Dlatego . . . mówi Pan, nawróćcie się do mnie całym swym sercem, w poście, płaczu i narzekaniu!
Rozdzierajcie swoje serca, a nie swoje szaty, i nawróćcie się do Pana, swojego Boga, gdyż On jest łaskawy i miłosierny, nierychły do gniewu i pełen litości, i żal mu karania” (Joela 2:13-14).
Sceptycy powiedzieli do Jozuego, „Jeżeli przejdziemy przez rzekę Jordan, to napotkamy takich wrogów, jak nigdy przedtem. W tej ziemi, do której idziemy jest trzydziestu jeden różnych królów, a każdy z nich chce nas zniszczyć. Czy wiesz ilu królów pokonaliśmy w ciągu ostatnich czterdziestu lat? Dokładnie dwóch. Co ty sobie myślisz? Czyżby Bóg tego chciał?”
Początkiem publicznej służby Dawida jest ten gigantyczny moment, kiedy on zabija olbrzyma o imieniu Goliat. Dawid pochodził z, jak byśmy to dzisiaj nazwali „dysfunkcyjnej rodziny.” Był okrutnie ignorowany i zaniedbany. Jako nastolatek miał powierzone pilnowanie stada na górach, samotne i niebezpieczne zadanie.
Jak czytamy w Jana 11, w pójściu Jezusa do Betanii nie chodziło tak o Łazarza, jak o jego własną śmierć. Pomyślcie o tym: Kiedy nadszedł czas, by Jezus poszedł na krzyż, jak Jego naśladowcy uwierzą, że On mógłby powstać z martwych? Był tylko jeden sposób, by mogli w to uwierzyć.. Trzeba było, by Jezus będąc w Betanii z Jego umiłowanymi przyjaciółmi – znalazł się w najbardziej beznadziejnej sytuacji i wykonał Swój cel w tym, co było po ludzku niemożliwe.
W Psalmach i innych pismach poetyckich czytamy, że mamy Boga, który się śmieje, płacze,
smuci się i może być pobudzony do gniewu. Tak samo Nowy Testament mówi nam, że mamy Najwyższego Kapłana w niebie, który współczuje z naszymi słabościami; tego samego Człowieka z krwi i kości, który był Bogiem na ziemi, a teraz jest uwielbionym Człowiekiem w wieczności.
Bez wątpienia nasz Pan jest Bogiem, który ma uczucia. Zastanawiam się: Jak Jezus może nie być raniony przez taką wielką niewiarę po całym świecie?
Jak często dzisiaj Kościół rani Pana przez niewiarę?
Łukasz 19 pokazuje nam mocny obraz Jezusa wkraczającego do Jerozolimy. Chrystus zbliża się do miasta na oślicy, a wielki tłum wiwatuje na Jego cześć. Rozpoczął od Góry Oliwnej i czym bliżej był bram miasta, tym tłum był większy. Wreszcie ludzie zaczęli rozścielać swoje ubrania przed Nim, machać gałązkami palmowymi i wołać, „On tu jest! Nadeszła godzina na przyjęcie Króla Izraela. Pokój dla Jerozolimy. Wreszcie mamy królestwo.!”
W sercach bezbożnych ludzi narasta gniew przeciwko imieniu Jezus. Po całym świecie wzrasta nienawiść do Słowa Bożego. Biblia jest odrzucana, wyszydzana i przeklinana przez bezbożnych ludzi. Mam pytanie: Co takiego jest w imieniu Jezus, co wzbudza taki gniew na samo wspomnienie? Żadne inne imię nie jest tak odrzucane, a przecież nie ma zbawienia w żadnym innym imieniu. „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz.Ap. 4:12).
Przejście Izraelitów prze Jordan nastąpiło w czasie żniw. W tym czasie brzegi rzeki były nie tylko pełne, ale wody się rozlewały. Po ludzku mówiąc, był to najgorszy z możliwych czas na przekraczanie rzeki.
Sceptycy wokół Jozuego na pewno narzekali, „Wybrałeś najgorszy czas, Jozue. Mamy kobiety ciężarne, ludzi chorych, starych. To nie jest od Boga.”
Jeżeli jest jedna rzecz, jakiej nauczyliśmy się poprzez naszą służbę – poprzez stawianie czoła wrogowi na jego terytorium wiele razy, dzień po dniu, tydzień po tygodniu – jest nią to, że szatan jest tchórzem. On atakuje najbardziej bezbronnych wśród nas, najbardziej bezradnych i zrozpaczonych. Tak jak tyran na placu zabaw, który ucieka i szuka schronienia, kiedy tylko pojawi się inny dzieciak jego rozmiarów, szatan się wycofuje na pierwszy znak prawdziwej mocy.
Król Dawid był przygnieciony przez ducha przeciwnego Bogu w jego czasach. Wołał do Pana, „ Patrz, jak liczni są nieprzyjaciele moi, i jak zawzięcie mnie nienawidzą” (Psalm 25:19). Podobnie Psalm 124:2-3 mówi nam: „ Gdyby Pan nie był z nami, gdy ludzie powstali przeciwko nam, to byliby nas pożarli żywcem, gdy płonęli gniewem przeciwko nam.”
Dawid wyraża to, co odczuwa dzisiaj wielu w kościele. Czasami wydaje się, że jesteśmy bezradni, aby stanąć przeciwko zmasowanym siłom złego. Nie mogę uwierzyć jak dzień po dniu morale naszego kraju są deptane w błoto.