Nasz Ojciec niebiański chce, żebyśmy mieli trwałe zapewnienie o Jego miłości. Jezus załatwił sprawę naszego grzechu na Golgocie i nawet jeżeli czasami zawodzimy, to Duch Święty ustawicznie nam przypomina o miłosierdziu naszego Ojca. Kiedy koncentrujemy się na naszym grzechu, to tracimy z oczu to, czego Bóg pragnie najbardziej: „Bez wiary nie można się podobać Jemu, bo ten, kto przychodzi do Boga, musi wierzyć, że Bóg jest i że nagradza tych, którzy go usilnie szukają” (Hebr. 11:6).

„Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia, . . . że pozwoli nam wybawionym z ręki wrogów bez bojaźni służyć mu w świątobliwości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni nasze” (Łukasza 1:68,74-75).

Niebo! Obietnica nieba jest w samym centrum ewangelii, ale ostatnio nie słyszymy dużo na ten radosny temat. Właściwie Biblia nie mówi dużo o tym jak wygląda niebo. Jezus nie siadał z uczniami, żeby im wyjaśnić chwałę i majestat nieba. Powiedział jednak do przestępcy na krzyżu: 'Dzisiaj będziesz ze mną w Raju”, ale nie opisał tego (Łukasza 23:43).

„Etiopczyk, eunuch . . .  przyszedł do Jerozolimy, aby się modlić,  powracał, a siedząc na swoim wozie, czytał proroka Izajasza.  I rzekł Duch Filipowi: Podejdź i przyłącz się do tego wozu” (Dz. Ap. 8:27-29).

Ten Etiopczyk, który był skarbnikiem królowej Etiopii, Kandaki, był w świątyni w Jerozolimie, żeby się modlić, szukając nowego sposobu życia. Wracał nadal poszukując i jechał w swoim powozie, czytając Pismo.

Jako chrześcijanie, jesteśmy zaangażowani w duchowe walki, ponieważ wysłańcy szatana walczą przeciwko naszej duszy. Ponieważ musimy codziennie walczyć przeciwko tym niewidzialnym siłom, Bóg wyposażył nas w duchową zbroję -- tarczę wiary, przyłbicę zbawienia, pancerz sprawiedliwości i tak dalej.

„Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” (Efezjan 6:11-12).

Jan Chrzciciel był człowiekiem Słowa. Spędził całe życie studiując Pisma w samotności i rozmyślając o zakonie. Wskazał na Jezusa i oświadczył,  „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jan 1:29). Widział Ducha Świętego, zstępującego na Chrystusa jako gołębica i usłyszał słowa Ojca ogłaszającego, że Jezus jest jego Synem. Jednak Jan znalazł się w więzieniu, a jego potężna służba została skrócona przez bezbożnego Króla Heroda (patrz Łukasz 3:19-20) Teraz tłumy, które szły za Janem, odeszły -- a „głos wołającego na pustyni” ucichł.

Król Nebukadnesar wystawił złoty posąg w Babilonie i nakazał, by był czczony. Każdy urzędnik, lider i obywatel ponad stu prowincji Babilonu musiał upaść przed tym bożkiem, albo stracić życie - spalony żywcem w olbrzymim piecu. Jednak trzech młodych Żydów w tym królestwie odmówiło pokłonu i rozgniewany król kazał ich wrzucić do rozpalonego pieca.

Bycie całkowicie oddanym  Bogu wiele kosztuje, ale jest też wielka nagroda. Jeżeli jesteś letni, masz formę pobożności bez mocy -- ani bardzo grzeszny, ani bardzo święty -- jesteś akceptowany i twoje życie jest relatywnie spokojne. Nie sprawiasz kłopotu nikomu, nawet diabłu.

„I zaprosił go pewien faryzeusz, aby z nim jadł. Wszedłszy tedy do domu tego faryzeusza, zasiadł do stołu. A oto pewna kobieta z tego miasta, grzesznica, dowiedziawszy się, iż zasiada przy stole w domu faryzeusza, przyniosła alabastrowy słoik olejku. I stanąwszy z tyłu u jego nóg, zapłakała, i zaczęła łzami zlewać nogi jego i włosami swojej głowy wycierać, a całując jego stopy, namaszczała je olejkiem” (Łukasz 7:36-38).

„Lecz to jest post, w którym mam upodobanie: że się rozwiązuje bezprawne więzy, że się zrywa powrozy jarzma, wypuszcza na wolność uciśnionych i łamie wszelkie jarzmo” (Izajasz 58:6). Bóg wyzwala coś ponadnaturalnego poprzez modlitwę i post. Izajasz 58:10 mówi nam, „Gdy głodnemu podasz swój chleb i zaspokoisz pragnienie strapionego, wtedy twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe.”