Naturą Ojca jest dawanie. Dziecko, które wychowuje się w domu dającym, uczy się dzielić z innymi, a Jezus ma naturę Swojego Ojca, który daje. Teraz Jezus zaprasza nas, abyśmy kontynuowali imię rodziny poprzez życie dawania.

Duch Święty przyszedł do Ananiasza, pobożnego człowieka mieszkającego w Damaszku. Duch powiedział mu, żeby poszedł do domu Judy przy ulicy Prostej, położył ręce na Saula i przywrócił mu wzrok. Oczywiście, Ananiasz znał reputację Saula. Ale  Duch Święty zarekomendował Saula Ananiaszowi w taki sposób: „Oto on się modli” (Dz. Ap. 9:11).

Pan mówił właściwie coś takiego: „Ananiaszu, znajdziesz tego człowieka na kolanach. On wie, że przyjdziesz; właściwie, on nawet zna twoje imię i dlaczego jesteś do niego posłany. I chce odzyskać wzrok.”

„ Jeżeli ktoś inny sądzi, że może pokładać ufność w ciele, to tym bardziej ja: Obrzezany dnia ósmego, z rodu izraelskiego, z pokolenia Beniaminowego, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do zakonu faryzeusz,  co do żarliwości prześladowca Kościoła, co do sprawiedliwości, opartej na zakonie, człowiek bez nagany” (Filipian 3:4-6).

Kiedy Paweł oświadcza odważnie, „Ja mam zmysł Chrystusowy”, to deklaruje, „Ja również wyrzekłem się swojej reputacji. Przyjąłem rolę sługi” (zobacz Filipian 2:7). Paweł dodaje też, że to samo odnosi się do każdego wierzącego: „My [wszyscy] możemy mieć zmysł Chrystusowy” (1 Kor. 2:16).

Może się zastanawiasz: kiedy i jak Paweł przyjął na siebie życie niewolnika? Jak mógł taki człowiek, kiedyś prześladowca wierzących, o sercu mordercy, kiedyś mieć zmysł Chrystusowy?

„ Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie (Filipian 2:5).

„Ale my jesteśmy myśli Chrystusowej” (1 Kor. 2:16)

„ I odnówcie się w duchu umysłu waszego” (Efezjan 4:23).

Są to wszystko napomnienia od Apostoła Pawła. Mówi on ludowi Bożemu, „Niech zmysł, jaki jest w Chrystusie – sposób myślenia Jezusa – będzie również waszym. Jego myśli są tym, czego mamy szukać.”

„ Bracia! Pragnienie serca mego i modlitwa zanoszona do Boga zmierzają ku zbawieniu Izraela.

 Daję im bowiem świadectwo, że mają gorliwość dla Boga, ale gorliwość nierozsądną; Bo nie znając usprawiedliwienia, które pochodzi od Boga, a własne usiłując ustanowić, nie podporządkowali się usprawiedliwieniu Bożemu. Albowiem końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy” (Rzymian 10:1-4).

Gdzie uczniowie rozpoczęli swoją służbę? Jezus wysłał ich do zmęczonych, biednych, którzy byli przygniecieni grzechem, zniewolonych nałogami rujnującymi życie. „Wtedy rzekł pan do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i przymuszaj, by weszli, i niech będzie zapełniony dom mój” (Łk 14,23).

Kiedy Mojżesz powiedział do faraona, „Wypuść mój lud,” to dlatego, że Bóg ogłosił czas żniwa. Dla Izraela nadszedł moment wyzwolenia z niewoli!

Jednak faraon odpowiedział, „Któż to jest Pan, bym miał słuchać głosu jego i wypuścić Izraela? Pana nie znam, a Izraela nie wypuszczę” (2 Mojż 5:2). Faraon reprezentuje szatański demoniczny system, włącznie z fałszywymi religiami i opresją, które trzymają ludzi w więzach.

Jezus znał serce człowieka i wiedział, że w czasach dostatku zapominamy o Bogu.

Chrystus wiedział, że w czasach niepokoju i nieszczęść, ludzie są zmuszeni spojrzeć w wieczność. Cierpienie, strach i trudne czasy przygotowują ludzi na słuchanie i przyjmowanie ewangelii. Zobacz kontekst Jego słów: „A widząc lud,… gdyż był utrudzony.. wtedy  rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie” (Mt 9:36-37).           

Jezus pokazuje nam obraz, jak będą wyglądały czasy ostateczne. Obraz dni ostatnich zaczyna się przy Jego wniebowstąpieniu, a zakończy się tylko wtedy, kiedy On przyjdzie ponownie – a teraz już jesteśmy bardzo blisko tego momentu!