Bóg nie ma przyjemności z doświadczania Swoich dzieci. Biblia mówi, że Chrystus współczuje ze wszystkimi twoimi doświadczeniami i jest dotknięty twoimi dolegliwościami. W Obj. 2:9 mówi do kościoła, „Znam twoje .. doświadczenia i ubóstwo.” W gruncie rzeczy mówi, Ja wiem, co przeżywasz. Może tego teraz nie rozumiesz, ale Ja o wszystkim wiem.”

Czy Bóg chce, byśmy byli szczęśliwi? To jest poważne pytanie dla wieku chrześcijan. Od początku do końca Biblia daje nam bardzo wyraźną odpowiedź, by ta zmieniała sposób naszego życia.

Tak, Bóg chce, byśmy byli szczęśliwi! Jego pragnienie naszego szczęścia jest solidnie ugruntowaną, opartą na Biblii prawdą udowodnioną w Piśmie Świętym. Każde nowe tłumaczenie Biblii mówi wiele na temat szczęścia.

Bez względu na to, ile razy doświadczam mocy Bożej, nigdy się do niej nie przyzwyczajam. Nigdy nie jestem znudzony sposobem, w jaki On może doprowadzić nawet najzimniejsze i najtrudniejsze dzielnice do pokuty, sposobem, w jaki On może rozproszyć zło w przeciągu kilku sekund i ujawnić najgłębsze części serca człowieka, i sprowadzić go na kolana przed krzyżem.

Bez względu na to, jak bardzo wydaje się, że szatan wygrywa walkę, wiem, że to tylko sprawa czasu, zanim Bóg wkroczy i przejmie kontrolę, zanim Bóg tchnie Swoim oddechem, odsyłając diabła do ciemnego kąta.

Rozwodniona, połowiczna ewangelia jest obrzydliwością dla Pana. Cała ewangelia również zawiera ostrzeżenia przed oszustwem grzechu. Obejmuje pokutę i Boży smutek, przygotowanie na prześladowanie i tęsknotę za przyjściem Chrystusa. Pismo mówi nam w zdecydowany sposób, „Dążcie do uświęcenie, bez którego nikt nie może oglądać Pana” (Hebr. 12:14). Ewangelia Chrystusa zawsze konfrontuje człowieka i potem przynosi mu pokój. Ona nigdy nie popiera tego, co lubi grzeszny człowiek.

„ Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi. Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni” (1 Kor. 1:31-32). A więc jak mamy siebie sami osądzać, jak mówi Paweł?

Zdumiewające jest to, czego dokonał Bóg w Rzymie poprzez uwięzienie Pawła. Pan nie potrzebował wyszukanych metod do tego, żeby Jego ewangelia była głoszona. Potrzebował jedynie sługi, a ten był ukryty na bocznej ulicy, w małym wynajętym domu, pod uzbrojoną strażą. Jednak przez dwa lata ciągły strumień głodnych dusz z różnych sfer przychodził do niego, w jego więzieniu (zobacz Dz. Ap. 28:30-31).

Księga Dziejów Apostolskich kończy się zdumiewającą nutą. Ostatnie dwa wersety znajdują Pawła w łańcuchach, w areszcie domowym i pod strażą rzymskich żołnierzy. Ale przeczytajcie radosną nutę, która opisuje sytuację Pawła: „ I pozostał przez całe dwa lata w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc Królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie śmiało, bez przeszkód” (Dz. Ap 28:30-31).

Dzisiaj w kościele jest wielu takich, którzy żyją tak, jakby zaakceptowali porażkę. Ich myśli są kontrolowane przez zwątpienie, zamiast wiarę i żyją w nałogowym powtarzaniu grzechu. Trzymają swoją wiarę dla siebie i myślą, że jeżeli oni sami tak walczą, to jak by mogli pomóc komuś innemu?  Tak wygląda życie chrześcijanina bez mocy zmartwychwstania.

Kościół chrześcijański został zrodzony poprzez moc Ducha Świętego. Kiedy czytamy Dzieje Apostolskie i Listy Nowego Testamentu, widzimy obraz pierwszego kościoła tak, jak to Bóg zaplanował. „Oni trwali w nauce Apostołów i społeczności, łamaniu chleba i modlitwie” (Dz. Ap 2:42).

Kiedy Jezus był na ziemi, świadczył, „Żarliwość o dom mojego Ojca Mnie pożera” (patrz J 2:17). Jego przesłanie do chrześcijan w Sardes  i do nas brzmi: „Cieszyliście się Moją przychylnością i dobrą reputacją wokoło. Byliście błogosławieni mocnym uwielbianiem i kazaniami. Ale zamiast iść naprzód, zaczęliście myśleć, ‘Zdobyliśmy wszystko.’ Dlatego zatrzymaliście się. Już nie byliście czujni i zaczęła się wkradać obojętność. Teraz osiedliliście się w duchowej strefie wygody. Nie poszliście, by wypełnić misję, którą wam powierzyłem.”