Polish Newsletters

Uczę się czegoś wspaniałego o Duchu Świętym. Ma On bardzo unikalne cechy: Nie lubi mówić o Sobie. Nie zwraca naszej uwagi na Siebie.

Próbowałem pilnie studiować Ducha Świętego, kopałem w całych tomach napisanych o Nim przez szanowanych autorów. Niektóre z tych książek są bardzo głębokie w treści i często trudne do zrozumienia - książki o Jego naturze i osobowości. Są one wszystkie bardzo interesujące... ale nie zawsze budujące. Fakt jest taki, że one nie mogą być budujące. Ponieważ można zrozumieć o Duchu tylko to, co objawi sam Duch - a On nie chce mówić o Sobie!

Ile razy słyszałeś, jak chrześcijanie mówili: „Bóg czyni nową rzecz w kościele”? Być może owa „nowa rzecz,” o której wspominali nazywana jest przebudzeniem, wylaniem Ducha, czy też nawiedzeniem przez Boga, albo Jego poruszeniem. Jednak bardzo często ta „nowa rzecz,” o której opowiadają szybko wygasa. A kiedy już zaniknie, nie można jej odnaleźć. Właśnie ten fakt potwierdza, że wcale nie była ona Bożym poruszeniem. Chrześcijańscy socjologowie faktycznie prześledzili wiele z tych rzekomych nawiedzeń, odkrywając, że średni okres trwania tego typu wydarzenia wynosi około pięciu lat.

Jezus powiedział; „Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich. On zaś rzekł do niego: Panie, z tobą gotów jestem iść i do więzienia, i na śmierć. A On rzekł: Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dzisiaj kur, a ty się trzykroć zaprzesz, że mnie znasz”. (Łuk. 22:31-34).

Ewangelista Mateusz pisze, że Jezus przemawiał do tłumów w przypowieściach: “To wszystko mówił Jezus do ludu w podobieństwach, a bez podobieństwa nic do nich nie mówił. Aby się wypełniło, co powiedziano przez proroka, gdy mówił: Otworzę w podobieństwach usta moje, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata” [Mat. 13:34-35].

"Powinniśmy zawsze dziękować Bogu za was, bracia. Jest to rzecz słuszna. Wiara wasza bowiem bardzo wzrasta, a wzajemna dobroć wasza pomnaża się w was wszystkich" (2 Tesaloniczan 1:3).

Cóż za wspaniały komplement Paweł prawi tutaj Tesaloniczanom! Mówi w rzeczywistości coś takiego: "Niesamowite jak urośliście, zarówno w wierze w Chrystusa, jak i we wzajemnej miłości. Gdziekolwiek się pojawiam, wszystkim opowiadam o waszym wzroście duchowym. Dziękuje za was Bogu!"

W minionych tygodniach wolałem do Boga: "Panie, weź mnie w Swoje ręce, uchwyć mnie, weź mnie w posiadanie, pojmij mnie!" Tak bardzo tego pragnąłem. Ale nie wiedziałem, że nie byłem przygotowany na to, aby Duch Święty przykuł mnie kajdankami!

Jest to całkowicie Biblijne a właściwie nawet apostolskie - modlić się, aby Bóg wziął ciebie w kajdanki. To oznacza proszenie Go, o założenie kajdanków na twoje ręce, zamknięcie ich, wyrzucenie klucza i wzięcie ciebie jako Jego niewolnika.

"Potem zaprowadził mnie z powrotem do bramy przybytku; a oto spod progu przybytku wypływała woda w kierunku wschodnim, gdyż przybytek był zwrócony ku wschodowi, a woda spływała ku dołowi spod bocznej prawej ściany świątyni, na południe od ołtarza.

A gdy ten mąż ze sznurem mierniczym w ręku wyszedł w kierunku wschodnim, wymierzył tysiąc łokci i kazał mi przejść przez wodę, która sięgała mi do kostek. I znowu odmierzył tysiąc łokci i kazał mi przejść przez wodę, która sięgała mi do kolan. I znowu odmierzył tysiąc łokci i kazał mi przejść przez wodę, która sięgała mi do pasa.

Biblia wyraźnie stwierdza, że każdy prawdziwy naśladowca Jezusa może oglądać i zrozumieć chwałę Bożą. I rzeczywiście, nasz Pan ukazuje swoją chwałę każdemu, kto prosi i poszukuje jej z całego serca. Co więcej, wierzę że objawienie chwały Bożej przygotuje ludzi Bożych do trudnych czasów, jakie nas czekają. Paweł stwierdza, że to objawienie "... ma moc zbudować i dać wam dziedzictwo między wszystkimi uświęconymi" (Dz. 20,32).

Żyjemy w czasach ostatecznego przygotowania. W niebie, w piekle i na ziemi jest największa aktywność, kiedy wszelkie stworzenie oczekuje punktu kulminacyjnego w historii człowieka.

Gdyby Duch Święty zdjął łuski z naszych oczu, to my wierzący bylibyśmy zarówno uradowani jak i przerażeni tym, co byśmy zobaczyli. Wołalibyśmy: "Co się dzieje? Dlaczego wszyscy biegają w takim pośpiechu i z taką determinacją? Co oznaczają te wszystkie zadziwiające przygotowania? Co takiego wisi w powietrzu? Co się ma wydarzyć?"

W pierwszych latach historii Kościoła miały miejsce surowe prześladowania, podczas których apostoł Jan został aresztowany i wysłany do Rzymu. Ówczesny cesarz (Neron lub Dioklecjan) skazał go na wygnanie na wyspę Patmos - mały, skalisty, bezludny skrawek ziemi. Jego jedynymi mieszkańcami byli kryminaliści dożywający tam swoich dni. Podobnie jak oni, Jan został tam zesłany na dożywotnią banicję.