„Ale żebyśmy ich nie zgorszyli, idź nad morze, zarzuć wędkę i weź pierwszą złowioną rybę, otwórz jej pyszczek, a znajdziesz stater; tego zabierz i daj im za mnie i za siebie (Mt 17:27).

Chociaż Jezus właśnie wyjaśnił, że są zwolnieni z opłacania podatku świątynnego, mówi do Piotra, „Żebyśmy ich nie zgorszyli.” Innymi słowy, żeby nasze świadectwo nie straciło na wartości w ich oczach; żeby nie mogli pokazywać nas na ulicy i mówić, „Złodzieje! Oni nie płacą podatku świątynnego!”

W Daniela 3 mamy potężny przykład mocy uwielbienia w czasie ucisku, w historii trzech Hebrajczyków, których król Nabukadnesar  wrzucił do rozpalonego pieca. Ci młodzieńcy nie byli sprawdzani czy mają wiarę; fakt jest taki, że to ich wiara ich tam doprowadziła. Wyraźnie Panu chodziło o coś innego. Pomyśl o tym. Na tych pogańskich Babilończykach nie wywarły wpływu modlitwy and kazania tych mężczyzn. Nie byli pod wrażeniem ich mądrości i wiedzy, albo ich świętego życia.

„ Jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli. Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić” (Rzymian 8:17-18). Apostoł Paweł mówi, że w obliczu chwały, jak go czeka, czym jest w porównaniu z tym jego doświadczenie?

W jaki sposób Bóg wydostał dzieci Izraela z Egiptu? Musiał ich umieścić w piecu cierpienia, żeby ich doprowadzić do takiego punktu, że wołali, „Wystarczy tego! Nie chcę już być tu dłużej.” Potem, kiedy przyszedł czas, że Bóg powiedział: „Idźcie” byli gotowi oderwać korzenie i przenieść się do Jego Ziemi Obiecanej.

Boże, pomóż nam odłączyć się od materialistycznego ducha tego wieku i przenieść naszą całą miłość do Nowego Jeruzalem.

Abraham przeszedł wielką próbę wiary, kiedy w posłuszeństwie Bogu składał na ofiarę swojego syna. Ale jeszcze ponad jego doświadczaną wiarę, Abraham został odłączony od tej ziemi – fakt udowodniony kiedy ofiarował Izaaka. Miał on wiarę, że jest większy cel, niż to, co widział. Oto był człowiek, który był na świecie, ale nie z tego świata, który widział swoje obywatelstwo w innym świecie.

Wszyscy mamy powołanie od Pana. Na różnych etapach naszego życia On postawił przed nami wyznaczony plan, jaki mamy wypełniać. Ponadto, Bóg obiecuje, że jeżeli działamy w wierze, ufając Mu, to On doprowadzi ten plan do wypełnienia.

Biblia opisuje szatana, jako oskarżyciela braci. W Objawieniu 12:10 czytamy, że szatan „oskarżał wierzących przed Bogiem we dnie i w nocy.” Kiedykolwiek w Biblii występuje szatan, ktoś jest oskarżany.

w formie węża jest w 1 Mojż. i widzimy, że Adam i Ewa okrutnie się wzajemnie oskarżają. Ludzie w Starym Testamencie szemrali, a wtedy dotknęły ich plagi i apostoł ostrzega: „Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali, i poginęli z ręki Niszczyciela. A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu” (1 Kor 10:10-11).

Teraz Bóg działa, by przygotować nowy świat  –  nowe niebo i nową ziemię  –  dla Jego ludu. To nowe stworzenie będzie obejmować Nowe Jeruzalem, włącznie z domem dla Oblubienicy Chrystusa. Izajasz widział ten nowy świat, który Bóg tworzy i ten widok musiał go zadziwić. Bóg mówi przez proroka, „Oto Ja stworzę nowe niebo i nową ziemię i nie będzie się wspominało rzeczy dawnych, i nie przyjdą one na myśl nikomu. A raczej będą się radować i weselić po wszystkie czasy z tego, co ja stworzę, bo oto Ja stworzę z Jeruzalemu wesele, a z jego ludu radość! (Iż 65:17-18).

Prawda jest taka, że nie wszystkie nasze doświadczenia są testem naszej wiary. Często Pan chce czegoś innego, kiedy jesteśmy w ogniu naszych ucisków. Rzeczywiście, czym bliżej chodzimy z Chrystusem i głębsze są nasze doświadczenia, tym więcej On działa w nas, by uzyskać coś innego, niż wiara.

Nie zrozumcie mnie źle: kiedy nasza wiara się chwieje, przychodzą testy wiary. Nigdy nie będziemy całkowicie poza takimi testami. Ale tu jest inny Boży cel naszych doświadczeń: Ojciec przygotowuje Oblubienicę dla Swojego Syna.

Paweł świadczy o byciu uciskanym przez doświadczenia, ale kończy swój bieg z testem wiary. Pisze, „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem” (2 Tym 4,7). Oczywiście Paweł wiedział, że ma jeszcze wiele do zrobienia. Przed nim były wielkie doświadczenia i cierpienia, ale mógł szczerze powiedzieć: