Jezus mówi: „Każdą latorośl, która przynosi owoc, On przycina, aby wydawała więcej owocu” (Jana 15:2).
Chrześcijanie, którzy wydają owoc są przycinani? To nie jest to, czego większość z nas oczekuje od życia służby dla Boga. Tak głęboko w sercu większość z nas oczekuje nagrody. Czyż to nie jest uczciwe?
Najnowsze studium przepowiada, że do roku 2020 Islam będzie wiodącą religią w Norwegii i wszystkich krajach Skandynawskich. Jeżeli mają rację, to możemy się spodziewać, że w ciągu następnych kilku lat będzie to w Norwegii religia państwowa. Tak się stało w każdym innym kraju, gdzie Muzułmanie znaleźli oparcie.
„Albo może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi?” (Rz 2:4)
Co Paweł miał na myśli, mówiąc, że ten człowiek lekceważy bogactwo i dobroć Chrystusa? Słowo lekceważy oznacza tu „On nie uważał tego za możliwe.” Innymi słowy, ten wierzący powiedział, „Taka łaska i miłosierdzie nie są możliwe. Ja tego nie pojmuję.” To nie pasowało do jego teologii, a więc zamiast to przyjąć, odwrócił się od tego.
Czy w przypowieści Mat 18:23-35 król przymknął oko na grzech sługi? Czy machnął ręką na jego długi i zapomniał? Nie, wcale nie. Faktem jest, że przebaczając mu, król złożył na tego człowieka olbrzymią odpowiedzialność, nawet większą, niż ciężar jego długu. Rzeczywiście ten sługa teraz był winien swojemu panu więcej, niż przedtem. Jak? Był odpowiedzialny, by przebaczać i kochać innych tak, jak król uczynił to dla niego.
W Mat 18:23-35 Jezus podał przykład zaufanego, zdolnego sługi, o którym nagle dowiedział się, że jest jednym z największych dłużników. Oto ktoś niegodny, pełen złych motywacji i nie wart żadnego współczucia. Jednak jego pan chętnie mu przebacza – tak jak Jezus uczynił z tobą i ze mną.
Podam wam krótkie określenie upamiętania. To pojęcie jest często definiowane, jako „punkt zwrotny.” Mówi o odwróceniu się o 180 stopni od poprzednich dróg. Upamiętaniu również ma towarzyszyć bogobojny żal.
Kiedy w Jerozolimie nastąpiło przebudzenie, anioł przemówił do apostoła Filipa i powiedział, by poszedł na pustynię Gazy, gdzie spotka etiopskiego dyplomatę, jadącego powozem. Filip stwierdził, że ten czyta głośno z księgi Izajasza, dlatego zapytał tego dostojnika, „Czy rozumiesz co czytasz?” (Dz.Ap. 8.30).
„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem” (J 15:1).
Kiedy Jezus określa Siebie jako „prawdziwy krzew”, przekazuje coś więcej, niż dokładną informację. „Prawdziwy” ma tu ten sam sens, co określenie „prawdziwy przyjaciel” – co oznacza rzeczywisty, szczery, autentyczny, zawsze pod ręką, by pomagać.
Nie ma lepszego przykładu Bożego potężnego działania w mieście niż opis podany w Dz. Ap. 11:20-21: „Mężowie z Cypru i Cyreny poszli do Antiochii i zaczęli rozmawiać z Grekami . . . głosząc im dobre wiadomości o Panu Jezusie. Ręka Pana była z nimi i wielka liczba ludzi uwierzyła i nawrócili się do Pana.”
Nastąpiło takie żniwo, że wysłano z Jerozolimy Barnabę, żeby to sprawdził. „Gdy tam przybył, ujrzał dowody łaski Bożej i uradował się . . . sporo też ludzi zostało pozyskanych dla Pana” (23-24).
W Ew. Marka 8, Jezus znowu nakarmił tłum ludzi – tym razem było to 4.000 ludzi – tylko siedmioma bochenkami i kilkoma rybkami. I znowu uczniowie zebrali siedem koszów resztek (zobacz Marka 8:5-8). Ale Chrystus poznał, że uczniowie nadal nie rozumieli Jego czyniącej cuda mocy, dlatego zapytał ich, „Czy serce wasze jest nieczułe?” (Marka 8:17).
Bóg powiedział Izraelowi, „Nie uwierzyliście Mi, kiedy wam powiedziałem, że nie macie się czego bać, że Ja będę walczył za was. Zupełnie zapomnieliście, że Ja was nosiłem tak, jak się nosi dziecko i troszczyłem się o was. Wy nigdy Mi nie zaufaliście, chociaż Ja szedłem przed wami, dałem wam obłok, aby was chronił przed palącym słońcem, dałem wam ogień w nocy, żeby oświetlał waszą drogę i dawał wam wygodę w ciemną noc. Zamiast tego wy wypowiadaliście swoje wątpliwości, znieważaliście Mnie i czyniliście ze Mnie kłamcę” (zobacz 5 Mojż 1:27-35).