Ek wil graag met jou praat oor ‘n algemene geneigheid wat ‘n subtiele gevaar is onder baie Christene. Bolangs lyk hierdie geneigdheid skadeloos, maar in werklikheid kan dit ons laat skipbreuk lei. Ek noem hierdie gevaarlike geneigdheid die praktyk van “’n stap in die regte rigting neem.”

Dit is altyd goed om ‘n stap van geloof te neem wanneer ons ons vertroue in Christus gestel het. As ‘n prediker van die Here, loof ek hierdie tipe stap. Tog wys die Bybel vir ons dat daar groot gevaar is as ons nie daardie eerste stap opvolg met groter geloof nie.

Die meeste Christene weet wat die Bybel sê oor God se groot liefde vir sy kinders. Selfs nadat baie van hulle egter jare lank getrou met Jesus gewandel het, het hulle nooit geleer om daardie groot liefde vir hulleself toe te eien nie. Dit is hartseer dat daar toegewyde dienaars van God is wat nog nooit die heerlike ervaring en voordele geniet het om die Vader se liefde te ken nie. En niks maak die hart van God seerder nie.

Dwarsdeur die Bybel hoor ons hierdie wonderlike woorde wat deur baie van God se dienaars gespreek is: “Julle God is barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van goedertierenheid en trou, gou om te vergewe, stadig om toornig te word" (sien Exodus 34:6, Deuteronómium 4:31, Jona 4:2, Joël 2:13, Romeine 2:4). Hierdie woorde oor God se goedertierenheid word oor en oor deur manne soos Moses, Jona, Dawid, die profete en die apostel Paulus herhaal.

Ek glo dat min Christene hulleself as ongeduldig beskou. Die meeste volgelinge van Jesus sal erken dat hulle nog nie daar is, waar hulle moet wees nie en dat hulle nog nie soveel soos Christus is, as wat hulle graag wil wees nie. Hulle sal jou vertel dat daar areas in hulle lewens is wat baie verbetering nodig het. Maar min Christene herken in hulleself ‘n sekere ongeduld wat geestelik van aard is.

“Werp dan julle vrymoedigheid, wat ‘n groot beloning het, nie weg nie" (Hebreërs 10:35). As jy 'n Christen is, is jy in 'n kwaai oorlog. Eintlik is jy in 'n stryd om lewe en dood om jou geloof. Satan is daarop uit om die geloof van al God se uitverkorenes te laat skipbreuk ly en te vernietig. En hoe sterker jou geloof is, hoe groter sal sy aanslag daarteen wees.

Ek wil hê jy moet dink aan ‘n gebed wat Paulus vir die kerk van Jesus Christus gebid het. Hy het gebid, “Mag God nie net Christus se vorige grootheid aan julle openbaar nie, maar ook sy huidige grootheid.”

Paulus se spesifieke gebed was as volg: “Sodat julle kan weet...wat die uitnemende grootheid van sy krag is vir ons wat glo, na die werking van die krag van sy sterkte” (Efésiërs 1:18–19).

“Julle geloofsvertroue moet julle dus nie prysgee nie: dit hou groot beloning in. Volharding is wat julle nodig het om die wil van God te doen en te ontvang wat Hy beloof het. Nog net ‘n kort, kort tydjie, en Hy wat kom, sal kom en nie talm nie. En wie deur My vrygespreek is omdat hy glo, sal lewe; maar as hy terugdeins, het Ek aan hom niks meer nie. Maar ons is nie van dié wat terugdeins en verlore gaan nie; nee, ons glo en ons sal lewe" (Hebreërs 10:35–39 NV).

Ek wil graag met jou praat oor drie mans wat God magtiglik gebruik het — en hoe Hy hulle mislukkings gebruik het om goddelikheid in hulle te bewerkstellig.

Vandag hoor ons so baie van sukses en hoe mense dit bereik het. Sukses in Bybelse terme is iets heel anders. As ons dink aan hulle wat God gebruik het om hulle geslag op te wek, dan ontdek ons dat die elemente wat Hy gebruik het om hulle te vorm foltering, pyn, droefheid en mislukking was.

“Want die Here het die reg lief en sal sy gunsgenote nie verlaat nie; vir ewig word hulle bewaar, maar die nageslag van die goddelose word uitgeroei” (Psalm 37:28).

In Lukas 22 het Jesus ‘n ernstige waarskuwing gerig aan waarskynlik sy mees toegewyde volgeling. Christus het die apostel Petrus eenkant geroep en vir hom baie duidelik die volgende gesê: “Simon, Simon, kyk, die Satan het vurig begeer om julle soos koring te sif. Maar Ek het vir jou gebid, dat jou geloof nie ophou nie” (Lukas 22:31–32).

Wanneer die wêreld lyk of dit in beroering gebring word, sal daar ‘n volk opstaan wat weet hoe om hulle krag te midde van dit alles te behou. Hulle is mense, wat tot die Here nader in tye van krisis.

Volgens die Skrif, maak dit nie vir hierdie mense saak of die maan en sterre uit die hemel val nie, of as die berge bewe en in die see val nie. Hulle sal steeds geloof in die Here behou om hulle te red, en hulle sal nie toelaat dat hulle geloof geskud word deur enigiets wat kom nie.