"Raak my gesalfdes nie aan en doen my profete geen kwaad nie” (Psalm 105:15). Hierdie kort vers bevat ‘n kragtige waarskuwing van ons Here. En Hy bedoel elke woord daarvan: ellende wag vir elke nasie of individu wat ‘n hand slaan aan diegene wat deur God uitverkies is. En ellende wag vir almal wat sy profete skade doen.
In Handelinge 3, kort na die opstanding, vind ons Petrus en Johannes op pad na die tempel om te aanbid. Net buitekant die tempelpoort, het ‘n bedelaar, wat van sy geboorte af kruppel was, gesit. Hierdie man het nog nooit in sy lewe ‘n tree geloop nie. Hy moes daagliks gedra word na die poort om te bedel vir ‘n lewe.
In sy brief aan die kerk, gee Judas ‘n dringende waarskuwing. Hy skryf, “Aan die wat geroep, in God die Vader geheilig en vir Jesus Christus bewaar is...ek [het] die noodsaaklikheid gevoel om julle deur my skrywe te vermaan om kragtig te stry vir die geloof wat eenmaal aan die heiliges oorgelewer is. Want sekere mense het ingesluip...goddelose mense wat die genade van onse God verander in ongebondenheid, en die enigste Heerser, God en onse Here Jesus Christus verloën” (Judas 1-4).
"Toe het die apostels aan die Here gesê: Gee ons meer geloof” (Lukas 17:5). Die mans wat uit Christus se naby vriendekring bestaan het, het iets belangriks van hulle Meester gevra. Hulle wou ‘n groter begrip hê van die betekenis en die werkinge van geloof. Hulle het in wese gesê, “Here, watter soort geloof begeer U van ons? Gee ons ‘n openbaring van die soort geloof wat U behaag. Ons wil hierdie geloof in sy volste betekenis begryp.”
Op die aand voor sy dood, het Jesus saam met sy dissipels gaan sit om die Pasgamaal te deel. Die groep het ‘n intieme tyd van gemeenskap saam gehad. Aan einde van die maaltyd het Christus plegtig gesê, “Maar kyk, die hand van hom wat My verraai, is by My aan tafel” (Lukas 22:21). Wat ‘n verskriklike waarheid om op so ‘n intieme oomblik te sien. Vermetel het Satan een van Jesus se eie dissipels beset, Judas.
Nie lank gelede nie, het ek beplan om ‘n boek te skryf oof die lyding van God se heiliges. Ek wou Christene bemoedig oor die Here se getrouheid aan sy mense te midde van hulle beproewings. Sedertdien, het baie lesers aan my geskryf en getuig oor hoe God aan hulle genade geskenk het in hulle tyd van lyding. Een vrou het geskryf van ‘n voortslepende fisieke beproewing:
Die skrywer van Hebreërs sê vir ons, “Want ons het nie ‘n Hoëpriester wat nie met ons swakhede medelye kan hê nie, maar een wat in alles opsigte versoek is net soos ons, maar sonder sonde" (Hebreërs 4:14-15).
Ek wil jou na die berg Horeb in Israel neem, na ‘n donker grot. Binne-in die grot sit ‘n eensame profeet van God. Hierdie goddelike man is nou al bejaard, waarskynlik in sy tagtigs. En hy voel eensaam. Hy het totaal en al moed verloor met die samelewing.
Die profeet Jesaja het ‘n ellende oor Israel aangekondig: “Wee die opstandige kinders, sê die HERE” (Jesaja 30:1). Die Hebreeuse woord hier vir wee dui op ‘n diepe smart en droefheid. Wat het God se volk gedoen om Hom so diep seer te maak? En waarom noem Hy hulle opstandig? Hulle was immers nie heidene nie; hulle was sy eie kinders. Watter verskriklike sonde het hulle gedoen wat veroorsaak het, dat Hy sê hulle is opstandig?
Toe die boek Daniël geskryf is, was Israel in ballingskap in Babel. En teen hoofstuk 6, na ‘n lang lewe in diens, was Daniël tagtig jaar oud. Die goddelike profeet en prediker het twee Babeloniese koning oorleef, Nebukadnésar en sy seun Bélsasar. Nou het Daniël onder Koning Darius gedien.
