„Albowiem końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy” (Rz 10:4).

Niektóre rzeczy w twoim życiu potrzebują być doprowadzone do końca. Może jest grzech, jakieś zwyczaje lub nawyki, zmagania i problematyczne sytuacje. To wszystko powoduje, że jesteśmy zmęczeni i wyczerpani, i to powinno się zakończyć.

Ataki diabła na kościół dzisiaj wychodzą poza potop brudów, które wylewa na ziemię, poza materializm, uzależnienia lub mocne zwiedzenie. Nasza walka idzie o wiarę. Czym więcej nastawisz swoje serce na szukanie Jezusa, tym bardziej zaciekłe będą ataki szatana na twoją wiarę.

W poprzednich miesiącach słyszałem wyznania bogobojnych świętych, którzy mówią o strasznych atakach na ich umysły. Są gnębieni strzałami zwątpienia i uprzykrzonymi pytaniami o Bożą wierność. Wielu po prostu chwiejnie idzie naprzód i w chwiejnej wierze myślą, „Nie wiem, czy potrafię iść dalej.”

W Ew. Marka 4:2 czytamy, „I [Jezus] nauczał ich wielu rzeczy w podobieństwach.” Wyobraź sobie, co działo się z większością tego tłumu, kiedy poszli do domu. Zbierali się wokół nich sąsiedzi i chcieli wiedzieć, co Jezus powiedział: „Jakie przesłanie On przekazał? Powiedzcie nam, czego się nauczyliście.” Ci, którzy Go słuchali, mogli by powtórzyć Jego podobieństwa, ale ich słowa były by martwe, bez życia i bez znaczenia lub mocy zmieniającej życie.

„Królowa z Południa stanie na sądzie wraz z tym pokoleniem i potępi je; bo przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona, a oto tutaj więcej niż Salomon” (Mt 12:42).

Wszyscy musimy dzisiaj odpowiedzieć na to kluczowe pytanie: Jeżeli Ten, większy niż Salomon jest wśród nas, czy może nas pozostawić w niepewności? Jeżeli Jego mądrość jest zawsze dostępna, czy szukamy jej tak gorliwie, jak ta królowa szukała mądrości Salomona?

Boża łaska nie tylko nas zbawia, ale również ćwiczy.

„Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi” (Tyt 2:11). To dobra nowina! Paweł wychwala wspaniałą Bożą łaskę, która nas zbawia. Czy to koniec zdania? Nie, Paweł szybko dodaje, że ta sama łaska „[naucza] nas, byśmy wyrzekli się bezbożności” (2:12).

Głód stawał się coraz gorszy i Abraham zaczął oddalać się od ołtarza. Popatrz na niego dobrze, ponieważ jest tobą i mną w jakimś momencie naszego chrześcijańskiego życia. Może mówisz, „Utraciłem coś: moją pasję do modlitwy, mój pokój, moje oddawanie czci, moją radość, moją gorliwość o Jego dom, moją uprzejmość, moją szczodrość, moją możliwość, by być poruszany potrzebami ludzi wokoło mnie lub daleko.” Abraham utracił swój ołtarz, ponieważ panował tam głód.

Zastanawiam się ilu chrześcijan czytając to przesłanie teraz jest w takiej chmurze niepewności. Czy to opisuje ciebie? Może nie masz odpowiedzi na twoje modlitwy. Jesteś stale przybity. Napotykasz w swoim życiu takie rzeczy, których nie potrafisz wyjaśnić. Jesteś rozczarowany w swoich okolicznościach i zawiedli cię ludzie. Ciągle wątpisz w siebie, męczą cię pytania i stale badasz swoje serce, żeby zobaczyć gdzie zbłądziłeś. Odczuwasz mrok, rozpacz, niezdecydowanie – nie możesz się z tego otrząsnąć.

„ Chodźcie, póki światłość macie, aby was ciemność nie ogarnęła” (Jana 12:35). Ciemność oznacza tutaj „duchową ślepotę, zamieszanie, utratę przejrzystości, nędzę.” Początkowo zastanawiałem się, „Ciemność na tych, którzy kochają Jezusa? Jak może taka ciemność przyjść na Boży lud?”

Musimy wziąć do serca to słowo z podobieństwa Chrystusa: „ Sługo zły! Wszystek tamten dług darowałem ci . . . Czy i ty nie powinieneś był zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą?” (Mat. 18:32-33).

Pytanie do wszystkich chrześcijan jest takie: „Czy ja przebaczam moim braciom? Czy umiem się pogodzić z tym, że są inni?” Jeżeli ja nie chcę ich kochać i przebaczać tak, jak mnie przebaczono, to Jezus nazywa mnie „złym sługą.”

Co stoi za osądzającą walką? Dlaczego Boży słudzy, którym przebaczono tak wiele osobiście, niewłaściwie traktują swoich braci i nie chcą mieć z nimi społeczności? Może to pochodzić z jednego z najbardziej zasmucających grzechów: pogardzenia Bożą dobrocią.