W swoim liście do kościoła Juda ostrzega: „Do powołanych, w Bogu Ojcu umiłowanych, a dla Jezusa Chrystusa zachowanych: Miłosierdzie, pokój i miłość niech będą waszym udziałem w obfitości. Umiłowani! Uznałem za konieczne napisać do was i napomnieć was, abyście podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym. Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, na których od dawna wypisany został ten wyrok potępienia, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i zapierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa” (Judy 1-4).

Łatwo jest lekko potraktować cuda, które Bóg uczynił w naszej przeszłości. Jednak Biblia mówi nam, byśmy pamiętali o naszych wyzwoleniach. Napomnienie Mojżesza dla Izraela, po cudzie w Morzu Czerwonym było takie, „Pamiętajcie o tym dniu, w którym wyszliście z Egiptu, z domu niewoli” (2 Mojż. 13:3).

Pan mówił do nich, „Zachowujcie to w pamięci i za każdym razem, kiedy przyjdzie kryzys, pamiętajcie wszystkie te cuda, które dla was czyniłem. Pamiętajcie też, by o tym mówić swoim dzieciom, by to budowało wiarę waszą i wiarę przyszłych pokoleń.”

Prorok Izajasz mówi o kościele przed przyjściem Jezusa. Lud Boży nie będzie słaby, pogrążony w strachu i zestresowany. Nie, będzie kwitnący, ucztujący przy „najlepszym pożywieniu i winie.” Pan mówi nam w rzeczywistości, „Ja najlepsze zostawiłem na koniec i teraz wylewam to na mój lud. Oni ucztują przy wspaniałych rzeczach w mojej obecności.”

„Pan Zastępów wyprawi wszystkim ludom na tej górze ucztę z tłustych potraw, ucztę z wystałych win, z tłustych potraw ze szpikiem, ze starych dobrze wystałych win” (Izajasz 25,6).

„Odrzuciwszy więc wszelką złość i wszelką zdradę, i obłudę, i zazdrość, i wszelką obmowę jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu, gdyżeście zakosztowali, iż dobrotliwy jest Pan. Przystąpcie do niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, lecz przez Boga wybranego jako kosztowny. I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.

W Liście do Galacjan Apostoł Paweł napisał, „Jeśli według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy” (Galacjan 5:25). W całym Piśmie jest oczywiste, że Bóg chce, aby każde Jego dziecko poddało się pod panowanie i zwierzchnictwo Ducha Świętego. Właściwie, głównym celem Ducha dotyczącym życia w nas jest kierowanie nami i prowadzenie nas we wszystkim co robimy.

„Oto sługa mój, którego popieram, mój wybrany, którego ukochała moja dusza. Natchnąłem go moim duchem, aby nadał narodom prawo.  Nie będzie krzyczał ani wołał, ani nie wyda na zewnątrz swojego głosu” (Izajasz 42:1-30.

Ten cały fragment mówi o Jezusie. Duch Święty pobudził proroka Izajasza, żeby przyniósł objawienie tego jaki będzie Chrystus, kiedy przyjdzie i obraz jaki wyłania się z tych wersetów jest jasny: Chrystus nie przyjdzie z głośnym krzykiem ani hałasem. Przyjdzie raczej jako delikatny, kochający Zbawiciel.

Jeżeli kiedykolwiek czułeś się słaby i zakłopotany, to Psalm 77 został napisany dla ciebie. Autor tego Psalmu, człowiek o imieniu Asaf był Lewitą z linii kapłańskiej w Izraelu. Był również śpiewakiem i służył jako wyznaczony przez Dawida dyrygent chóru. Razem Asaf napisał jedenaście psalmów i były one pełne sprawiedliwych pouczeń dla ludu Bożego.

Czy zastanawiałeś się kiedyś jaki jest cel twojego życia? Czy jesteś czasem zniechęcony ponieważ nie możesz rozpoznać swojego prawdziwego powołania?

Paweł, znany wcześniej jako Saul z Tarsu, był w drodze do Damaszku, z małą armią, żeby pojmać chrześcijan, sprowadzić ich do Jerozolimy, uwięzić i torturować. Ale Jezus ukazał się Saulowi w drodze, oślepiając go. I Saul przez trzy dni nic nie widział i nie jadł ani nie pił” (Dz. Ap. 9:9).

W ciągu tych trzech dni umysł Saula był odnawiany. Spędził cały ten czas na intensywnej modlitwie, rozważając poprzednie życie i zaczął nienawidzić to czym był. Wtedy Saul stał się Pawłem.

„Przyobleczcie się wszyscy w pokorę względem siebie, gdyż Bóg sprzeciwia się pysznym, ale daje łaskę pokornym” (1 Piotra 5:5).

Jakie by to było zdumiewające, gdyby wszyscy wierzący chodzili w pokorze! Jak atrakcyjny byłby kościół dla zgubionego, zranionego, złamanego świata i jak uzdrawiający dla ludzi, którzy zostali zranieni w domu Pana. I dalej, jak wspaniałe chwalebne by to było dla naszego Ojca, widzieć  jak,  Jego kościół przybiera szaty pokory.