe blijft de liefde Gods in hem?" (1 Joh. 3:17).

Ik kan je alleen vertellen dat God dit gebed zal beantwoorden: "Heer, ik zie al de noden van de mensen om me heen. En ik weet dat de enige Jezus die mijn stad ooit misschien zal zien, degene is die zij zien door mij en door mijn kerk heen. God, U zal me moeten leiden. Ik sta klaar met mijn portefeuille, mijn huis, mijn tijd. Toon me waar ik moet heengaan, Heer!" Wees gerust – God zal die noden bij de voordeur van je huis brengen!

Je denkt misschien: "Maar ik heb zelf zo veel problemen. Ik kan niet ook nog tijd besteden aan het helpen van anderen." Laat me je vragen: Ben je eenzaam? Meld je dan aan als vrijwilliger om gewonde mensen in een ziekenhuis of rusthuis te bezoeken. Je zult binnen de kortste keren niet meer eenzaam zijn! Heb je een vriend nodig? Ga de straat op, vind een dakloos persoon en vraag: "Ben je hongerig? Laten we naar McDonalds gaan." Koop voor die hongerige persoon een hamburger en praat met hem over Jezus.

God wil dat een ieder van ons deel wordt van Zijn medelijdende hart voor de wereld. En als je bereid bent dat te doen, dan zal Hij de noden bij je voordeur brengen.

Dus, geef jezelf aan de Heer om door Hem gebruikt te worden. Hij zal alle deuren voor je openen. Dan zul je echt Zijn hart van medelijden kennen!