Głęboka desperacja i niecierpliwość może dochodzić do Jezusa od tych, o których On najbardziej się troszczy.

Maria i Marta porzuciły ufność w Nim, kiedy ich brat Łazarz zachorował i umarł (patrz Jan 11:20-21). Domownicy Jaira także porzucili swoją ufność. On wszyscy oskarżali Jezusa, że się spóźnił i nie troszczy się (patrz Mar 5:35).

Jeżeli potrzebujesz w swoim życiu mocy Bożej, Jezus ma dla ciebie specjalne słowo. Przed odejściem do nieba Chrystus wiedział, że Jego uczniowie potrzebowali mocy do wykonywania dzieła w Jego królestwie na ziemi. Dlatego poinstruował ich, „A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości” (Łuk. 24:49).

Instrukcja była prosta: „Zostańcie w mieście.” Zauważcie, że użył warunku: aż. Jezus mówił, „Wasze życie będzie takie same, aż Duch Święty zstąpi na was w mocą.”

W Księdze Rodzaju czytamy historię żony Jakuba, Racheli i jej desperackie pragnienie dziecka. Nie mogła już żyć z myślą, że nie będzie miała radości z urodzenia dziecka i nie doświadczy tego wszystkiego, co było przeznaczone dla kobiety. W kulturze żydowskiej kobieta bezdzietna była poniżana, jako niekompletna osoba. Ból Racheli był nie do zniesienia, więc mówiła do Jakuba, „Daj mi dziecko, albo umrę!” (Rodz 30:1).

Znana nam jest historia zasmuconego ojca, który przyszedł do Jezusa i prosił o uzdrowienie swojej umierającej córki. „I przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair, a ujrzawszy go, przypadł mu do nóg. I błagał go usilnie, mówiąc: Córeczka moja kona, przyjdź, włóż na nią ręce, żeby odzyskała zdrowie i żyła. I poszedł z nim; i szedł za nim wielki tłum, i napierali na niego” (Mar 5:22-24).

Pismo mówi, że otrzymaliśmy to samo, dające energię życie, które było w Chrystusie: „A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was” (Rzymian 8:11). On napełnia nasze śmiertelne ciała siłą fizyczną poprzez energię Bożą.

Wszyscy mamy w naszym życiu jakieś tajne cmentarze. Mówię o kimś lub czymś, z czym rozstaliśmy się dawno temu. Pogrzebaliśmy to, postawili na tym pomnik, na którym jest wypisana data śmierci.

Myślę o bliskich znajomych, którzy opowiedzieli mojej żonie i mnie o tym, jak pojechali na ceremonię ukończenia szkoły przez swoje dzieci. Mąż tej kobiety opuścił ją lata temu dla innej kobiety. Na ceremonii szkolnej ten mężczyzna pojawił się ze swoją nową żoną oraz z wielu jego nowymi krewnymi.

Apostoł Paweł modlił się o zbór w Efezie: „Żebyście wiedzieli ..  jak nadzwyczajna jest wielkość mocy Jego wobec nas, którzy wierzymy dzięki działaniu przemożnej siły jego” (Efezjan 1:18-19). Paweł mówił, „Oby Bóg objawił wam nie tylko przeszłą wielkość Chrystusa, ale Jego obecną wielkość.”

Dzisiaj kościół ma wielki szacunek dla Jezusa, który chodził po ziemi – do Galilejczyka, syna Marii, nauczyciela i cudotwórcy. Nigdy nie znudzi nam się mówienie o wielkości Jezusa Chrystusa z Nazaretu.

W niedawnych rozważaniach pisałem o sile modlitwy błagalnej. Dzisiaj chcę mówić o czymś nawet mocniejszym. Kiedy błagasz, wołasz prosząc Boga o przychylność, o siłę, o przełom. Kiedy błaganie wykonało już swoją pracę w twoim sercu i umyśle, to prowadzi do wiary; wyjdziesz ze sfery błagania i wejdziesz do tego, co ja nazywam proklamacją.

Będziesz proklamował przełom – deklarując to, co Bóg powiedział w Swoim Słowie, „Tak mówi Pan.”

Pewna kobieta w naszym zborze znana jest z jej słonecznego i radosnego usposobienia. Kilka lat temu przyszła do mojego biura i podzieliła się ze mną dewastującą wiadomością. Kiedy mówiła, była zdumiewająco opanowana, a słodycz jej ducha zupełnie mnie zadziwiła. Kiedy skończyliśmy rozmowę, zapytała mnie prosto, „Czy mogę się o ciebie pomodlić?”

Ta droga święta rozpoczęła od opowiedzenia mi pewnych porażających wiadomości, a potem skończyła modlitwą o mnie! Byłem zdumiony jej radością pomimo pewnych bardzo bolesnych okoliczności w jej życiu.

Pobożna cierpliwość jest zgodą na czekanie na Boży czas. Jest coś takiego, jak czas Ducha Świętego. „Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał” (Hbr 10:37). Ten werset mówi więcej, niż o powtórnym przyjściu Chrystusa; mówi też o przyjściu Chrystusa, by zaspokoić nasze potrzeby.

Nie ma czegoś takiego u Boga, jak spóźnienie. Maria i Marta myślały, że Jezus się spóźnił, kiedy ich brat Łazarz umarł. Powiedziały do Niego, „Panie! Gdybyś tu był, nie byłby umarł brat mój” (Jan 11:21). Innymi słowy, Jezu, przybyłeś za późno! Spóźniłeś się.”