Prorok Izajasz prorokuje co się dzieje, kiedy Duch Święty zstępuje na ludzi.  „ Będzie wylany na nas Duch z wysokości. Wtedy pustynia stanie się urodzajnym polem, a urodzajne pole będzie uważane za las: (Izajasza 32:15). Mówi on, „Kiedy zstępuje Duch Święty, wtedy to, co kiedyś było bezowocną pustynią, staje się polem do żniwa. Martwy skrawek ziemi nagle opływa w owoce, a to pole owocowe przerodzi się w las; będziecie mogli brać wycinki w tego lasu rok po roku i budować swoją owocność stale.”

Nie jesteśmy w stanie zrozumieć Ewangelii jeżeli nie znamy chwalebnej natury naszego niesamowitego Boga. „I oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli” (Efezjan 1:18).

Ewangelia nie rozpoczyna się od przyznania, że jesteś grzesznikiem, czy uświadomienia, że Bóg ma wspaniały plan dla twojego życia. Rozpoczyna się od łaski naszego chwalebnego Ojca.

Wielu sług Bożych niesie dzisiaj ciężkie brzemiona i Bóg chce przypomnieć każdemu, „Bardzo blisko jest moja sprawiedliwość, moje zbawienie nastaje, moje ramiona będą sądzić ludy, wyczekują mnie wyspy, tęsknie wyglądają mojego ramienia” (Izajasz 51:5).

Bóg mówi, „Ja już wypowiedziałem słowo o twoim wyzwoleniu - zatwierdziłem to w mojej obietnicy przymierza - i wyciągnąłem moje potężne ramię, by cię wyprowadzić z twojego doświadczenia pustyni. Dlaczego nie bierzesz tego, co ja zatwierdziłem i nie chodzisz w światłości mojej wolności, radości i pokoju?”

Szatan oszukuje wielu w Ciele Chrystusa, powodując rozpacz i zamieszanie, a w Domu Bożym nie jest zwalczany. Dlaczego? Zbyt wiele kazań obecnie skupia się na zaspokajaniu potrzeb ludzi, zamiast na zwycięskim życiu w Chrystusie. Kaznodzieje skupiają się na planach „jak”, by jakoś przetrwać, totalnie ignorując niebiańską pozycję, jaka jest nam dana w Chrystusie. Prawdą jest, że ten świat był zawsze w kłopotach, to znaczy, że lud Boży zawsze stawiał czoła nieprzyjacielowi, który atakuje z każdej strony. Okoliczności zmieniają się, ale diabeł jest ten sam.

W przeszłości „Jezus nadchodzi”, było ogłaszane prawie na każdym niedzielnym nabożeństwie w kościele. Ewangeliści przekazywali poruszające przesłania o nadziei na powrót Chrystusa i była pobożna bojaźń i oczekiwanie w sercach naśladowców. Dzisiaj natomiast przyjście Pana jest rzadko wspominane i niestety, tylko niewielu sprawiedliwych sług wydaje się tęsknić za jego powrotem.

Żłóbek w Betlejem mówi bezpośrednio o zmartwychwstaniu Chrystusa! On był w pełni człowiekiem przy narodzeniu -- Krew Marii odżywiała go w jej łonie -- ale jego narodzenie było początkiem wieczności. Czytamy: „Lud, pogrążony w mroku, ujrzał światłość wielką, i tym, którzy siedzieli w krainie i cieniu śmierci, rozbłysła jasność” (Mt 4:16). Jasność, o której tu mowa była życiem wiecznym -- wzbudzeniem z martwych.

„Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Izajasz 9:5).

Kiedy wypełniło się proroctwo o narodzeniu Chrystusa, król Herod, władca Izraela zatrwożył się, a z nim cała Jerozolima (Mat 3:1-3). Widać, że byli zadowoleni ich płytką, martwą religią i nie chcieli, by ktokolwiek naruszył ich status quo.

Czy chrześcijanin może naprawdę być samotny? Znany ewangelista Billy Graham powiedział kiedyś, że przez wszystkie lata kontaktów z ludźmi z całego świata, według niego, samotność jest największym problemem nękającym ludzkość. Teoretycznie nie powinniśmy nigdy być samotni, ponieważ Chrystus, Przyjaciel ponad wszystkich przyjaciół powiedział, „Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę” (Hbr 13:5). On żyje w nas i mamy z czego czerpać, o czym nie-chrześcijanie nie mają pojęcia.

Kiedy Ameryka pogrąża się coraz bardziej w bezbożność, coraz więcej Bożych ludzi chce iść swoją drogą. Tacy ludzie nie chcą być obleczeni przez Chrystusa w szaty sprawiedliwości; chcą żyć tylko dla siebie, bez żadnych zobowiązań czy poświęcenia dla innych. Poprzez swoją postawę mówią Panu, „Pozwól mi cieszyć się moją społecznością z tobą tak, aby inni widzieli mnie jako dobrego.”

Bóg dał prorokowi Jeremiaszowi słowo, żeby go przekazał dla Izraela: „Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto Ja sprowadzę na to miasto i na wszystkie okoliczne miasta całe to nieszczęście, które im zapowiedziałem, gdyż usztywnili swój kark i nie usłuchali moich słów” (Jeremiasza 19:15). Słowa Jeremiasza tak rozgniewały przełożonego świątyni, że związali go i torturowali. Ale pomimo tego cierpienia Jeremiasz nigdy nie zwątpił w swoje powołanie. Wiedział, że otrzymał słowo od Boga.