OSADNICY

„I wziął Terach syna swego Abrama i wnuka swego Lota, syna Harana, i synową swoją Saraj, żonę syna swego Abrama, i wyszedł z nimi z Ur chaldejskiego, aby udać się do ziemi Kanaan. Gdy przybyli do Haranu, zamieszkali tam” (Rdz 11:31).

Nie wiem jakim człowiekiem był Terach, bo niewiele jest o nim napisane. Wiemy, że Ur Chaldejskie było miejscem, gdzie wtedy zaczęły się czasy powodzenia i dostatku.

Abram urodził się w miejscu, które stawało się bogate. Był to kraj z wielką przyszłością, miejsce obiecujące, gdzie będzie się dobrze żyło. Jednak z jakiegoś powodu ojciec Abrama postanowił, że muszą się wyprowadzić. Nie wiemy czy była to ambicja, by pójść do nowego miejsca lub by zbudować coś nowego.

Rdz. 11:31 mówi, „Terach wziął”, a „wziął” w hebrajskim znaczy „złapał”. To jakby zacisnąć zęby, zacisnąć pięści i powiedzieć, „Wezmę w swoje ręce moją przyszłość. Uczynię moją przyszłość taką, jaką ja chcę.” W tym jest coś bardzo niebezpiecznego. Nie ma tam wskazówki, że Bóg dał mu obietnicę ziemi obiecanej w Kanaanie, ale on miał swoją własną ambicję.

Wynikiem tego rodzaju życia jest zawsze to drugie słowo i zajmiemy się fragmentem, który mówi „zamieszkali tam.” Z jakiegoś powodu kiedy Terach dotarł do Haranu, zrobił sobie przerwę – osiedlił się.

Czy już kiedyś tak zrobiłeś? „Ta podróż, to dla mnie zbyt trudne. Presja, intensywność, zawsze muszę pchać ten kamień pod górkę.”

Kiedy zaczynasz coś w ciele, kończysz jak Terach. Osiedlił się w Haranie. Nie ma gorszego sposobu na przeżycie życia, niż osiedlenie się w przeciętności. Nic nie jest dalszego od Bożego planu dla twojego życia, niż rozpoczęcie podróży i nagła rezygnacja.

Kiedykolwiek zaczynamy gromadzić dla siebie, brać dla siebie, próbować się bogacić, próbować stać się sławnymi, próbować osiągnąć sukcesy o własnych siłach – zawsze skończymy jako „osadnicy”. Dlaczego? Ponieważ jesteś tylko w połowie tego, do czego miałeś dojść.

„Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6:33).