Wat is er met berouw gebeurd?

Wat is er met berouw gebeurd? Je hoort het woord nog nauwelijks genoemd in de meeste kerken van tegenwoordig, zelfs niet in baptisten kerken, in pinksterkerken of in evangelische kringen. Pastors roepen hun gemeente zelden op om berouw te hebben over hun zonde, om te treuren of verdriet te hebben over het verwonden van Christus door hun slechtheid.

In plaats daarvan is de boodschap die we van vele preekstoelen horen tegenwoordig: "Geloof alleen maar. Neem Christus aan en je zult gered worden". De tekst die wordt gebruikt om deze boodschap te rechtvaardigen is: Handelingen 16:30-31.

In dit passage werd de apostel Paulus in de gevangenis gehouden, toen plotseling de aarde schudde en al de celdeuren zich openden. De gevangenisbewaarder dacht onmiddellijk dat al de gevangenen gevlucht waren, wat betekende dat hij zou geëxecuteerd worden. In zijn wanhoop trok hij zijn zwaard en stond hij op het punt zichzelf van het leven te beroven, toen Paulus en Silas hem tegenhielden en hem ervan verzekerden dat niemand ontsnapt was.

Toen hij dat zag, viel de man neer voor de apostelen en riep uit: "...Heren, wat moet ik doen om behouden te worden?" En zij zeiden: "Stel uw vertrouwen op de Here Jezus en gij zult behouden worden, gij en uw huis" (Hand.16:30-31).

Als we dit passage lezen, dan is het belangrijk te onthouden dat de gevangenisbewaarder op het punt stond zelfmoord te plegen met zijn zwaard in de hand. Hij was al op een punt van berouw gekomen: op zijn knieën, gebroken en trillend, voor de apostelen. Dus was zijn hart echt voorbereid om Jezus te accepteren in echt geloof.

In het evangelie van Marcus vertelt Christus zijn discipelen: "Wie gelooft en zich laat dopen, zal behouden worden, maar wie niet gelooft, zal veroordeeld worden" (Marcus 16:16). Het is duidelijk uit wat Jezus hier zegt dat redding eenvoudig kan worden verkregen door Hem te accepteren en gedoopt te worden.

Maar, Jezus laat aan deze verklaring deze woorden voorafgaan: "Gaat heen in de gehele wereld, verkondigt het evangelie aan de ganse schepping" (vers 15). Hij zegt, in wezen, dat voordat mensen Hem kunnen geloven, eerst het evangelie aan hen gepredikt moet worden.

En wat is dit evangelie waar Jezus het over heeft? Het is het evangelie dat Jezus zelf predikte: het evangelie van berouw!

Bedenk een: wat was de eerste boodschap die Jezus uitsprak, nadat hij de verleidingen in de woestijn had overwonnen? De Schriften zeggen: "Van toen aan begon Jezus te prediken en te zeggen: Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen" (Matt.4:17).

Jezus riep de mensen op berouw te hebben, zelfs voordat hij hen had gezegd in Hem te geloven! Marcus schrijft: "En nadat Johannes was overgeleverd, ging Jezus naar Galilea om het evangelie Gods te prediken, en Hij zeide: De tijd is vervuld en het Koninkrijk Gods is nabijgekomen. Bekeert u en gelooft het evangelie" (Marcus 1:14-15). Christus predikte: "Bekeert u eerst - en geloof".

Ergens anders zegt Jezus van zijn zending: "...Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars tot bekering" (Matt.9:13, letterlijk vertaald vanuit de King James Version). En hij zei tegen de Galaten: "Neen, zeg Ik u, maar als gij u niet bekeert, zult gij allen evenzo omkomen" (Lucas 13:3).

Het evangelie van Jezus ging allemaal over berouw en bekering!

Johannes de Doper predikte ook over berouw, om Israël voor te bereiden op de komst van Christus.

De boodschap van Johannes aan de joden was eenvoudig en direct: "In die dagen trad Johannes de Doper op en hij predikte in de woestijn van Judea, en zeide: Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen" (Mat.3:1-2).

Mensen kwamen overal vandaan om Johannes te horen prediken. En hij vertelde hen in niet mis te verstane woorden: "De Messias zal spoedig in jullie midden verschijnen - daarom kun je je beter gereed maken om Hem te ontmoeten! Je voelt je misschien opgewonden dat Hij komt, maar ik vertel jullie: jullie hart is niet gereed, omdat jullie vasthouden aan je zonden!

"Aan de buitenkant lijken jullie schoon en heilig. Maar van binnen zitten jullie vol met doodsbeenderen! Jullie zijn een generatie van adderen, slangen, met absoluut geen vrees voor God. Maar jullie hebben er zelfs geen besef van dat jullie zondaars zijn. Ik waarschuw jullie: jullie moeten je zonden afleggen voordat je in de Heiland kunt geloven en Hem kunt volgen. Daarom, keer je met berouw af van je zonden, en leef op een manier die echte verandering weerspiegelt!"

Wat voor evangelie predikte Petrus aan de massa's verzamelde mensen op de dag van Pinksteren? De Bijbel vertelt ons dat toen de mensen de apostel hoorde getuigen: "...zij diep in hun hart werden getroffen, en zij zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat moeten wij doen, mannen broeders? En Petrus antwoordde hun: Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des heiligen Geestes ontvangen" (Hand.2:37-38).

Petrus zei niet tegen deze mensen: "Geloof alleen en wordt gered". Hij vroeg hen niet om alleen maar een beslissing te nemen voor Jezus, om voor Jezus te kiezen. Nee, hij zei tegen hen dat ze zich snel met berouw moesten bekeren, en gedoopt moesten worden in gehoorzaamheid aan Christus!

Wat voor evangelie predikte Paulus aan de heidense Atheners op de Areopagus? Hij vertelde ze heel direkt: "God dan verkondigt...dat zij allen overal tot bekering moeten komen" (Hand.17:30).

Deze Griekse intellectuelen hadden er geen moeite mee in God te geloven. In feite kun je zeggen dat ze in hun hele verleden "aan het geloven waren". Ze geloofden in vele goden, de ene keer in deze, en de andere keer in die. Wanneer er iemand langs kwam die overtuigend over een god kon prediken, dan geloofden ze erin. Dus, ze geloofden, maar ze deden het terwijl ze in zonde leefden. Alleen maar geloven was niet genoeg!

Paulus vertelde deze mensen: "Nee, nee, dat is Christus niet! Jezus kan niet gewoon maar gevoegd worden bij jouw lijst van goden. Je gelooft misschien in ze allemaal, maar daar kan je niet mee wegkomen met Jezus. Hij is gekomen om je te redden van je zonden. En Hij beveelt al Zijn volgelingen om zich met berouw te bekeren en zich te wassen van hun zonden!"

Later predikte Paulus hetzelfde evangelie van berouw aan Koning Agrippa: "...ik ben dat hemelse gezicht niet ongehoorzaam geweest, maar ik heb eerst hun, die te Damascus waren, en te Jeruzalem en in het gehele Joodse land en de heidenen verkondigd, dat zij met berouw zich zouden bekeren tot God en werken doen, met hun berouw in overeenstemming" (Hand.26:19-20).

Paulus zegt: "Overal waar ik geweest ben, heb ik berouw gepredikt. En echt berouw bewijst zichzelf door de daden ervan!"

Deze passages maken ons duidelijk dat de apostolische kerk ongegeneerd hetzelfde evangelie predikte als Johannes en Jezus: "Bekeer je met berouw tot vergeving van je zonden!"

Wat betekent het om je met berouw te bekeren?

Sommige christenen geloven dat bekering met berouw alleen maar betekent: "je omkeren" en de tegenovergestelde richting in gaan. Maar de Bijbel zegt ons dat bekering met berouw veel meer is dan dit.

Ik hoorde een man eens zeggen: "Ik ben zo blij dat ik Nieuw Testamentisch grieks kan, want het vertaalt het woord "bekering met berouw" door "van gedachten veranderen".

Nee! Deze man kent zijn grieks niet! De volledige, letterlijke betekenis van het woord "bekering met berouw" in het Nieuwe Testament is: "berouw voelen en zelfverwijt vanwege de zonden die men tegen God heeft begaan; wroeging voelend, spijt; en van richting willen veranderen". Het verschil in betekenis hier ligt bij het woord: "willen". Echt berouw betekent ook een verlangen om te veranderen!

Bovendien is eenvoudig spijt hebben niet wat bekering met berouw inhoudt. Veeleer leidt echte spijt tot bekering met berouw. Paulus verklaart: "Want de droefheid naar Gods wil brengt onberouwelijke inkeer tot heil, maar de droefheid der wereld brengt de dood" (2 Cor.7:10).

Paulus spreekt hier over een spijt waar je later niet op terugkomt: één die echt is, die "blijft" in het leven van de berouwvolle persoon. Dit soort van vrome spijt brengt als vanzelf een berouw voort die een haat voor zonde inhoudt, een rechtvaardige vrees voor God en een verlangen om alle verkeerde dingen goed te gaan maken.

Het zou ons dat ook niet moeten verbazen dat Paulus bekering met berouw predikte aan gelovigen. Hij bracht een sterke boodschap van bekering met berouw aan de christenen in Corinthe. De Corinthische gelovigen waren rijk gezegend geworden door God, en hadden machtige leraren van het Woord gehad. Maar hun gemeente bleef vol zitten met zonden.

Eerst getuigde Paulus tegen de Corinthiërs: "De tekenen van een apostel zijn bij u verricht met alle volharding, door tekenen, wonderen en krachten" (2 Cor.12:12). Maar dan zegt Paulus hen erg duidelijk: "Want ik vrees, dat ik misschien bij mijn komst u niet zó zal vinden, als ik wens..." (vers 20).

Wat was de angst van Paulus? Het was eenvoudig deze: "Ik vrees, dat, als ik weer kom, mijn God mij bij u verootmoedigen zal en dat ik zal hebben te treuren om velen van hen, die vroeger in de zonde geleefd hebben en nog niet tot berouw zijn gekomen over de onreinheid, hoererij en ontucht, die zij gepleegd hebben" (vers 21).

Deze tederhartige herder hield van de zich met zonden inlatende heiligen in Corinthe. Toch wist hij dat hen goed was geleerd dat het leven in grote zonden verkeerd was. En hij vertelde ze: "Als ik jullie kom bezoeken, dan zullen jullie me zien met mijn hoofd gebogen van verdriet. Uit mijn ogen zullen tranen stromen, en ik zal huilen door verdriet".

"Als ik zie dat jullie doorgaan je te buiten te gaan aan vuilheid, hoererij en lust, dan zal ik totaal gebroken zijn, omdat het evangelie niet zijn werk in jullie hart heeft gedaan. Jullie hebben geen spijt gehad van jullie zonden. En ik zal jullie luid oproepen om je met berouw te bekeren!"

Deze woorden van Paulus maakten dat ik me ging schamen!

Als ik de woorden van Paulus lees, dan onderzoek ik mijn eigen bediening en vraag ik mezelf af: "Heb ik iets afgehaald van het evangelie dat Jezus predikte: het evangelie van bekering met berouw? Heb ik in wezen een schaar genomen bij mijn Bijbel en de hogere kosten van het volgen van Christus weggeknipt? Heb ik zijn standaard verlaagd door de mensen te zeggen: "Geloof alleen en word gered"?

Als ik vandaag naar de kerk kijk, vraag ik me af: Staan wij, evangelisten, erop dat Bijbels "God vrezende spijt" plaatsvindt als bewijs van echte bekering met berouw? Of leiden we massa's van onberouwvolle mensen in een vals gevoel van vrede? Geven we hen de verkeerde instructies door tegen hen te zeggen dat alles wat God van hen vraagt is te zeggen: "Ik geloof in je, Jezus"?

Hebben we echte overtuiging voor zonde ervan afgehaald? Zijn wíj er tussen gekomen en hebben wij redding aangeboden aan hen die zich niet echt met berouw bekeerd hebben, die geen spijt hebben gehad van hun zonden, die de verschrikkelijke zondigheid van hun zonden niet hebben gezien, die geloof hebben gezocht om alleen maar hun lusten erachter te kunnen verschuilen?

We horen continu verschrikkelijke overdrijvingen van de aantallen mensen die tot Jezus komen door verschillende bedieningen. Christenen verhalen over de grote aantallen mensen die gered werden toen ze predikten in gevangenissen, scholen, bij samenkomsten. Ze zeggen: "Iedereen die er bij was gaf zijn hart aan Jezus. Toen ik ophield met preken, kwamen ze allemaal naar voren voor redding".

Nee, dat is een tragische overdrijving! Het enige wat er maar al te vaak gebeurt, is dat iedereen alleen maar een gebed herhaalt. Ze bidden alleen maar wat ze gezegd wordt te bidden, en weinigen van hen begrijpen wat ze zeggen. Daarna gaan de meesten terug naar hun heidense manier van leven!

Zulke mensen ervaren nooit een diep werk van de Heilige Geest. Als gevolg daarvan bekeren ze zich nooit met berouw, hebben nooit spijt van hun zonden, en geloven nooit echt. Tragisch genoeg boden we hen iets aan wat Jezus zelf nooit aanbood: redding zonder bekering met berouw!

Ik geloof dat de kerk zelfs het gevoel heeft weggehaald uit zonde-overtuiging. Bedenk: je ziet haast nooit meer tranen op de wangen van hen die gered worden. Natuurlijk, ik weet dat tranen niemand kunnen redden. Maar God heeft ons allemaal menselijk gemaakt, met hele echte gevoelens. En iedere zondaar die door de hel gebonden wordt, en die dan door de Heilige Geest wordt aangeraakt, voelt vanzelf een diepe spijt over de manieren waarop hij de Heer gegriefd heeft.

De apostel Petrus voelde dit soort van Godvrezende spijt, toen hij loochende dat hij Jezus kende. Plotseling kwam de herinnering bij hem boven over wat Jezus hem had gezegd: "En Petrus herinnerde zich het woord, dat Jezus tot hem gesproken had: Eer de haan tweemaal gekraaid heeft, zult gij Mij driemaal verloochenen. En hij begon te wenen" (Marcus 14:72).

Toen Petrus zich deze woorden herinnerde, werd hij helemaal overmand door emotie. En plotseling rende hij door Jeruzalem, huilend: "Ik heb de Heer verraden!"

Geliefden, we kunnen dat soort van berouw gewoonweg niet zelf uitwerken in ons eigen vlees. Alleen de Heilige Geest kan ons openbaren, als aan Petrus, dat ook wij onze dierbare Heiland hebben verwond. En die openbaring behoort ons diepe spijt te geven!

Ik ben het niet eens met alle doctrines van de Puriteinse schrijvers, maar ik houd er erg van dat zij heiligheid zo benadrukken. Deze Godvrezende predikers noemden hun preken: "diep ploegen". Ze geloofden dat ze niet echte zaden van geloof konden zaaien, als niet eerst het hart van de luisteraar diep geploegd was geworden.

Daarom overtuigden de Puriteinen zich ervan dat hun prediking erg diep ging, en dat al de oppervlakkige grond van de zielen van de luisteraars werd verbroken. Hun preken bracht echte bekering met berouw teweeg bij hun toehoorders. En deze bekering bracht ook weer over de jaren sterke, volwassen, trouwe christenen voort.

Vandaag echter is al het prediken zaaien zonder ploegen. Ik hoor tegenwoordig weinig preken die dieper graven dan de oppervlakte van de grond. Diep ploegen raakt niet alleen de ziekte van zonde, het gaat zelfs tot de diepste oorzaak van de ziekte. Veel van de prediking die we vandaag horen richt zich op de genezing en negeert de ziekte. Het biedt een recept aan zonder een behandelkamer!

Helaas maken we dat mensen geloven dat ze genezen zijn van zonde terwijl ze nooit wisten dat ze ziek waren. We doen hen klederen van gerechtigheid aan terwijl ze nooit wisten dat ze naakt waren. We sporen hen aan in Christus te geloven terwijl ze niet eens hun behoefte aan vertrouwen beseffen. Zulke mensen denken tenslotte: "Het kan geen kwaad als ik Jezus toevoeg aan mijn leven".

C.H. Spurgeon, de machtige engelse prediker, zei het volgende over de noodzaak van bekering met berouw:

"Ik vertrouw erop dat boetedoening, gepaard gaande met spijt, nog steeds bestaat, alhoewel ik er de laatste tijd niet veel over heb gehoord. De mensen lijken heden ten dage snel tot het geloof over te gaan... ik hoop dat mijn oude vriend "bekering met berouw" niet dood is. Ik ben wanhopig verliefd op "bekering met berouw"; het lijkt de tweelingzuster te zijn van geloof".

"Ik begrijp zelf niet veel over geloof "met droge ogen"; ik weet dat ik tot Christus kwam door de weg van huilen bij het kruis... Toen ik door geloof bij Calvarie kwam, ging het gepaard met heel veel gehuil en met smeekbedes, met het belijden van mijn zonden, en met het verlangen redding te vinden in Jezus, en in Jezus alleen".

Toen Times Square Church werd opgericht, predikten wij, pastors, de eerste jaren de wet.

Waarom predikten wij zolang de wet in onze kerk? We deden het omdat velen in onze kerk zichzelf christenen noemden, maar hun leven weerspiegelde het niet!

In die vroege jaren kwamen vele mensen naar het altaar aan het eind van iedere dienst. Ze herhaalden een pastoraal gebed en accepteerden redding "door geloof". Maar, velen van die mensen voelden nooit enige overtuiging van hun zonden. Ze ervaarden geen goddelijk verdriet, en daarom liet hun leven geen echte bekering met berouw zien.

Theater acteurs die verondersteld werden zich met berouw bekeerd te hebben, beleden Christus op zondag, maar gingen door de week weer terug naar hun goddeloze shows. Homoseksuelen baden voor redding, maar gingen verder door met hun zondige levensstijl. Anderen beleden Jezus bij ons altaar, maar gingen door met hun overspelige relaties, hoererij of drugsgebruik.

Dat is de reden waarom we donderden vanaf de kansel over zonde-overtuiging! De Heilige Geest leidde ons pastorale team ertoe om alle zonde te ontmaskeren, alle rebellie en ongehoorzaamheid aan Zijn Woord. We predikten zo vurig over de hel, dat mensen opstonden en onze diensten verlieten. En we predikten zo echt over de hemel, dat mensen die zich met zonden inlieten, trilden bij de huiveringwekkende realiteit van de heiligheid van Christus.

Onze prediking van de wet was absoluut noodzakelijk in die tijd. Het is Gods spiegel, die ieder verborgen, geheim ding openbaart. En het bracht de mensen in onze samenkomst tot een bewustzijn van de buitengewone zondigheid van zonde.

Terwijl sommige mensen wegrenden, renden anderen naar voren met echt berouw. Eén van deze was een acteur met een bulderende stem, genaamd David Davis. Hij gaf zichzelf helemaal aan Jezus over met echt berouw. En vandaag zijn hij en zijn vrouw pastor van een bloeiende kerk in Israël, waar ze Christus al bijna tien jaar hebben gepredikt.

Terwijl het echte werk van berouw zijn doel volbracht in onze kerk, leidde de Heilige Geest ons toen om te prediken over de glorie van genade. We onderwezen over het Nieuwe Covenant, over macht over zonde door de Heilige Geest, over leven in geloof. In het kort begonnen we de heiligen op te bouwen.

Door die hele ervaring ontdekten we ook de gevaren van het alleen prediken over de wet en het voornamelijk zich richten op zonde. Als de mensen een vast dieet wordt gegeven over alleen deze boodschap, beginnen ze de hoop te verliezen en ten prooi te vallen aan wanhoop, denkend: "Ik zal hier nooit aan kunnen voldoen". Ze kijken dan steeds naar binnen, in plaats van naar het kruis voor hoop.

Maar als een kerk van de Heer is, dan kan het erop vertrouwen dat Gods Geest de boodschap brengt over de wet wanneer die nodig is. Als Jezus ziet dat zijn mensen overgaan op een "gemakkelijk geloven", dan brengt Hij weer de zweep van de wet over hen, met alle genade en barmhartigheid.

Zie je, berouw is geen eenmalige ervaring. Het is niet de één of andere orkaan die eenmaal toeslaat en dan voor altijd weg is. Noch ervaren we berouw alleen in een moment van crisis, en praten daar dan verder over de rest van ons leven. Nee, berouw over zonde zou altijd onze leraar moeten zijn!

Spurgeon getuigde: "Ik getuig volmondig dat ik vandaag veel meer spijt voel voor zonde dan toen ik pas tot de Heiland kwam, meer dan dertig jaar geleden. Ik haat zonde nu meer intens dan toen ik nog alleen onder overtuiging van zonde was. Er zijn sommige dingen waarvan ik toen nog niet wist dat het zonde was, maar waarvan ik nu wel weet dat het zonde is. Ik heb nu een veel scherper gevoel over de vuilheid van mijn eigen hart dan toen ik pas tot Christus kwam...

"Spijt over zonde is een eeuwigdurende regen, een lieve, zachte douche, die bij een echt geredde man zijn hele leven lang duurt... Hij heeft altijd spijt dat hij heeft gezondigd... Hij zal nooit stoppen met verdriet hebben over zonde totdat alle zonde weg is".

Jezus zei iets tegen de kerk in Efeze dat me doet huiveren!

Je herinnert je de zeven kerken die Johannes in Openbaringen 2 noemt. Onder hen is de kerk van Efeze: een kerk die Jezus zeer hoog aanslaat.

Ik zou graag zien dat onze kerk in Times Square net zo is als de kerk van Efeze. Dat lichaam van gelovigen werkte in één van 's werelds meest bevolkte steden, en werd nooit moe te midden van smerige vuilheid. De mensen offerden zich helemaal op, haattten zonde en weigerden valse doctrines te accepteren. Ze stonden sterk in het geloof, had God lief met hun gehele hart, hoe groot de verleidingen ook waren waar ze het hoofd tegen hadden te bieden.

Maar Christus wist dat er iets fout zat bij deze mensen. En Hij hield zoveel van deze kerk: het was zo'n helder schijnende lamp voor de naties, Hij wilde niet zien dat de kerk dood zou gaan, zonder er iets aan te proberen te doen. Daarom zei Hij tegen de Efeziërs: "Maar Ik heb tegen u, dat gij uw eerste liefde verzaakt hebt" (Openb.2:4).

Jezus zei: "Je vuur is aan het uitgaan! De liefde voor Mij, waaruit eerst je motivatie kwam om getrouw te zijn, is aan het verdwijnen. Eens droeg je mijn last voor de verlorenen, maar nu ben je tevreden met alleen maar zitten luisteren naar preken. Je gaat helemaal op in je eigen zorgen, en je negeert Mijn zorgen. Je bent ver weg gevallen van waar je eens stond!"

Jezus zegt tegen hen: "Gedenk dan, van welke hoogte gij gevallen zijt..." (vers 5). Hij zegt: "Denk eens terug! Je verlangde er eens naar om naar Mijn huis te gaan, om samen met Mijn heiligen te zijn, om Mijn last te dragen. Maar nu is een uur op zondagmorgen genoeg voor jullie!

Dus, dierbare christen, ben je nog steeds vol vuur voor Jezus? Ben je nog steeds net zo verliefd op Hem als toen je net gered was? Of heb je je belangstelling voor Zijn zaken verloren, en laat je al de bedieningen in de steek? Zijn er teveel andere dingen die je aandacht opeisen? Als dat zo is, dan zegt de Heer tegen je: "Ik heb iets tegen je: je hebt je eerste liefde in de steek gelaten!"

Luister naar wat Jezus zegt op dit punt: "Bekeer u en doe (weder) uw eerste werken..." (zelfde vers). Hij zegt: "Treur over je groeiende onverschilligheid. Wees berouwvol, neem het serieus. En laat je droefheid je dan terugbrengen naar waar je was toen je Me voor het eerst liefhad!"

Christus geeft ons dan een Woord dat ons laat weten dat we hier beter goed aandacht aan kunnen schenken: Hij zegt: "...zo niet...", en onmiddellijk er na wat het gevolg daarvan zal zijn: "...dan kom Ik tot u en Ik zal uw kandelaar van zijn plaats wegnemen..." (zelfde vers).

Jezus zegt hier dat als we ons niet berouwvol bekeren, hij al de geestelijke autoriteit die ons is gegeven zal wegnemen. Dit houdt ook in onze invloed over onze stad, onze gemeente, onze buurt, over hen die in onze invloedssfeer zijn. Al het beetje invloed dat we hebben, zal van ons afgehaald worden, tenzij, zegt Hij: "We ons met berouw bekeren!"

Op dit ogenblik sluiten kerken over de hele wereld hun deuren. Hun licht is letterlijk aan het uitgaan, en dat is het oordeel dat over hen komt omdat ze weigeren berouw te hebben! God zei dat ze hun onderscheidingsvermogen zouden verliezen, hun geestelijke zegeningen, hun financiële middelen, Zijn eigen tegenwoordigheid. Nu zijn ze dood, levenloos, met alleen maar herinneringen aan zegeningen die ze eens hadden.

Ik predikte in vele van zulke kerken de afgelopen dertig jaar. Eens zaten ze vol met enthousiaste gelovigen. Nu zit er hooguit een dozijn mensen in hun kerkbanken. Spoedig zal er helemaal niemand meer komen, en de deuren zullen voorgoed gesloten worden. God heeft "Ikabod" geschreven op hun deuren, bedoelend: "De Geest van de Heer is vertrokken!"

Maar, geliefde, God geeft deze zelfde boodschap aan iedere christen individueel. Hij zegt: "Als je weigert je met berouw te bekeren, als je in je apathie blijft, dan zal ik je lamp weghalen. Dan zul je geen invloed meer hebben bij je familie, je collega's, bij niemand!"

Dit is precies wat er gebeurde bij de kerk in Efeze. God wachtte geduldig, meer dan 1000 jaar in feite, op die kerk om zich met berouw te bekeren. Maar tenslotte kwam de tijd dat ze zover waren afgedwaald dat Hij het niet langer kon verdragen.

De geschiedschrijver Gibbon schrijft: "De eerste kandelaar van Efeze werd uitgedoofd. De barbaarse veldheren van Ionië en Lydië vertrapten de overblijfselen van het christendom. Nu roepen de mohammedaanse moskeeën de god Mohammed aan. Alleen de kerk van Philadelfia staat nog overeind".

Maar, als we deze woorden lezen, moeten we niet bang zijn. Jezus eindigt zijn vermaning tegen ons op deze manier: "...Wie overwint, hem zal Ik geven te eten van de boom des levens, die in het paradijs Gods is" (Openb.2:7).

Lieve heilige, Jezus is die boom! Hij zegt tegen ons: "Als je je met berouw bekeert, dan zal ik je constant leven geven dat van Mijzelf komt. En zolang je doorgaat met Mij lief te hebben, zal ik een stroom van bovennatuurlijk leven in je geven. Dit leven zal zich openbaren in onderscheidingsvermogen, je liefde voor mensen, je goede werken voor Mijn koninkrijk!"

Dit is het kenmerk dat iedere christen die echt van Jezus houdt, heeft. Zo'n gelovige is vol leven, en iedereen er om heen weet dat!

Jezus belooft dat je Godvrezende spijt, je berouwvolle hart en je vernieuwde liefde voor Hem je tot Leven zal leiden. Daarom, bid nu zo tot Hem: "Heer, geef me een echt berouwvol hart. Breng me terug naar wie ik was toen ik voor het eerst van U hield. Maar breng me dit keer nog verder, nog dieper in U, dan ik ooit geweest ben!"

Als je je met berouw bekeert, zal Gods Geest in jou een nieuwe openbaring van de glorie van Christus brengen. En Hij zal het aan iedereen om je heen laten zien!