ODNOWIENIE UMYSŁU

Kiedy Paweł oświadcza odważnie, „Ja mam zmysł Chrystusowy”, to deklaruje, „Ja również wyrzekłem się swojej reputacji. Przyjąłem rolę sługi” (zobacz Filipian 2:7). Paweł dodaje też, że to samo odnosi się do każdego wierzącego: „My [wszyscy] możemy mieć zmysł Chrystusowy” (1 Kor. 2:16).

Może się zastanawiasz: kiedy i jak Paweł przyjął na siebie życie niewolnika? Jak mógł taki człowiek, kiedyś prześladowca wierzących, o sercu mordercy, kiedyś mieć zmysł Chrystusowy?

Paweł potrafił dokładnie określić kiedy to się stało. Dz. Ap. 9 opisuje jak i kiedy miała miejsce jego decyzja: w Damaszku, na ulicy Prostej, w domu człowieka o imieniu Juda.

W tym czasie Paweł był jeszcze znany jako Saul. Był w drodze do Damaszku z małą armią, z zamiarem pojmania chrześcijan, aby ich przyprowadzić do Jerozolimy, uwięzić i torturować. Ale Jezus ukazał się Saulowi na tej drodze do Damaszku, oślepił go i pokierował go do domu Judy na ulicy Prostej. „I Saul był tam trzy dni nic nie widząc i nie jadł ani nie pił.”

W ciągu tych trzech dni umysł Saula był odnawiany. Spędził cały ten czas w intensywnej modlitwie, rozważając swoje poprzednie życie. I to co w nim widział, teraz zaczął nienawidzić. Wtedy Saul stał się Pawłem.

Ten człowiek był bardzo pyszny. Był pełny źle ukierunkowanej gorliwości  i szukał aprobaty innych bardzo religijnych ludzi. Ale wtedy powiedział: „Chrystus przyszedł i objawił się we mnie i wyrzekłem się mojego dotychczasowego stylu życia. Już nie chciałem się podobać ludziom, ani  postępować według trendów religijnych. Stałem się Chrystusowy.

„Wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa” (Filipian 3:8).