„Wtedy Lot podniósłszy oczy, widział, że cały okręg nadjordański - zanim Pan zniszczył Sodomę i Gomorę - był obfity w wodę, jak ogród Pana, jak ziemia egipska, aż do Soaru” (1 Mojż. 13:10).

Zwróć uwagę na Biblijny zapis tego co robił Lot. Spojrzał na ziemię swoimi oczami. Nie szukał rady, prowadzenia, czy mądrości od Pana. Widział to, co chciał swoimi oczami i agresywnie poszedł, aby wziąć w posiadanie to co chciał, czego pożądało jego ciało.

„Wygląda to dla mnie dobre. Jest to prawie jak Ogród Eden; takie piękne, to wybieram.”

 „Idź nad morze, zarzuć wędkę i weź pierwszą złowioną rybę, otwórz jej pyszczek, a znajdziesz stater; tego zabierz i daj im za mnie i za siebie” (Mat. 17:27).

W 1988 roku Bóg powołał nas do Nowego Jorku, by tam założyć kościół na Times Square. Wymagało to wielkiego kroku posłuszeństwa, by zostawić wygodne życie w Teksasie i przenieść się do miasta. Nie mieliśmy zboru, ani budynku i niewiele pieniędzy. Jedyne co Bóg nam powiedział, to, „Idź, a Ja będę z tobą. Ja będę ci błogosławił. Ja będę twoją nagrodą.”

A więc poszliśmy – i Pan stał się naszą tarczą, dając nam samego Siebie rok po roku. Dekady później mamy rosnący, dojrzały i nastawiony misyjnie zbór w centrum Times Square, jako świadectwo Jego cudów.

Kiedy Bóg każe Swoim sługom zrobić krok w nieznane, to nie jest wydarzenie jednorazowe. To jest droga na całe życie, a nasze posłuszeństwo daje nam wielką nagrodę: „Po tych wydarzeniach doszło Abrama w widzeniu następujące słowo Pana: Nie bój się, Abramie, Jam tarczą twoją; zapłata twoja będzie sowita!” (1 Mojż. 15:1).

Bóg wymagał niesamowitego aktu posłuszeństwa od Abrahama: kazał mu zrobić krok w nieznaną przyszłość. Abraham mógł zrobić ten krok, nie mając nic innego, tylko tę obietnicę od Boga: „Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę” (1 Mojż. 12:1).

Każdy chrześcijanin mówi, że ufa Panu. Jednak w rzeczywistości, wiele Bożych dzieci nie jest gotowych stawić czoła sztormom nadchodzącym na ten świat. Jeżeli nie mamy tego szczególnego zaufania w Panu, nie będziemy gotowi na trudne czasy teraz i w przyszłości.

Gdybyś miał określić, co było najważniejsze w nauczaniu Jezusa, co byś powiedział? Pewien wgląd w to mamy z ostatniego wieczoru z Jego uczniami, zanim poszedł na krzyż. Zostało Mu tylko kilka godzin z najbliższymi przyjaciółmi, więc skompensował wszystko, czego ich uczył w jednym słowie: miłość. „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem” (J 15:12).

Modlitwa w komorze jest to modlitwa, kiedy jesteś sam, w skrytości. ” Ale ty, gdy się modlisz, wejdź do komory swojej, a zamknąwszy drzwi za sobą, módl się do Ojca swego, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie” (Mat. 6:6).

Nasze domy mają być miejscami modlitwy!

„Jeśliby dwaj z was na ziemi uzgodnili swe prośby o jakąkolwiek rzecz, otrzymają ją od Ojca mojego, który jest w niebie” (Mat. 18:19). Niektórzy chrześcijanie nazywają to „modlitwą uzgodnienia.” Jesteś wielce błogosławiony, jeżeli masz oddanego brata czy siostrę, którzy modlą się z tobą. Najmocniejsi wstawiennicy jakich znałem to było dwóch lub trzech. Jeżeli Bóg mnie błogosławił – jeżeli używał mnie dla Swojej chwały – to wiem, że to dzięki kilku wiernym wstawiennikom, którzy modlą się o mnie codziennie.

Tu była recepta Joela dla Izraela w tym dniu ciemności i mroku: „ Zatrąbcie na rogu na Syjonie, ogłoście święty post, zwołajcie zgromadzenie!  Zgromadźcie lud, poświęćcie zebranie, zbierzcie starszych, zgromadźcie dzieci i niemowlęta!  Niech kapłani, słudzy Pana, zapłaczą między przedsionkiem a ołtarzem i mówią: Zmiłuj się nad swoim ludem, Panie, i nie wystawiaj na hańbę swojego dziedzictwa, aby poganie szydzili z niego! Dlaczego mają mówić wśród pogańskich ludów: Gdzie jest ich Bóg?” (Joel 2:15-17).