Może pamiętacie historię ze Starego Testamentu o wywiadowcach Izraelskich wysłanych do Ziemi Obiecanej. Wrócili z taką informacją: „Tak, jest to ziemia opływająca mlekiem i miodem. Ale jest ona też pełna olbrzymów i obwarowanych miast. Nie jesteśmy w stanie wyjść naprzeciw tym ludziom. W porównaniu z nimi jesteśmy jak koniki polne” (zobacz 4 Mojż. 13).
Większość kazań na temat Pięćdziesiątnicy skupia się na znakach i cudach dokonywanych przez apostołów. Albo podkreślają te 3000 ludzi, którzy zostali zbawieni jednego dnia, albo rozdzielone języki ognia. Ale nie słyszymy o jednym wydarzeniu, które stało się największym cudem ze wszystkich – i wysłało tłumy ludzi w powrotem do ich narodów z żywym, nieomylnym zrozumieniem tego kim jest Jezus.
Był to ostatni wieczór Jezusa z uczniami i On wiedział, że Jego czas jest krótki. Właśnie skończyli kolację i Chrystus chciał przekazać swoim przyjaciołom ostatnią naukę na ziemi. Zwrócił się do nich: „Wstańcie, chodźmy stąd' (Jana 14:31) i wyprowadził ich. W drodze podał im tę analogię:
Pamiętam, że kiedy zostawiłem moją pracę zawodową, aby poświęcić się w pełni służbie, odłożyłem pewną sumę pieniędzy do banku z mojego planu emerytalnego. Tak sobie wykombinowałem, że jeżeli ta cała służba nie wypali, to przynajmniej mam jakiś niewielki fundusz, na którym będę mógł się oprzeć. Pewnego dnia przyszedł do mojego biura przyjaciel, który również był w służbie kaznodziejskiej i powiedział, „Pastorze, nie wiem co zrobię. Silnik w moim samochodzie właśnie się rozsypał, a ja nie mam żadnych pieniędzy. Nawet nie wiem jak się dostać do kościoła.”
My myślimy, że jeżeli nie ufamy Bogu w naszych codziennych sytuacjach, to szkodzimy tylko sobie. Myślimy, że po prostu tracimy błogosławieństwo. Ale to nie jest cała prawda. Po pierwsze, ranimy i gniewamy Pana. On ostrzega, „Jeżeli Mi nie ufasz, twoje serce będzie coraz twardsze.”
Niedawno spotkałem kaznodzieję, którego znam od wielu lat. Za każdym razem, kiedy w przeszłości go spotykałem, mówiłem do mojej żony, „Ten człowiek jest bardzo płytki. Taki chwalący siebie showman. Nie wiem, jak Bóg mógłby go błogosławić.” Potem spotkałem tego samego człowieka, a było to po tym, jak Duch Święty napomniał mnie za osądzanie innych. Tym razem Duch powiedział do mnie, „Kochaj go. Bądź cicho i słuchaj go. Potem módl się z nim.”
Jak myślisz, jak Jezus by zakładał kościół w twoim mieście?
Pierwsza rzecz, jaką Chrystus by zrobił, to poszedł by z płaczem do twojego rejonu. Pismo mówi nam, „A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto [Jerozolimę], zapłakał nad nim, mówiąc: Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi” (Łk 19:41-42).
Jeżeli jesteś w kościele Jezusa Chrystusa, to mocne kazania będą pochodzić od Ducha Świętego. Dlaczego? Ponieważ Duch woła w nas przeciwko wszystkiemu, co myślimy, mówimy lub czynimy, a co pochodzi z ciała. Jezus mówi, „Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, rozpusta, kradzieże, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa” (Mat 15:19).
Znakiem każdego naśladowcy Jezusa jest to, że poddaje Chrystusowi każde słowo. Taki sługa kocha napominanie z powodu tego, co to powoduje w jego sercu. Widzi jaką zmianę to przynosi i wie, że to jest dla niego życiem.
Każde pokolenie chrześcijan musi siebie sprawdzać, czy jego misje i działania oddają chwałę Bogu. Musimy stale siebie pytać, „Czy dalej służymy wiernie i ofiarnie Panu i naszym bliźnim? Czy może zboczyliśmy do mentalności „błogosław mnie?”
Ameryka jest świadkiem „kapitalistycznego chrześcijaństwa.” Celem nie jest już duchowy wzrost, ale pomnażanie ilości, własności, finansów. Jezusowy osąd zboru w Laodycei odnosi się do wielu kościołów dzisiaj: „Nie zdajecie sobie sprawy z tego co się z wami stało. Wasza ślepota spowodowała, że staliście się letnimi i nawet tego nie widzicie. Nadal myślicie, że jesteście dla Mnie gorący” (zobacz Objawienie 3:15-17).