WAT BEWEEGT JEZUS TOT ACTIE?

De meeste hedendaagse christenen zouden graag willen denken dat zij, net als Jezus, 'ontroerd zijn met mededogen'. Gedurende Zijn tijd op aarde was Jezus de belichaming van Gods mededogen. De Schrift zegt vaak dat Christus ‘ontroerd is door mededogen’ door het lijden van mensen. En als dat het geval was in de eerste eeuw, wat een groot verdriet moet er nu in het hart van onze Heere zijn.

De Bijbel zegt ons: "Zijn barmhartigheid houdt niet op" (zie Klaagliederen 3:22). "Maar U, Heere, bent een barmhartig en genadig God, geduldig en rijk aan goedertierenheid en trouw" (Psalm 86:15).

Compassie is meer dan alleen medelijden of medeleven; het is meer dan tot tranen toe geroerd worden of emotioneel opgewonden raken. En het is meer dan spreken over het kwaad achter vreselijke misdaden. Compassie betekent medelijden en barmhartigheid gepaard met een verlangen om dingen te veranderen. Echt medelevende gevoelens brengen ons ertoe iets te doen.

Dit wordt geïllustreerd door het mededogen dat Jezus in de evangeliën liet zien. Op een gegeven moment vertrok Hij naar een afgelegen plaats om te bidden. Toen de menigte Zijn verblijfplaats ontdekte, volgden ze Hem en in wanhoop brachten ze Hem hun kreupelen, blinden, stervenden en bezetenen door demonen. En wat deed Jezus? De Bijbel vertelt ons: "En toen Jezus uit het schip ging, zag Hij een grote menigte, en Hij was innerlijk met ontferming bewogen over hen en genas hun zieken" (Mattheüs 14:14). Dat is een voorbeeld van mededogen!

Als Jezus werd belemmerd door ons moderne denken, zou Hij Zijn discipelen misschien hebben verzameld voor een commissievergadering of hebben geprobeerd de problemen te analyseren. Of Hij had kunnen zeggen: "Ik ben erg moe en Ik moet met Mijn Vader praten. Ik voel je pijn en de discipelen en Ik zullen voor je bidden. Ga nu heen in vrede."

Maar Jezus deed meer dan praten. Zijn gevoelens van medelijden en sympathie brachten Hem in actie. Hij zei: "Ik zal alles doen wat Ik kan om een ​​verschil te maken."

Laten we erop letten dat onze harten niet ongevoelig worden voor en gewend raken aan de behoeften van de mensen om ons heen.