Miskien beleef jy verraad, vervolging, teistering in jou gemoed, moeilikheid met jou kinders, die verlies van iemand na aan jou hart of een of ander ervaring wat jou met amper onuitspreeklike lyding gelaat het. Dit dryf jou na gebed waar jy vra: “Here, is dit werklik nodig? Kan U dit nie binne ‘n oomblik wegneem nie? Waarom die stryd? Waarom die drif?”
Jesus het vir sy dissipels gesê: “En Ek beskik vir julle ‘n koninkryk soos my Vader dit vir My beskik het, sodat julle kan eet en drink aan my tafel in my koninkryk en op trone sit om die twaalf stamme van Israel te oordeel” (Lukas 22:29-30, AFR53). Die Here het vir sy volgelinge ‘n tafel gedek in die hemele. Wat ‘n opwindende vooruitsig!
Laat my jou vertel hoe en waar Paulus sy sendbriewe geskryf het. Hy het dit in donker tronkselle geskryf. Hy het dit geskryf nadat hy geslaan was of nóg ‘n skipbreuk gely het. Hy was intiem bekend met swaarkry en lyding.
Om te volhard, beteken “om deur te druk ten spyte van swaarkry; om geduldig te ly sonder om op te gee.” Kortliks, dit beteken om aan te hou of uit te hou, maar hierdie woord beteken min vir die huidige geslag. Baie Christene van vandag is moedverloorders. Hulle verloor moed met hulle eggenotes, hulle families en hulle God.
As jy ‘n prediker, sendeling of leraar is, het jy vrae om aan te dink. Wat leer jy? Is dit iets wat iemand jou geleer het? Is dit ‘n herhaling van een of ander groot leraar se openbaring? Of het jy jou eie persoonlike openbaring van Jesus Christus? As jy het, neem dit toe?
Paulus het van God gesê: “Want in Hom lewe ons, beweeg ons en is ons” (Handelinge 17:28, AFR53). Ware mans en vroue van God leef binne hierdie klein, maar tog groot kring. Al hulle bewegings, hulle hele bestaan, gaan slegs oor die belange van Christus.
In Paulus se briewe aan Timótheüs, beskryf hy hoe om valse leraars te identifiseer en toe het hy hierdie jong protégé beveel: “Maar jy, man van God, vlug van hierdie dinge weg, en jaag ná die geregtigheid, godsaligheid, geloof, liefde, lydsaamheid, sagmoedigheid. Stry die goeie stryd van die geloof, gryp na die ewige lewe, waartoe jy ook geroep is en die goeie belydenis voor baie getuies afgelê nie” (1 Timótheüs 6:11-12, AFR53).
Dierbare gelowiges, ek wil vir jou vandag vertel dat jy iets het wat die sondaar nie het nie, iets ontsaglik kosbaar en kragtig, iets wat jy moet weet. As ‘n kind van God, is en het jy fenomenale seëninge!
Die Psalmdigter het geskryf: “Op U het ons vaders vertrou; hulle het vertrou, en U het hulle uitgered. Hulle het U aangeroep en het ontvlug; op U het hulle vertrou en nie beskaamd gestaan nie” (Psalm 22:4-5, NKJV). Die Hebreeuse stamwoord vir “vertrou” dui op “om van ‘n krans af te spring.” Dit beteken soos ‘n kind wat in die daksparre geklim het en nie kan afkom nie. Hy hoor sy vader sê: “Spring!” en hy gehoorsaam en werp homself in sy vader se arms.
Die eerste boek in die Skrif vertel vir ons van ‘n man wat ons wandel met God behoort te inspireer. “So was dan al die dae van Henog driehonderd-vyf-en-sestig jaar. En Henog het met God gewandel; en hy was daar nie meer nie, want God het hom weggeneem” (Génesis 5:23-24, AFR53). Ons broer Henog het geen Bybel, geen gesangeboek, geen leraars, geen inwonende Heilige Gees, geen geskeurde voorhangsel met toegang tot die Allerheiligste gehad nie, maar hy het God geken!
In 2 Konings, lees ons van die Aramese leër wat die stad van Samaría omsingel het. Die Arameërs het eenvoudig buite die stad laer getrek en gewag dat die Samaritane van honger sterf. Toestande het so versleg dat moeders aangebied het om hulle kinders te kook vir kos. Dit was uiterste gekheid (sien 2 Konings 6:24-33).