Ons kan eenvoudig nie verduidelik waarom regverdige mense onoorkombare lyding beleef nie. Waarom word die moeilikhede meer vir diegene wat God innig liefhet?

“Dit is alles bedoel om geduld te leer.”

“Dit leer God se mense om Hom meer te vertrou.”

Regtig? Is dit werklike redes of is dit niks meer as afgesaagde uitdrukkings nie? Sulke stellings het sekerlik geen betekenis vir diegene wat kritieke krisisse verduur nie.

Is daar ‘n punt in ons wandel met God waar ons Hom so vertrou, so getrou bewys word deur jare van beproewing, dat ons ‘n ruskans kan kry van geestelike oorlogvoering?

Is daar ooit ‘n vakansie van moeilikhede, ‘n tyd waarin ons kan ontspan, vry van beproewings? Verdien ‘n leeftyd van die voldoening aan geloof se eise vir ons ‘n sabbatsverlof van die stryd? Is dit moontlik om ‘n punt in die geloof te bereik waar ‘n toets nie langer nodig is nie?

Volgens die Skrif is die antwoord op al hierdie vrae nee.

Vroeg in Sy bediening, het Jesus die volgende oor Homself aangekondig:

“En op die laaste dag, die groot dag van die die fees, het Jesus gestaan en uitgeroep” (Johannes 7:37, klem myne).

Jesus het nie net ‘n verklaring uitgereik nie – Hy het uitgeroep. En Hy het gewag vir die grootste dag van die fees om op te staan en sy aankondiging te maak:

“[Hy] het... uitgeroep en gesê: As iemand dors het, laat hom na My toe kom en drink! Hy wat in My glo, soos die Skrif sê: strome van lewende water sal uit sy binneste vloei” (7:37-38).

In die laaste boek van die Ou Testament, het die profeet Maleági gepraat oor iets wat gebeur het en weer onder God se mense sal gebeur in ‘n tyd van geestelike verval. “Toe het die wat die HERE vrees, met mekaar gespreek” (Maleági 3:16). Waaroor het hulle gepraat? Het hulle nie met mekaar gepraat voor hierdie oomblik in die geskiedenis nie? Wat is dit in hulle spraak wat verander het?

Dawid was bekend as ‘n man wat God ten volle vertrou het. Hy het die tema van sy eie lewe beskryf toe hy geskryf het:

“Die Here is my sterkte en my skild; op Hom het my hart vertrou, en ek is gehelp; daarom jubel my hart en sal ek Hom loof met my gesang” (Psalm 28:7).

Hierdie woorde was nie net vir Dawid nie. In die Skrif is gebeurtenis op gebeurtenis in Dawid se lewe opgeteken waarin hy groot geloof in onmoontlike situasies getoon het.

GROOT HELDEDADE

Dawid het magtige dade deur geloof in God gedoen:

Ek wil ‘n spesiale woord bring aan diegene wat deur baie strome en vurige oonde van verdrukkinge gekom het. Ek glo dit is moontlik dat jou tyd van beproewing niks te doen het met tugtiging nie. Dit gaan liewer oor iets ewigs – iets wat te doen het met jou lewe in die nuwe wêreld wat kom.

Die stryd wat jy nou verduur gaan nie oor hierdie wêreld nie, nie oor die vlees nie, nie oor die duiwel nie. Die stryd wat jy beleef gaan  oor voorbereiding vir jou ewige diens in die hemel. Jy word voorberei vir diens aan die ander kant.

In Génesis 22:2 het God Abraham beveel, “Neem jou seun, jou enigste, wat jy liefhet, Isak, en gaan na die land Moria en offer hom daar as ‘n brandoffer”.

Jy ken die storie. God het Isak se lewe gespaar deur hom om te ruil met ‘n ram vir die offer. En die Here het vir Abraham gesê:

Wanneer ons die eerste keer van Abraham lees, vra God hom om sy familie te neem en op te pak om na ‘n onbekende bestemming te reis. Dit moes ‘n ongelooflike toets vir Abraham, sowel as vir sy geliefdes gewees het. Tog het Abraham in geloof gehoorsaam. Hy het tussen vreemdelinge in vreemde lande gebly –  ongedeerd en geseënd – en hy was verlos van elke krisis deur bonatuurlike drome en visioene wat die Here aan hom gegee het.

KYK NA DIE STERRE

Jesus het drie-en-dertig jaar op Aarde deurgebring. Was dit net sodat Hy oud genoeg kon word om aan ‘n kruis te sterf? Nee, natuurlik nie.

Vir drie-en-dertig jaar het Jesus iets gedoen wat niemand ooit in staat was om te doen nie. Hy het elke reël, wet en beginsel in die Bybel geneem, elke gedagte wat God gehad het oor hoe ‘n regverdige lewe moet wees – heilig en rein en totaal gehoorsaam aan God – En Hy het elke enkele een daarvan vervul.

Jesus het vir sy dissipels gevra, “Wie sê die mense is Ek?” (sien Markus 8:27). Hierdie vraag is verfrissend en ontsettend belangrik vandag. Wat dink ons sekulêre wêreld? Wat is die persepsie oor die kerk in ons hedendaagse wêreld?