Polish Devotionals

Kiedy zakładaliśmy zbór Times Square w 1987, szybko uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy pastorami w Koryncie nowożytnym, jednym z najbardziej cielesnych terenów na świecie w czasach Nowego Testamentu. Dlatego musieliśmy głosić przekonujące poselstwo, które obudzi serca. Kiedy po raz pierwszy otworzyliśmy nasze drzwi, na nasze nabożeństwa przychodziło wielu chrześcijan, którzy pracowali w przemyśle rozrywkowym, na scenie, w telewizji i filmie. Niektórzy zdecydowali się nadal pozostać w zawodzie, który wyraźnie przynosił hańbę dla Pana.

Ja uważam, że w dzisiejszym kościele bardzo brakuje głębokiej, trwałej radości. Słyszałem, jak chrześcijanie mówią, "Ściągnęliśmy przez modlitwę przebudzenie do naszego kościoła". Ale przebudzenie nie może przyjść tylko przez modlitwę. Nie może być takiego przebudzenia, jeżeli ludzie nie będą gorąco pragnąć Słowa Bożego. I muszą oni w pełni poddać swoje życie, aby kierowało nim Słowo. Nie możemy uzyskać niebiańskiej radości dopóki czyste Słowo nie przekona nas o naszym odstępstwie.

"Radość Pana jest waszą siłą" (Nehemiasza 8:10). Kiedy były ogłaszane te słowa, Izraelici właśnie powrócili z niewoli w Babilonie. Pod przywództwem Ezdrasza i Nehemiasza ludzie odbudowali zburzone mury Jerozolimy. Teraz zwrócili zwój wzrok na odbudowanie świątyni i odbudowanie narodu.

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Times New Roman'} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Times New Roman'; min-height: 15.0px}

W 6 rozdziale Dziejów Apostolskich widzimy, że apostołowie musieli wybrać tych, których nazywamy pierwszymi diakonami. Doszło do nieporozumienia pomiędzy żydami greckimi i żydami hebrajskimi na temat sprawiedliwego rozdziału żywności. Apostołowie postanowili wyznaczyć pewnych mężczyzn, by sprawa rozdzielania żywności miała właściwy nadzór, a oni sami mogli skupić się na „modlitwie i służbie Słowa” (w.4).

Jako chrześcijanie wiemy, że Jezus jest jedyną nadzieją dla tego świata.

Paweł pisze o tej nadziei: „Pamiętajcie, że . . . byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową ALBOWIEM ON JEST POKOJEM NASZYM” (Efezjan 2:11-14 podkreślenie moje).

Złamanie, to rezygnacja z  wszelkiej nadziei osiągnięcia nieba przez jakąś miarę osobistego dobra. To odrzucenie wszelkiej ufności we własnych wysiłkach. To zwrócenie się zupełnie do zwycięstwa z krzyża Chrystusa, wierząc, że On jest jedyną drogą. Wreszcie, to znaczy zaufanie Mu, że przez Ducha  da nam siłę do życia według Jego woli.

Potrzebujemy złamania i pokory, by chodzić w wierze.: „Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu” (Psalm 34:19).

Jezus powstał z martwych, jako nasza jedyna sprawiedliwość – nasz jedyny sposób, by podobać się Bogu.

Ojciec powiedział o Jezusie, „Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem” (Mat 3:17). Apostoł Paweł przypomina nam o tym ciągle na nowo w swoich listach, nauczając, że Chrystus jest naszą sprawiedliwością w oczach Bożych.

W posłuszeństwie Bogu Abraham wziął swojego syna Izaaka na górę, by złożyć go w ofierze. Po drodze Izaak pytał ojca, „Gdzie jest baranek na ofiarę?” Abraham odpowiedział z wiarą: Synu mój, sam Bóg upatrzy sobie baranka na ofiarę całopalną” (1 Mojż. 22:8). I Bóg tak zrobił, że Abraham znalazł baranka zaplątanego w cierniach.

Wiara Abrahama mówi dzisiaj do nas tak, jak mówiła do Izaaka: „Gdybyś tylko popatrzył, to zobaczył byś, jak Bóg przygotowuje ofiarę.”

Pismo Święte pokazuje nam cztery sposoby, w jakie Duch Święty działa w naszym życiu. Po pierwsze, Jezus mówi, że nikt nie może Go poznać, jeżeli nie narodził się z Ducha. Dlatego Duch Boży mieszka w każdym wierzącym. Po drugie, jesteśmy wezwani, by trwać w Duchu i pozostawać w intymnej relacji z Nim w modlitwie. Po trzecie, mamy być stale napełniani Duchem, stale pić ze źródła wody żywej. To nie oznacza, że Duch nas opuszcza, raczej, że mamy nasz udział w relacji z Nim.