“En die HERE het Moses geantwoord: Trek voor die volk uit, en neem van die oudstes van Israel met jou saam; en neem jou staf waarmee jy die Nyl geslaan het, in jou hand en gaan weg. Kyk, Ek sal daar voor jou by die rots of Horeb staan; dan moet jy die rots slaan, en daar sal water uit kom, dat die volk kan drink. En Moses het so gedoen voor die oë van die oudstes van Israel” (Exodus 17:5-6).
Tweeduisend jaar gelede het die dissipels Jesus as hulle Leermeester gehad, maar toe het hulle gesukkel om te verstaan wat Hy vir hulle geleer het. Daar was tallose voorbeelde van Jesus wat iets sê en die dissipels wat die punt heeltemal gemis het. Hulle het dit net nie verstaan nie. Trouens, een van hulle het selfs met Hom geargumenteer en gesê, “Nee, U sal nie na die kruis gaan nie. Ek sal nie toelaat dat dit gebeur nie.”
Ek wonder of die engele verbyster word deur al die bekommernis en angstigheid van diegene wat daarop aanspraak maak dat hulle die Here vertrou. Vir daardie hemelse wesens moet dit beledigend lyk teenoor God dat ons ons so bekommer asof ons geen sorgsame Vader in die hemel het nie.
Watter onthutse vrae vra die engele moontlik vir mekaar:
“Daarom moet julle jul nie kwel sê: Wat sal ons eet, of wat sal ons drink, of wat sal ons aantrek nie? (Want na al hierdie dinge soek die heidene)” (Matthéüs 6:31-32).
Jesus waarsku oor die heidense geneigdheid om bekommerd te wees en Sy woorde tref my siel. Hy sê vir ons dat bekommernis – oor ons werk, ons familie en ons oorlewing – ‘n heidense manier is van lewe.
‘N SLEGTE GESINDHEID
Ons kan eenvoudig nie verduidelik waarom regverdige mense onoorkombare lyding beleef nie. Waarom word die moeilikhede meer vir diegene wat God innig liefhet?
“Dit is alles bedoel om geduld te leer.”
“Dit leer God se mense om Hom meer te vertrou.”
Regtig? Is dit werklike redes of is dit niks meer as afgesaagde uitdrukkings nie? Sulke stellings het sekerlik geen betekenis vir diegene wat kritieke krisisse verduur nie.
Is daar ‘n punt in ons wandel met God waar ons Hom so vertrou, so getrou bewys word deur jare van beproewing, dat ons ‘n ruskans kan kry van geestelike oorlogvoering?
Is daar ooit ‘n vakansie van moeilikhede, ‘n tyd waarin ons kan ontspan, vry van beproewings? Verdien ‘n leeftyd van die voldoening aan geloof se eise vir ons ‘n sabbatsverlof van die stryd? Is dit moontlik om ‘n punt in die geloof te bereik waar ‘n toets nie langer nodig is nie?
Volgens die Skrif is die antwoord op al hierdie vrae nee.
Vroeg in Sy bediening, het Jesus die volgende oor Homself aangekondig:
“En op die laaste dag, die groot dag van die die fees, het Jesus gestaan en uitgeroep” (Johannes 7:37, klem myne).
Jesus het nie net ‘n verklaring uitgereik nie – Hy het uitgeroep. En Hy het gewag vir die grootste dag van die fees om op te staan en sy aankondiging te maak:
“[Hy] het... uitgeroep en gesê: As iemand dors het, laat hom na My toe kom en drink! Hy wat in My glo, soos die Skrif sê: strome van lewende water sal uit sy binneste vloei” (7:37-38).
In die laaste boek van die Ou Testament, het die profeet Maleági gepraat oor iets wat gebeur het en weer onder God se mense sal gebeur in ‘n tyd van geestelike verval. “Toe het die wat die HERE vrees, met mekaar gespreek” (Maleági 3:16). Waaroor het hulle gepraat? Het hulle nie met mekaar gepraat voor hierdie oomblik in die geskiedenis nie? Wat is dit in hulle spraak wat verander het?
Dawid was bekend as ‘n man wat God ten volle vertrou het. Hy het die tema van sy eie lewe beskryf toe hy geskryf het:
“Die Here is my sterkte en my skild; op Hom het my hart vertrou, en ek is gehelp; daarom jubel my hart en sal ek Hom loof met my gesang” (Psalm 28:7).
Hierdie woorde was nie net vir Dawid nie. In die Skrif is gebeurtenis op gebeurtenis in Dawid se lewe opgeteken waarin hy groot geloof in onmoontlike situasies getoon het.
GROOT HELDEDADE
Dawid het magtige dade deur geloof in God gedoen:
Ek wil ‘n spesiale woord bring aan diegene wat deur baie strome en vurige oonde van verdrukkinge gekom het. Ek glo dit is moontlik dat jou tyd van beproewing niks te doen het met tugtiging nie. Dit gaan liewer oor iets ewigs – iets wat te doen het met jou lewe in die nuwe wêreld wat kom.
Die stryd wat jy nou verduur gaan nie oor hierdie wêreld nie, nie oor die vlees nie, nie oor die duiwel nie. Die stryd wat jy beleef gaan oor voorbereiding vir jou ewige diens in die hemel. Jy word voorberei vir diens aan die ander kant.