Ik heb veel biografieën van zendelingen gelezen, variërend van de hedendaagse tot de oude geschiedenis. Je zou denken dat deze kostbare mensen, die zo door God zijn gebruikt, verhalen zouden vertellen van voortdurende liefde, kracht en vreugde. Niet dus. Hun verhalen worden gekenmerkt door hartzeer, ontmoediging en zelfs verraad – geen verhalen van avontuur maar van tranen.
Als we oprecht zijn in ons verlangen om de krachten te kennen die godsvrucht voortbrengen, moeten we naar de tuin van Gethsemane gaan, naar Jezus, ons voorbeeld. Al de krachten die Job tegen waren, waren er ook bij Gethsemane en keerden zich tegen Christus. Evenzo is de heftige verleider die het hart van David op het dak binnenkwam, dezelfde verleider die Jezus op de tempel zocht te verleiden om Hem te vernietigen. En alle kwelling die Petrus’ ziel plaagden, waren ook in Gethsemane, vechtend met onze Verlosser.
Elke ware man of vrouw van God zal een portie pijn krijgen. Jezus’ bediening was het doen van de wil van Zijn Vader. Inderdaad, drie jaar lang was alles wat Hij deed op Golgota gericht. Nu, in Gethsemane, riep hij in feite: "O, God, als het enigszins mogelijk is, verlos me van deze last. Het is te zwaar voor mij. Ik zou het liever voorbij laten gaan.”
Ik weet niet wat uw portie pijn is. Sommige christenen hebben jarenlang gebeden om van hun pijn te worden verlost. Vergis u niet, ik geloof in genezing. Toch geloof ik ook in genezende verdrukkingen. David getuigde: " Voordat ik verdrukt werd, dwaalde ik, maar nu neem ik Uw woord in acht." (Psalm 119: 67).
We kunnen onszelf niet toestaan te denken dat elke pijn of of beproeving een aanval van de duivel is. We moeten ook niet denken dat deze beproevingen betekenen dat we zonde hebben in ons leven en dat God ons oordeelt. David vertelt ons anders. Als hij niet getroffen zou zijn geweest, zou hij de Heere niet hebben gezocht.