I nadciągnęli Amalekici, aby walczyć z Izraelem. Mojżesz stał na szczycie wzgórza. Ludzie walczyli w dolinie. Kiedy Mojżesz podnosił swoje ręce w modlitwie do Boga, lud Boży zwyciężał i pokonywał wroga. Lecz ręce Mojżesza zdrętwiały. Kiedy opadały ręce Mojżesza, lud Boży odnosił porażki, a wróg zdobywał teren. Lud Boży był pokonywany i w wielkim niebezpieczeństwie. Aaron i Chur podtrzymywali ręce Mojżesza, stojąc koło niego. Wtedy ręce Mojżesza się wzmocniły i Boży lud znowu odnosił zwycięstwo nad wrogiem” (zobacz 2 Mojż. 17:8-13).

 Jeżeli kochamy ten świat i rzeczy tego świata, nie możemy należeć do Boga: „Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca” (1 J 2:15). Jeżeli jesteśmy chciwi, chcemy więcej i więcej, nie jesteśmy z Jego owiec: „Ani złodzieje, ani chciwcy,  …… Królestwa Bożego nie odziedziczą” (1 Kor 6:10).

Przez wiele miesięcy modliłem się o wdowy, sieroty i biednych. Otrzymujemy listy od zrozpaczonych ludzi, którzy nie mają czym zapłacić ubezpieczenia lub wynająć mieszkania. Prosiłem Pana, „Ty jesteś Panem zastępów. Nakarm ich. Zaspokój ich potrzeby.” Wreszcie Pan mi odpowiedział, „Ty Dawidzie musisz zrobić coś więcej, prócz modlitwy. Ty możesz coś z tym zrobić. Ty ich karm. To leży w twojej mocy.”

Nigdy nie poznamy Bożego pokoju w czasie naszych ucisków, dopóki Jego cel dla tego ucisku nie stanie się stałą prawdą w naszej duszy. Musimy rozumieć, że nasza czarna godzina, nasze bolesne doświadczenie, zostały dopuszczone przez Pana dla Jego chwalebnego celu. Jaki to cel? Po prostu będziemy celem niesamowitej pociechy Ducha Świętego.

„Jeśli według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy” (Gal 5:25). W tej bardzo prostej instrukcji apostoł Paweł mówi nam w prostych słowach, „Jeżeli Duch Święty mieszka w tobie, pozwól Mu na pełną kontrolę twojego życia. Wszyscy mamy być prowadzeni Duchem.”

Duch  Święty został posłany, by być naszym stałym, nieomylnym przewodnikiem i On przebywa we wszystkich, którzy wyznają Chrystusa Panem i Zbawicielem. Duch chce naszych ciał, jako miejsca zamieszkania i chce panować w rezydencji naszych serc.

Prawie każdy chrześcijan może ci powiedzieć „Jezus umarł za moje grzechy.” Ale niestety niewielu może powiedzieć, co Jego zmartwychwstanie znaczy w ich codziennym życiu. Oni znają część tej historii – że Jezus umarł i powstał z martwych – ale nie stosują tej potężnej prawdy Bożej do swojego sposobu życia i wiary, a to stanowi najistotniejsza różnicę.

Jeszcze teraz mam w pamięci twarze beznadziei, jakie widziałem w sercu Bronx. Twarze różnych kształtów, kolorów i w różnym wieku. Chłopcy i dziewczyny, mężczyźni i kobiety, czarni, biali, Hiszpanie, Azjaci. Tak wielu było zgubionych. Tak wielu potrzebowało Jezusa.

To były już ostatnie etapy naszej sześciotygodniowej ewangelizacji wewnątrz Nowego Jorku. Przez kilka tygodni ewangelizowaliśmy na ulicach, prowadziliśmy działanie na sąsiednich ulicach w mieście i cały czas zapraszaliśmy ludzi na naszą ostatnią ewangelizację w Bronx.

Pismo mówi, że kiedy Eliasz znajdował się w jaskini, gdy uciekał przed Jezebel, „ wicher potężny i silny, wstrząsający górami i kruszący skały szedł przed Panem; lecz w tym wichrze nie było Pana” (1 Król. 19:11). W tym przesłaniu nie było Boga.

„ Po wichrze było trzęsienie ziemi, lecz w tym trzęsieniu ziemi nie było Pana” (9:11). Czy oczekujesz, że usłyszysz ogniste słowo?  „Po trzęsieniu ziemi był ogień, lecz w tym ogniu nie było Pana” (19:12).

Żyłeś jako wierny sługa, modliłeś się pilnie i znałeś Boży głos. Odnosiłeś zwycięstwa w przeszłości i głęboko kochasz Pana. Ale teraz jesteś bardzo zraniony tak, jak nigdy przedtem i nawet nie potrafisz się modlić.

Jezus kiedyś zwrócił się do Swoich ziemskich krewnych i powiedział, „Świat nie może was mieć w nienawiści” (Jana 7:7).

Przez te słowa Jezus daje nam lakmusowy sprawdzian prawdziwego kościoła i prawdziwego ucznia. Zastanawiam się o ilu kościołach i chrześcijanach można by dzisiaj powiedzieć te słowa: „Świat nie może was nienawidzić.”