Miłość Ojca do nas, ucieleśniona w Jego Synu została powierzona dla usługującego działania Ducha Świętego. A ten Duch został posłany do ludzkości, aby objawiał majestat i chwałę tej wiecznej miłości.

„Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany. . . Proszę was tedy, bracia, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i przez miłość Ducha,” (Rzymian 5:5; 15:30). Duch Święty jest wieczną miłością Ojca i Syna. Jego wszelkie działanie, cała Jego służba, ma wyrażać i manifestować tę miłość.

Chrystus . . . syn nad swoim domem; którego domem my jesteśmy, jeżeli zachowamy ufność i radość z nadziei aż do końca. Dlatego, jak powiedział Duch Święty, Dziś, jeśli głos jego usłyszycie,

Nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni,  Gdzie kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści lat” (Hebr. 3:6-9, moje podkreślenie).

„Odejdź! Dlaczego wtrącasz się do nas, Jezusie z Nazaretu? Czy przyszedłeś, aby nas zniszczyć?..

Jezus mu przerwał. Umilknij! Wyjdź z tego człowieka,' rozkazał” (Łukasza 4:34-35).

„Nie widziałem sprawiedliwego, żeby był opuszczony, ani jego potomstwa żebrzącego o chleb” (Psalm 37:25). Niesamowita druga połowa tej obietnicy - „Ani jego potomstwa żebrzącego o chleb” - oznacza, że chodzenie z Chrystusem ma wpływ nie tylko na ciebie, ale na przyszłość tych, których kochasz.

Obecnie świat zmierza w kierunku wielkiej turbulencji. Będą wydarzenia i chaos, które naturalnie wywołują strach. Ale Bóg powiedział do nas,  „Moje Słowo jest w tobie. Jesteś w cieniu Mojej dłoni i JESTEŚ MOIM DZIECKIEM.” Już czas zapiąć pasy bezpieczeństwa, otworzyć nasze Biblie i porozmawiać o tym z naszym Ojcem. On powiedział, że nie utoniemy: „Miałem Pana zawsze przed oczami mymi, Gdyż jest po prawicy mojej, abym się nie zachwiał” Dz Ap 2:25).

Zachęcam, byś to mocne słowo z Izajasza uczynił swoim:

Możemy sami siebie zapytać, „Dlaczego się boję? Dlaczego jestem na tej karuzeli rozpaczy raz w górze raz w dole? Dlaczego przyszłość wywołuje panikę w mojej duszy?”

Tak się dzieje, ponieważ nie oddaliśmy w pełni w Boże ręce naszych rodzin, naszego zdrowia i naszej pracy. Nie zrobiliśmy tego skoku wiary, która stwierdza, „Mój Pan jest prawdziwy i wierny. Chociaż zawiodłem wiele razy, On mnie nigdy nie zawiódł. Niech się dzieje co chce, ja złoże moje życie i przyszłość w Jego ręce.”

Słyszę wielu wierzących, którzy wypili kielich rozpaczy. Dożyli tylu nieszczęść, przeżyli tyle kryzysów, że teraz są wyczerpani. Są tak przybici, iż uważają, że gdyby przyszło jeszcze jedno zmartwienie, jedna obawa, nie było by już nadziei. Doszli do punktu krytycznego, do końca swoich możliwości.

Pan nigdy nie chciał, by Jego lud żył w panice lub trząsł się ze strachu. Nawet w Starym Testamencie Pan miał ludzi, którzy ufali Jego obietnicom i byli nieporuszeni pomimo chaosu wokoło. Widzimy to w życiu proroka Habakuka, człowieka, który miał wizję „końca” (Hb. 2:3).

Habakuk widział ludzi w czasach ostatecznych, którzy będą zmęczeni podążaniem za chciwością i pożądaniem. Według tej wizji, w tym czasie będzie zwyciężał duch przemocy. (patrz 1:0). Habakuk powiedział o tym tak: „Przyjdzie i do ciebie kielich z prawicy Pana, i będziesz syty hańby zamiast chwały” (2:16).

„A w synagodze był człowiek, opętany przez ducha nieczystego, który zawołał głośno: „Odejdź! Dlaczego nam przeszkadzasz (ingerujesz)?” Łk 4:33-34, NLT).

Lubię to słowo – ingeruje – które użyto w tym tłumaczeniu.

Jeżeli macie to tłumaczenie Biblii, możecie sobie podkreślić słowo „ingeruje”, a jeżeli nie, to sobie zanotujcie. Bóg, który ingeruje – który patrzy na twój kryzys, twoje potrzeby – i zamiast stać z boku i zamartwiać się, ingeruje w problemy, które masz w życiu.

Kiedy się modlimy, „Panie, przydaj nam wiary,” to proszę cię, żebyś pozwolił Bogu, aby rozpalił w twoim sercu płomień. Abraham, nasz model wiary, poszedł ratować ludzi, którzy byli trzymani przez bezlitosnego wroga (zobacz 1 Mojż. 14:11-16). Ten tekst mówi nam o bezlitosnych najeźdźcach, którzy brali wszystko dla siebie.” Ale jedna osoba, która pozostała przy życiu, ofiara, upadł u stóp Abrahama i zmusił go, żeby podjął decyzję.