Siedem tysięcy nie pokłoniło się

Chciałbym zabrać was na górę Horeb w Izraelu, do ciemnej jaskini. W środku tej jaskini siedzi samotny prorok Boży. Ten pobożny człowiek jest już starszy, ma prawdopodobnie około 80 lat. Czuje się samotny. Całkowicie odsunął się od społeczeństwa.

Przed około czterdziestoma dniami prorok ów błagał Boga o śmierć. Był przekonany, że “Ten naród zaszedł za daleko, a Kościół popadł w odstępstwo i nie ma dla niego ratunku. Wszyscy przywódcy są marionetkami w rękach diabła. Przebudzenie jest po prostu teraz niemożliwe. Nie ma już nadziei. Panie, mam tego dość. Proszę, zabierz moje życie” (zob. 1 Królewska 19:4).

Kim był ten prorok? To święty Eliasz. Do tak rozpaczliwego stanu doszedł zaledwie kilka godzin po tym, jak odniósł największe zwycięstwo w swojej życiowej służbie.

Chyba pamiętacie tę historię. Na górze Karmel Eliasz stawił czoła 850 fałszywym prorokom podczas konfrontacji, w czasie której miało się okazać, który Bóg jest górą. Stawką było tu życie albo śmierć. Około 450 z tych proroków służyło pogańskiemu bogowi Baalowi, a pozostałych 400 było kapłanami bałwochwalczych gajów, powstałych z inicjatywy niegodziwej królowej Izebel. Wtedy to w demonicznym rytuale prorocy Baala zaczęli tańczyć i zawodzić, próbując obudzić swojego boga. Kiedy w końcu skończyli już swe szaleństwa, leżeli całkowicie wykończeni, ogromnie przy tym krwawiąc.

Wtedy nadeszła kolej na Eliasza. Po prostu wezwał Pana i natychmiast z nieba spadł nadprzyrodzony ogień. Potężny podmuch gorąca pochłonął zarówno ofiarę proroka jak i dwanaście wiader pełnych wody, które wokół niej wylał. Pochłonął nawet kamienie na ołtarzu.

Cóż za niesamowity pokaz wszechpotężnej Bożej mocy. Widząc to fałszywi prorocy zadrżeli, a obecni tam odstępczy Izraelici upadli na kolana, wołając: “Pan jest Bogiem, Pan jest Bogiem!” (18:39).

Wtedy Eliasz zabił wszystkich z tych 850 fałszywych proroków. Nagle do Izraela powróciło przebudzenie. Przebudzenie, o które modlił się Eliasz w końcu nastąpiło – albo tak mu się wydawało: “To jest Boża godzina. To początek odnowy, o której tak długo głosiłem.”

Eliasz został tak posilony, że prześcignął rydwan króla Achaba i biegł czterdzieści kilometrów do stolicy, Jezreelu. W jego umyśle musiały pojawiać się ekscytujące myśli: “Kto może sprzeciwić się temu, co Bóg dzisiaj uczynił? Niegodziwy, pełen zmysłowości rząd tego narodu musi upaść, a Izebel będzie następna. Być może w popłochu ucieka teraz do swojego bałwochwalczego ojca z Sydonu. Bez wątpienia słyszała o ogniu z nieba i chce uniknąć czystki pochodzącej od Ducha Świętego. To jest chyba największy moment w historii Izraela!”

Eliasz był przekonany, że ludzie będą go teraz słuchali. Wierzę, że był zdecydowany iść prosto do opuszczonej świątyni, by przywrócić nieskalane wielbienie Boga w Jezreelu. Jednak zanim zbliżył się do miasta, został zaczepiony przez posłańca Izebel. Królowa groziła mu: “To niechaj uczynią bogowie i niechaj to sprawią, że jutro o tym czasie uczynię z twoim życiem to samo, co stało się z życiem każdego z nich” (19:2). Mówiła do Eliasza: “Proroku, został ci tylko dzień życia – zabiję cię tak, jak ty zabiłeś moich proroków”.

Nie minęło dwadzieścia cztery godziny od niesamowitego zwycięstwa Eliasza na Górze Karmel, a ten był już z powrotem na pustyni, drżąc pod krzewem jałowca. Wydawało mu się, że wszystko spaliło na panewce. W ciągu zaledwie jednej nocy prysły wszelkie jego nadzieje na odnowę.

Czterdzieści dni później znajdujemy Eliasza nocującego w pieczarze, całkowicie samego. Hebrajskie słowo określające to nocowanie oznacza “zatrzymać się albo pozostać”. Sugeruje ono również znaczenie “narzekać lub żywić urazę”. Najwyraźniej Eliasz zdecydował: “To już koniec. Jeżeli cudowny ogień z nieba nie potrafi zmotywować odstępczych ludzi, to już nic nie jest w stanie tego dokonać.”

Potem Biblia podaje: “Lecz oto doszło go słowo Pana tej treści: Co tu robisz, Eliaszu?” (19:9). To był Boży sposób, by zapytać: “Co cię gryzie, Eliaszu? Skąd ten gniew? Czemu narzekasz?”

Nagle prorok zaczął wylewać przed Panem swoje zdławione serce: “Gorliwie stawałem w obronie Pana, Boga Zastępów, gdyż synowie izraelscy porzucili przymierze z tobą, poburzyli twoje ołtarze, a twoich proroków wybili mieczem. Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać” (19:10).

Większość z tego co powiedział Eliasz było prawdą. Boży lud znajdował się w opłakanym stanie. W Izraelu przeważała niegodziwość. Prawdziwi prorocy byli oczerniani, a ich słowa wyszydzane. Jednak pomimo tego wszystkiego, Eliasz pozostał wierny. Był całkowicie oddany Bożej sprawie, modląc się gorliwie o przebudzenie. Jednak nie miał racji myśląc, że tylko on dźwigał brzemię Pana.

Uważam, że Eliasz wcale nie okazywał pychy, kiedy powiedział: “Jestem jedynym nienawidzącym grzechu i pełnym bojaźni Bożej kaznodzieją, jaki pozostał w tym narodzie”. Moim zdaniem Eliasz był po prostu przytłoczony samotnością. Myślę, że mówił: “Panie, jeśli inni są dla Ciebie równie gorliwi jak ja, to gdzie można ich znaleźć? Nie widzę nikogo, kto występowałby przeciwko grzechowi jak ja”.

Faktem jest, że wielu modlących się ludzi jest często samotnych. Niewielu z nich utrzymuje bogate życie towarzyskie czy łatwo nawiązuje znajomości. Dlaczego? Ci którzy zmagają się z Panem w modlitwie podzielają ciężar Jego serca. Zaczynają widzieć tak jak Bóg. Są w stanie rozróżnić prawdziwy stan Bożego ludu. Stali się realistami, widząc cielesność i głupotę w domu Bożym. A to z kolei sprawia, że padają na twarz i modlą się tak jak Eliasz, mając serce zdjęte troską.

Jeżeli jesteś człowiekiem modlitwy, prawdopodobnie czułeś się już samotny tak jak Eliasz. Być może również opłakujesz swój naród, a w szczególności tę niekończącą się rzekę krwi jaką przelała Ameryka w wyniku aborcji. Może wołasz jak Amos: “Panie, nie pozwól mi spokojnie siedzieć, kiedy tak wielka niewola panuje w Twoim kościele.” Może zastanawiasz się jak Eliasz: “Gdzie są pobożni przywódcy i pasterze o złamanym sercu? Gdzie są ci, którzy wierzą w świętość, a nie w cielesne metody? Czuję się jak niepoprawny fanatyk. Panie, proszę, pozwól mi mieć społeczność z innymi, którzy postrzegają rzeczy tak jak ja”.

Pomyślcie teraz o samotnym Eliaszu w tej jaskini. Musiał być chyba przytłoczony tą całkowitą samotnością. Wtedy doszedł go cichy głos, znów pytając: “Co tu robisz, Eliaszu?” (19:13). Ponownie Eliasz odpowiada: “Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać” (19:14).

Tym razem Bóg odpowiedział: “Nie jesteś sam, Eliaszu. Wkrótce poznasz mojego sługę Chazaela. Chcę abyś namaścił go na króla Syrii. Jest też pobożny Jehu, którego namaścisz na króla Izraela. Jest również młody prorok Elizeusz, który będzie służył wraz z tobą”.

W końcu Pan powiedział do Eliasza (jak zostało to przetłumaczone z oryginalnego hebrajskiego przez Helenę Spurrell): “Mam w Izarelu zachowanych dla Siebie siedem tysięcy ludzi, których kolana nie skłoniły się przed Baalem i których usta go nie całowały” (19:18). Bóg mówił: “Mam 7 tysięcy ludzi w ukryciu, Eliaszu – mężczyzn i kobiet, którzy nie poddali się duchowi tego wieku i wzrastają w moim Duchu, a wszyscy podzielają to samo brzemię, co ty.”

Wśród tych 7 tysięcy było 100 prawdziwych proroków, ukrytych w jaskiniach przez pobożnego Obadiasza. Obadiasz był zarządcą wysokiego szczebla, który służył na dworze niegodziwego króla Achaba. Ukrył 100 proroków w dwóch jaskiniach, w każdej po pięćdziesięciu, i utrzymywał ich przy życiu o chlebie i wodzie. Z pewnością Eliasz musiał słyszeć o tych pobożnych ludziach. Wiedział też o Micheaszu, pobożnym proroku, który został uwięziony przez Achaba za prorokowanie mu złych rzeczy (zob. 22:8). Jednak wiedząc o tych wszystkich ludziach, Eliasz był ciągle ogarnięty samotnością w swoim powołaniu.

Bóg również w tym pokoleniu ma ukrytą resztkę, która nie pokłoniła się bożkom tego wieku. Aby pełniej uchwycić to pojęcie, potrzebujemy przeanalizować, co działo się w Izraelu w czasach Eliasza.

Kult Baala miał swój początek za Nimroda u Wieży Babel. Ten bezbożny człowiek ogłosił: “Uczyńmy sobie imię” (1 Mojżeszowa 11:4). Tak więc Babel zostało zbudowane jako pomnik ludzkiego sukcesu i osiągnięcia. Na szczycie było obserwatorium, gdzie astrologowie obserwowali ciała niebieskie. Ci dumni ludzie dosłownie “sięgnęli gwiazd”.

W czasach Eliasza Baal prawdopodobnie przynosił swoim wyznawcom sukces, sławę i powodzenie. Ci, którzy całowali stopy tego bożka, szukali spełnienia w każdej dziedzinie materializmu i zmysłowości. Kim byli czciciele Baala? Byli wybranym ludem Bożym, odstępczymi wyznawcami Jahwe. Podobnie jak ja, możecie zastanawiać się w jaki sposób lud Boży wdał się w tak rażące bałwochwalstwo.

Po pierwsze, ci ludzie zostali już osądzeni przez Boga za pożądanie dobrobytu. Musieli uciekać do Egiptu, gdzie spotkało ich ubóstwo, głód i bezdomność. Tam zobaczyli wyznawców Baala, błogosławionych pod względem materialnym. I tak sobie rozumowali: “W Jerozolimie mieliśmy dość jedzenia, kiedy kłanialiśmy się naszym bożkom. Byliśmy błogosławieni i dobrze nam się powodziło, nie cierpieliśmy. Jednak odkąd tylko przestaliśmy czcić te bożki, doznajemy samych trudności. Powróćmy do spalania kadzideł i wylewania ofiar z płynów dla królowej niebios. Może wtedy znów będziemy mieli rzeczy, których pragniemy” (zob. Jeremiasza 44:16-19).

Boży lud uległ silnemu zwiedzeniu za sprawą “ewangelii sukcesu”. Pochwycił ich duch chciwości i pożądliwości, skutkiem czego ich życie koncentrowało się teraz wokół bogactwa i zdobywania uznania. Oczywiście nie ma nic złego w odnoszeniu sukcesu, jeżeli robi się wszystko po Bożemu: trzymając się Chrystusa, wiernie oddając dziesięcinę i poddając się Jego woli. Jednak w Izraelu miała miejsce bezbożna mieszanka: lud kłaniał się Jahwe ponieważ bał się Jego sądu, jednak równocześnie pożądał rzeczy materialnych.

Obecnie ten sam duch Baala szaleje w naszym narodzie. Na Wall Street tuż przed Nowojorską Giełdą Papierów Wartościowych widzimy podobiznę tego pogańskiego boga. Jest to posąg olbrzymiego byka z brązu, reprezentującego “wielki rynek” [ang. “bull market”, dosłownie: byczy rynek – przyp. tłum]: stale narastający dobrobyt, wielkie bogactwo i sławę, ludzkie osiągnięcie. Oto bogowie, którym kłania się nasz naród.

Pomyślcie o tym: za człowieka odnoszącego sukces uważa się tego, kto zgromadził miliony. Może on mieć wystarczająco dużo pieniędzy, by żyć beztrosko przez resztę swojego życia. Być może zdobył nawet jakieś uznanie. Wydaje się, iż nie ma znaczenia, czy jego małżeństwo się rozpadło, czy zadaje się z prostytutkami albo czy rujnuje niewinnych ludzi w swojej gonitwie za sławą, władzą i bogactwem. Według standardów tego świata nadal będzie uosobieniem sukcesu.

Cóż za mylne, wywrócone do góry nogami pojęcie sukcesu. A jednak tłumy ludzi nadal zabiegają właśnie o te rzeczy. Cały nasz naród pyta: “Kto chce być milionerem?”, pragnąc zdobyć fortunę.

W kościołach w całej Ameryce działa ten sam zwodniczy duch Baala. Tłumy wierzących kierują się palącą potrzebą osiągnięcia sukcesu lub zdobycia sławy. W rezultacie prowadzi to do rozrzutnego życia i zadłużenia po uszy.

Ten duch wytworzył również wykrzywione pojęcie sukcesu, podobne do myślenia tego świata. Kiedy ruch zielonoświątkowy w Kanadzie prowadził ostatnio seminarium dla “pastorów odnoszących sukces”, określił że mogą przyjechać jedynie ci, których zbór liczy co najmniej tysiąc ludzi. Jak widać, duże cyfry były ich jedynym kryterium sukcesu.

Byłem świadkiem czegoś podobnego, kiedy po raz pierwszy rozpocząłem pracę w Nowym Jorku z gangami i osobami uzależnionymi. Zostałem przedstawiony znanemu ewangeliście, który prowadził ewangelizację w lokalnym kościele. Zaszokowało mnie to, co powiedział mi ów człowiek: “Jeżeli nie powiedzie ci się przed pięćdziesiątką, to nigdy nie odniesiesz sukcesu. Mnie zostało jeszcze pięć lat. Teraz pracuję nad cyklem programów dla telewizji, co może być moją ostatnią szansą na osiągnięcie celu.”

Oniemiałem. Co miał na myśli mówiąc “powiedzie się”? Czy chciał jakiejś sławy? Dla mnie “powiedzie się” oznaczało posiadanie wystarczającej ilości pieniędzy, by zapłacić rachunek za prąd w Ośrodku Teen Challenge, albo znalezienie jeszcze jednego narkomana, który chciał, by Jezus go uwolnił.

Zbyt często mierzymy sukces w służbie według tego jak duży jest kościół, czy jak wielki jest jego budżet. Jeżeli poprosicie przeciętnego chrześcijanina by określił w jaki sposób Bóg go ubłogosławił, to prawdopodobnie odpowie: “Pan dał mi nowy samochód, ładny dom, dobre dochody”. Jednak, być może ta sama osoba kiedyś odpowiadała: “Bóg pobłogosławił mnie brzemieniem modlitwy i świeżą wizją dotyczącą zgubionych dusz. Odnowił moje łaknienie Boga”.

Jezus opisuje w jaki sposób tacy wierzący stali się letni: “A innymi... są ci... którzy usłyszeli słowo, ale troski tego wieku i ułuda bogactw i pożądanie innych rzeczy owładają nimi i zaduszają słowo, tak iż plonu nie wydaje” (Marka 4:18-19). Mówiąc wprost, wszystko co przeszkadza w naszej wędrówce za Jezusem, jest grzechem. Jeżeli pozwolimy jakiejś rzeczy wtargnąć do naszego serca – pogoni za sukcesem, pieniędzmi, czy uznaniem – rzuci nas to na kolana przed Baalem. Nasze duchowe oczy zostaną zaślepione. Nasze serca oziębną i nie będą już gorliwe dla Jezusa.

Izraelici gromadzili się w kościele Baala pełnym sukcesu i powodzenia. Wkrótce ten odstępczy kościół kwitł zepsuciem nie do opisania. Wtedy to Pan pochwalił się Eliaszowi owymi 7 tysiącami ludzi, którzy się nie pokłonili: “Zachowałem sobie 7 tysięcy sprawiedliwych świętych. Oparli się wszelkiemu pożądaniu sławy i sukcesu. Należą całkowicie do Mnie”.

Powinniśmy być wdzięczni Bogu za wielu wielkich bohaterów wiary: gorliwych proroków jak Eliasz, niezłomnych bojowników modlitwy jak Daniel, potężnie używanych dygnitarzy jak Obadiasz, mężczyzn i kobiety, którzy dokonywali wielkich wyczynów jak Dawid czy Debora. Wierzę, że dobrze jest studiować ich przykład, by odkryć sekret pobożnego życia.

Jednak ilu z nas naśladuje owych 7 tysięcy nieznanych, bezimiennych sług, którzy odmówili kłania się Baalowi? Takich mężczyzn i kobiety wiary pozostających w ukryciu rzadko się spotyka i jest ich naprawdę niewielu. Doprawdy, wierzę że resztka, którą Bóg zarezerwował dla Siebie, nie jest tak wielka jak to sobie wyobrażamy. Biblia mówi wyraźnie, że w każdym niegodziwym pokoleniu tylko mała resztka pozostawała wierna, a ponadto w nadchodzących dniach chaosu kościół będzie świadkiem wielkiego odstępstwa wierzących.

Paweł pisze: “Podobnie i obecnie pozostała resztka według wyboru łaski” (Rzymian 11:5). Jezus ostrzega nas: “Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mateusza 7:13-14).

Widzicie, to nie tylko modlitwy Eliasza sprowadziły ogień z nieba. To również wołania 7 tysięcy ukrytych, modlących się miłośników Boga. Ci ludzie gromadzili się na potajemnych spotkaniach, modląc się na polach, niektórzy samotnie służyli w domu Achaba, nieznani nikomu poza Panem. Jednak byli wierni w swoim wstawienniczym powołaniu, a Bóg ich wysłuchał.

Sukces w Bożych oczach to całkowite spełnienie w usługiwaniu Jemu. Tacy słudzy nie dążą do tego, by “im się udało”, ani nie szukają ziemskiego bezpieczeństwa. Chcą tylko znać swojego Pana i usługiwać Mu.

Pomyślcie o stu prorokach ukrytych przez Obadiasza. Żyli w odosobnieniu w jaskiniach przez co najmniej trzy do czterech lat, w czasie wielkiego głodu. Ci ludzie nie mieli żadnej zewnętrznej służby. Byli z dala od publicznej sceny, zapomniani przez większość ludzi. Nie mogli nawet mieć udziału w zwycięstwie Eliasza na Górze Karmel. Bez wątpienia świat nazwałby ich nieudacznikami, nic nie znaczącymi ludźmi, którzy niczego nie osiągnęli.

Jednak Bóg dał tym oddanym sługom cenny dar w postaci czasu. Mieli dni, tygodnie, a nawet lata by modlić się, studiować, wzrastać i usługiwać Panu. Widzicie, Bóg przygotowywał ich na dzień, kiedy miał ich wypuścić, by usługiwali Jego ludowi. Rzeczywiście, ci sami ludzie mieli prowadzić tych, którzy nawrócą się do Boga dzięki służbie Eliasza.

Wiele lat temu Pan pobłogosławił mnie takim darem czasu. Zanim zostałem pastorem zboru, chodziłem do lasu i przemawiałem do ptaków i drzew. Nie miałem planów, programów, ani marzeń. Chciałem jedynie poznać Boże serce. Tak więc codziennie modliłem się, szukając Pana i usługując Mu, a moja Biblia zapełniła się podkreśleniami, od jednej okładki do drugiej.

Później, jako młody, chudy, niedoświadczony kaznodzieja, pastorowałem małemu zborowi w malutkim miasteczku w stanie Pensylwania. Mieliśmy nabożeństwa w nieciekawym budynku z dachem pokrytym papą. Nasz zbór składał się w większości z rolników i górników. Ja sam byłem zupełnie nieznany. Dzięki przykładowi mojego modlącego się ojca i dziadka, Bóg już wtedy uczynił ze mnie męża modlitwy. Dzisiaj mogę szczerze powiedzieć, że każdy dzień błogosławieństwa, którego doświadczyłem od tamtej pory był wynikiem tego cennego czasu, jaki spędziłem z Panem we wczesnych latach służby.

Byłem ukryty, nie widziany przez nikogo. Jednak Bóg znał mój adres, a ja spędzałem swój czas w mądry sposób. Dzisiaj zachęcam każdego młodego kaznodzieję do tego samego. Regularnie kontaktują się ze mną kaznodzieje z całego kraju, którzy są zdesperowani, ponieważ nie mogą znaleźć swojego miejsca w służbie. Moja rada jest taka: “Przestań szukać służby. Zamiast tego szukaj Boga. On wie gdzie ciebie znaleźć i wezwie cię, kiedy zobaczy, że jesteś gotowy.

Zapomnij o tym co robią inni. Może się wydawać, że oni wyprzedzają cię, jeżeli chodzi o wielkie dzieła. Jednak prawda jest taka, że nie można posiadać większej służby nad służbę modlitwy. Dołóż starań, by odnieść sukces przed tronem Bożym. Jeżeli usługujesz Panu i modlisz się o innych, to w Jego oczach już odniosłeś sukces. Każda prawdziwa służba rodzi się w modlitwie”.

Wiemy, że w całej Biblii liczba siedem kojarzy się z Bożym wiecznym celem. Dlatego też uważam, że liczba 7 tysięcy, którą Bóg podał Eliaszowi oznaczała po prostu każdego, kto składał się na Jego resztkę. Liczba ludzi, których On zachowuje dla Siebie może wynosić zarówno 70 jak i 7 milionów. Znaczenie ma to, że ci ludzie są Jemu całkowicie oddani.

A więc jakie są cechy Jego resztki? Oto trzy wyznaczniki:

1. Niezmienne zobowiązanie przylgnięcia do Pana. Każdy wierzący należący do resztki dokonał zdecydowanego wyboru, by płynąć pod prąd fali zła.

Tych 7 tysięcy osób z czasów Eliasza pozostało wiernych, pomimo wielkiego odstępstwa Izraela. Ich społeczeństwo oszalało na punkcie zmysłowości. Nawet członkowie ich rodzin i przyjaciele skłonili się ku bałwochwalstwu. Jednak pomimo silnego zwiedzenia, owych 7 tysięcy osób było w stanie oprzeć się fali. Przetrwali wstyd, deprawację i prześladowanie, będąc pozbawionymi Biblii, nauczania czy społeczności z ludźmi z zewnątrz. Rzeczywiście, im bardziej nikczemne było ich społeczeństwo, tym sprawiedliwsi byli oni sami.

Eliasz wiedział, że ludzie byli rozdwojeni, chcieli zarówno Boga jak i świata. Tak więc napominał ich, mówiąc: “Jak długo będziecie kuleć na dwie strony? Jeżeli Pan jest Bogiem, idźcie za nim, a jeżeli Baal, idźcie za nim!” (1 Królewska 18:21).

A czy ty opowiedziałeś się już po stronie Jezusa? Może obawiasz się wyłamać ze swego dotychczasowego otoczenia. Chcesz Chrystusa, ale pragniesz też jakiejś części swojego starego życia. Mówię ci, że to się nie uda. Zostaniesz jedynie wciągnięty z powrotem na swoje stare ścieżki. Nie możesz świadczyć grzesznikom, jeżeli pijesz z nimi, czy śmiejesz się z ich nieprzyzwoitych historyjek.

Paweł ostrzega: “Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie” (2 Koryntian 6:17). W jakimś momencie musisz podjąć zobowiązanie, deklarując: “Nie obchodzi mnie co powiedzą lub zrobią inni. Należę do Pana i nie poddam się niegodziwemu duchowi tego wieku”.

2. Gotowość do utożsamiania się z biednymi. Podczas gdy pośród społeczeństwa tendencją jest zadawanie się z ludźmi bogatymi i odnoszącymi sukces, ty zajmujesz miejsce z klasą cierpiącą.

Być może tak jak Obadiasz odniosłeś jakąś miarę sukcesu, czy zdobyłeś uznanie. Pomimo, że ten pobożny człowiek był zarządcą w domu Izebel, postanowił bać się jedynie Boga. Troszcząc się o tych 100 obdartych, cierpiących proroków dowiódł tego, że sercem był z biednymi.

Dziękuję Bogu za każdego wierzącego człowieka odnoszącego sukcesy. Nasza służba jest błogosławiona przez hojne darowizny pochodzące od różnych wierzących odnoszących sukcesy, którzy lubią utożsamiać się z potrzebami biednych. Jednak moje pytanie do was brzmi: czy możesz utożsamić się z następującym wersetem: “... to, co u świata głupiego, wybrał Bóg, aby zawstydzić mądrych, i to, co u świata słabego (...) aby zawstydzić to, co mocne, i to, co jest niskiego rodu u świata i co wzgardzone, wybrał Bóg (...) aby żaden człowiek nie chełpił się przed obliczem Bożym” (1 Koryntian 1:27-29)?

W kościele Jezusa Chrystusa po prostu nie ma zbyt wielu bogatych ludzi. Sam Jezus powiedział: “Jak trudno tym, którzy mają majętności, wejść do Królestwa Bożego” (Łukasza 18:24). Dlaczego tak jest? Dlatego, że bardzo niewielu bogatych ludzi jest chętnych, by utożsamiać się z tymi pogardzanymi przez świat, których Bóg powołał i wybrał.

Myślę teraz o kilku bogatych gościach, którym podobały się nasze nabożeństwa w kościele Times Square Church, jednak nie chcieli, by ich przyjaciele wiedzieli, że tu chodzą. Na nasze nabożeństwa przychodziło zbyt wielu biednych, zbyt wiele narodowości, działo się zbyt wiele niespodziewanych rzeczy. W rezultacie ci ludzie wybrali chodzenie do kościołów akceptowanych przez ich otoczenie w większym stopniu.

Myślę również o pewnej drogiej kobiecie w naszym zborze, która rozdaje traktaty ewangelizacyjne niedaleko naszego biura. Mówi łamaną angielszczyzną i nie ubiera się na czasie. Kiedy ostatnio spotkałem ją na ulicy, Pan pobudził mnie, bym dał jej niewielki datek. Kiedy jednak zobaczyła pieniądze w mojej ręce, uśmiechnęła się i powiedziała: “Och nie, jutro przyniosę swoją dziesięcinę”. Myślała, że przypominam, jej by oddała dziesięcinę!

Ona wykonywała pracę dla Pana, a jednak najważniejsze dla niej było to, by znaleźć się w kościele i dać dziesięcinę. Szybko dodała: “Pastorze, Pan mnie zachowuje”. Zalicza się do Bożej resztki, chociaż prawdopodobnie nawet o tym nie wie.

Przypadkiem zasłyszałem, jak kilku dobrze ubranych ludzi odwiedzających nasz kościół poczyniło pewną uwagę: “Ta kobieta wywiera złe wrażenie odnośnie tego zboru. Jest biednie ubrana i słabo mówi po angielsku”. Mówię do nich: “Jeżeli chcesz być częścią świętej Bożej resztki, to lepiej żebyś chciał być w towarzystwie tej kobiety tu na ziemi! W przeciwnym przypadku Jezus powiada, że nie będziesz mógł przebywać razem z nią w chwale, gdzie już teraz jest jaśniejącą gwiazdą.”

3. Poleganie na nadziei. Tych 7 tysięcy z czasów Eliasza przetrwało dzięki nadziei na nadchodzący dzień wybawienia. Podobnie i dzisiaj, błogosławioną nadzieją kościoła jest rychłe przyjście Jezusa. Jedno zadęcie w trąbę i skończy się cała niegodziwość. Nasz Pan rozprawi się z zabijaniem niemowląt, wszystkimi rażącymi zboczeniami i etnicznym ludobójstwem.

Oczywiście mamy ewangelizować, usługiwać i pracować póki jeszcze jest dzień. Ale w tym samym czasie mamy żyć w nadziei, że Król Jezus nadchodzi. On sprowadzi za Sobą nowy świat, gdzie będzie rządził ze Swojego wiecznego tronu.

Czy te trzy cechy charakteryzują ciebie jako część Bożej świętej resztki? Jeżeli tak, to Bóg chlubi się tobą: “On oddał Mi swe serce. Skoncentrował się na Mnie. Należy całkowicie do Mnie!”