Nie bój się prosić Boga o wielkie rzeczy! Wszystko poniżej tego znieważa Tego, który dał nam tak wielkie obietnice. Kiedy jego błogosławieństwa zstępują na nas, uwielbiajmy go z całego serca. Kiedy w pewnych okolicznościach on szepce, „Idź, powstań i rób to, co ci pokazałem.” pamiętajmy, że wiele z najsłodszych odpowiedzi na modlitwy obejmuje współdziałanie z Bogiem, by osiągnąć jego obietnice.
„Wtedy [Jezus] rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje.” (Mat 9:37-38).
Jezus oświadczył, „Pola są dojrzałe do żniwa i już czas zacząć zbiory.” W tym momencie zaczęły się ostateczne duchowe żniwa i te żniwa będą trwać aż do powrotu Chrystusa.
„Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie” (Flp 2:5)
„ Ale my jesteśmy myśli Chrystusowej” (1 Kor 2:16).
Te pouczenia od apostola Pawła mówią ludowi Bożemu, „Niech myśli Chrystusa -- to, co myśli Jezus -- będą też waszymi myślami, a również Jego sposób myślenia ma być tym, czego my szukamy,”
„Jeśli według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy” (Gal 5:25). Apostoł Paweł podaje nam wyraźną instrukcję w prostych słowach, „Jeżeli Duch Święty mieszka w tobie, to pozwól mu przejąć pełną kontrolę w twoim życiu.”
Wszyscy mamy być prowadzeni Duchem. On został posłany, by być naszym stałym, niezawodnym przewodnikiem i on przebywa we wszystkich, którzy wyznają Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Większość chrześcijan nie ma problemu z akceptacją, że Duch Święty prowadzi nas do Jezusa i z uwierzeniem, że Duch stale działa w nas w każdym momencie.
Przebaczenie jest nie tylko jednorazowym aktem, ale drogą życia, która prowadzi nas do wszelkich błogosławieństw w Chrystusie. „A Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat 5:44-45).
Według Jezusa, przebaczenie nie jest sprawą wyboru, komu mamy przebaczyć. Nie możemy powiedzieć, „Zraniłeś mnie za bardzo, bym mógł ci przebaczyć.” Chrystus mówi nam, „Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? Czyż i celnicy tego nie czynią? (5:46).
Przez większość mojego życia miałem zniekształcone pojęcie o pasterzach. Kiedy słyszałem historie biblijne o pasterzu Dawidzie, wyobrażałem go sobie siedzącego na skale, grającego na harfie i obserwującego owce, które cicho pasły się wokół niego. Jednak zobaczyłem zupełnie inny obraz pasterzy, kiedy widziałem ich osobiście w Rumunii kilka lat temu. Ci ciężko pracujący ludzie stale szukali miejsc ze świeżą trawą i wodą do picia.
Są chwile, kiedy ktoś, a może wiele ludzi uświadamia sobie, że Bóg chce odnawiać i uzdrawiać. Rozumieją jego gotowość, by użyć nas, nie w naszej własnej sile, ale w naszej słabości. Przecież Pismo nie mówi nam, byśmy przychodzili przez tron Boży wtedy, kiedy jesteśmy mocni; raczej mamy przychodzić, kiedy jesteśmy słabi. „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hbr 4:16).
Jedną z wielkich trosk naszego niebiańskiego Ojca jest to, żeby żadna „inna ewangelia” nie odprowadziła nas od krzyża Jezusa Chrystusa. Wielu chrześcijan stało się rozbitkami w wierze ponieważ otrzymali pochlebne słowo wiele lat temu, może coś w rodzaju: „Będziesz miał wielką służbę i zdobędziesz tysiące dusz dla Pana,” i nic z tego się nie spełniło. Teraz te owce są całkiem zniechęcone, a ich wiara jest na śmietniku.
Czasem możemy posiąść coś cennego nie uświadamiając sobie w pełni wartości czy znaczenia. Jest taka historia o rolniku, który pracował na swoim gospodarstwie przez całe życie, orząc skalistą glebę rok po roku. Po jego śmierci gospodarstwo przeszło na jego syna, który kontynuował oranie tej ziemi – ale syn znalazł w niej żyłę złota. Ziemia ta była pełna złota i ten syn natychmiast stał się bogatym człowiekiem. Jednak to złoto zostało utracone dla jego ojca, chociaż było ono na jego ziemi przez całe jego życie.
Bóg nadal dzisiaj mówi do swojego ludu. I mówi tak wyraźnie jak to czynił w Starym Testamencie, albo do apostołów, czy pierwszego kościoła. Ale musimy sobie uświadomić jedną rzecz: Bóg mówi tylko do tych, którzy mają uszy nastawione na słuchanie.
Marek mówi nam, że Chrystus „Uczył ich wielu rzeczy w podobieństwach” (Marka 4:). W tym fragmencie Jezus przedstawia podobieństwo o człowieku, który sieje ziarno na polu. Ale kiedy zakończył tę historię, tłumy były zakłopotane i zastanawiali się, „Kim jest ten siewca, którego On opisuje? I co reprezentuje to ziarno?”