Kiedy Duch Święty na początku zrodził kościół i oznaczył pierwszych naśladowców Jezusa poprzez święty ogień, natychmiastowe rezultaty w ich życiu były dramatyczne i obejmowały wszystko.

Kiedy Paweł pisał swój list do Filipian, był właśnie w Rzymskim więzieniu, jego nogi były zakute w kłodach, a po obu stronach rzymscy żołnierze. Warunki były okropne i Paweł znosił wielkie niewygody, nie miał czasu dla siebie i nie miał wolności.

Pomyśl o tym. Oto człowiek, który był bardzo aktywny, podróżował po drogach i morzach, żeby się spotykać i mieć społeczność z ludem Bożym. Największą radość Paweł czerpał z odwiedzin w zborach, jakie założył w tych rejonach świata. Ale teraz był skuty łańcuchami, dosłownie przywiązany do najtwardszych i najbardziej brutalnych ludzi.

Pan ukazał się Abrahamowi i dał mu niesamowite polecenie: Wyjdź ze swojego kraju, twojej rodziny i z domu twojego ojca, do ziemi, którą ci pokażę.” (1 Mojż. 12:1).

Jakie to niesamowite! Nagle Bóg wybrał człowieka i powiedział mu, „Chcę, żebyś wstał i poszedł, zostawiając wszystko za sobą; twój dom, twoich krewnych, nawet twój kraj. Chcę cię wysłać gdzieś i będę cię kierował w drodze jak tam masz dojść.”

Jezus mówi nam co mamy robić, kiedy widzimy chaos na świecie: „I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale.  Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się.  I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą.  A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze” (Łukasza 21:25-28).

Jezus opowiada historię o młodym człowieku, który zabrał część dziedzictwa swojego ojca i roztrwonił to prowadząc rozwiązłe życie. W końcu wszystko stracił, zrujnowany na zdrowiu i duchu i w swoim najniższym punkcie postanowił wrócić do domu swojego ojca. Pismo mówi: „Wstał i poszedł do ojca. Ale kiedy był jeszcze daleko. Jego ojciec go dostrzegł i ulitował się, podbiegł i rzucił mu się na szyję i pocałował go” (Łuk.15:20).

„Dlatego okiełzajcie umysły wasze i trzeźwymi będąc, połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która wam jest dana w objawieniu się Jezusa Chrystusa. . .  lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym,  ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 Piotra 1:13-16).

Aby wierzący mógł z ufnością prosić i otrzymać coś od Pana, musi przestrzegać zasad modlitwy ustanowionej przez Ojca. Te wskazówki znajdujemy na różnych stronach Pisma i przestrzeganie ich otwiera kanał prowadzący z ochotnych rąk Ojca do naszych rąk, wyciągniętych w potrzebie.

By stać się sługą, który chodzi w Bożym autorytecie, trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoim sumieniem przed twoim Ojcem. Kiedy stajemy przed Panem,  upadamy na kolana w uniżeniu przed jego świętym obliczem

Apostoł Paweł opisuje rodzaj sługi, któremu jest dany taki autorytet: „[On] wyrzekł się tego, co ludzie wstydliwie ukrywają, i nie postępuje przebiegle ani nie fałszuje Słowa Bożego” (2 Kor 4:2).

Co mogą ludzie Boży zrobić, by poruszyć serce Pana w tych trudnych czasach? Czy kościół jest bezsilny, by cokolwiek zrobić? Czy mamy siedzieć i czekać na powrót Chrystusa, czy jesteśmy powołani, by podjąć jakieś drastyczne akcje? Kiedy cały świat wokoło drży, kiedy serca ludzi upadają ze strachu, czy my jesteśmy powołani, by wziąć duchową zbroję i walczyć z przeciwnikiem? Oczywiście, naśladowcy Chrystusa mają swoją rolę w tych ciemnych czasach, ale co powinniśmy robić? Czy mamy dołączyć do reszty świata, by załapać się na swój kawałek tortu? Nie, nigdy!

Wydaje się, że obecnie cały świat drży z powodu bieżących wydarzeń. Prawie każdego dnia budzimy się i widzimy wydarzenia, które wydają się wstrząsać naszymi fundamentami. W ubiegłym roku ziemia przeżyła rekordowe powodzie, dewastujące pożary, które zmiatają z powierzchni całe miasta, huragany i trzęsienia ziemi. Do tego mamy gwałtowny, niekwestionowany upadek moralności w naszym społeczeństwie.