Kilka lat temu wraz z grupą przyjaciół wybraliśmy się w podróż do San Antonio w Teksasie, by zobaczyć Alamo. Jeden z chłopaków w naszej grupie zaoferował, że będzie naszym przewodnikiem. „To jest moje miasto rodzinne i chętnie będę waszym przewodnikiem” powiedział. Kiedy jednak dotarliśmy do San Antonio, zaczęło nas coś niepokoić, bo kilku z nas zauważyło, że przejechaliśmy koło tego samego sklepu już trzy razy.

Ktoś zapytał, „Hej, czy my nie jeździmy w kółko? Mój przyjaciel zapewniał, „Nie, nie, już jesteśmy blisko.”

Po trzykrotnym zaparciu się Jezusa – tak jak Pan powiedział, że się stanie – Piotr musiał zdać sobie sprawę z niemożności posłuszeństwa przykazaniom Pana w swojej własnej sile. Jezus powiedział do uczniów, „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (J 13:34-35).

w Izajasza 25 Bóg pokazuje prorokowi wystawny, nadprzyrodzony bankiet jaki ma miejsce na górze: „ Pan Zastępów wyprawi wszystkim ludom na tej górze ucztę z tłustych potraw, ucztę z wystałych win, z tłustych potraw ze szpikiem, ze starych dobrze wystałych win” (Izajasza 25:6).

Teraz żyjemy w biblijnym okresie znanym jako „późny deszcz” i Boży plan został uruchomiony. Po całym świecie wysokie mury miasta szatana upadają.

Pomyślcie o tym co się stało z komunizmem. Literalne mury upadły w Niemczech, Rosji i w całej Europie wschodniej. Miliony ludzi, którzy kiedyś żyli pod tyranią szatana, staje się wolnymi i wielu słyszy ewangelię zwiastowaną po raz pierwszy. „Mocni ludzie” kiedyś zatwardzeni w grzechu, teraz wielbią Boga.

Izajasz 25 opisuje niesamowitą wizję. W niej prorok Izajasz jest przeniesiony w przyszłość, do czasów ostatecznych. Komentatorzy biblijni są zgodni, że jest to jeden z najbardziej wyraźnych obrazów w Piśmie odnośnie czasów ostatecznych. Izajasz pokazuje nam dokładnie, co Bóg zamierza dla narodów i dla Swojego kościoła przed końcem. A teraz my żyjemy w tej właśnie godzinie, jaką opisuje Izajasz.

W jedną niedzielę wieczorem poszedłem na plac Times Square, kiedy było tam pełno turystów i innych, którzy dokonywali zakupów świątecznych. Ocenia się, że w czasie największego ruchu prawie ćwierć miliona ludzi przechodzi przez ten teren. Kiedy tam stałem, modliłem się i obserwowałem te masy ludzi.

Ilustrując dla nas bogate i satysfakcjonujące życie, Jezus używa obrazu zagrody dla owiec. „Ja jestem drzwiami; jeśli kto przeze mnie wejdzie, zbawiony będzie i wejdzie, i wyjdzie, i pastwisko znajdzie” (Jana 10:9). W owczarni Jego owce są bezpieczne od wszystkich wrogów. Pasą się na „dobrych pastwiskach” Bożego królestwa, ciesząc się zdrowiem, pokojem i wolnością.

Abraham zbudował ołtarz posłuszeństwa i zaufania, kiedy nie wiedział, gdzie ma iść. W życiu każdego z nas są momenty, kiedy pytamy z bólem serca, „Panie, gdzie?” Mamy podjąć decyzję, a nie mamy wyraźnego prowadzenia. To „gdzie” wierzącego może mieć związek z jego karierą zawodową, studiami, gdzie iść do szkoły, czy się przeprowadzić, gdzie chodzić do kościoła, gdzie pójść kiedy wydarzy się tragedia lub choroba. W tych wszystkich „gdzie” musimy zbudować ołtarz zaufania, gdzie złożymy wszystko w Jego ręce. Wiara, która buduje ołtarz, kiedy nie wiemy gdzie iść, nigdy nie dozna zawodu.

Izraelici poszli prędzej niż Bóg, organizując armię, planując strategie I uderzając po swojemu. Ale kiedy nieprzyjaciel ich zobaczył, rozpędzili żołnierzy Izraela tak, jak robią to pszczoły i zniszczyli ich (patrz 5 Mojż. 1:44).

„Tak zaciążyła nad nimi ręka Pańska i do ostatniego wyginęli. … aż wymarło całe pokolenie wojowników z obozu” (5 Mojż 2:15,15). To jedne z najmocniejszych słów w biblii na temat niewiary.

Możesz powiedzieć, „Ale to nie jest język łaski. Dzisiaj Bóg tak nie traktuje niewiary.” Nieprawda. Biblia mówi dzisiaj, w okresie łaski, „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają:” (Hebr 11:6).