„Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał” (Hbr 10:36).

Autor Listu do Hebrajczyków wyczuwa zmęczenie i niecierpliwość u wierzących. Chciał im pokazać najefektywniejszą bron szatana przeciwko tym, którzy ustają w czynieniu dobra: niecierpliwość w stosunku do Boga.

Wróg przychodzi jak rozszalała powódź przeciwko świętym, którzy nie mają nic wspólnego z ciemnością. Szatan może spowodować, że wszystko w ich życiu wydaje się rozpadać: ich modlitwy wydają się pozostawać bez odpowiedzi, niebo wydaje się jak ze spiżu i cierpią uciski z każdej strony. W takich chwilach ich serce może szeptać oskarżenia: „Nie masz wiary. Gdybyś tylko wierzył bardziej energicznie – gdybyś był bliżej Jezusa, gdyby twoje myśli nie były takie złe – to nic z tego by ci się nie przydarzyło Byłbyś na szczycie, jak ci wokół ciebie.

Dlaczego niektórzy ludzie po prostu płyną przez życie? Wydają się nigdy nie cierpieć. Wszystko, czego dotkną, przynosi korzyści i zawsze wyglądają na szczęśliwych, jakby nie mieli żadnych problemów na świecie.

Możesz pytać, czy to jest możliwe. Rzeczywiście, kiedy patrzysz na takich chrześcijan, możesz się zastanawiać, „Co jest nie tak ze mną? Dlaczego musiałem znosić jedne trudności po drugich, jeżeli oddałem wszystko Jezusowi? Kiedy byłem zimny i letni w wierze, wszystko było okay. Nie wiedziałem o takich trudnościach, aż poważnie potraktowałem Boga.”

W Izajasza 37 czytamy historię króla Hiskiasza.

Hiskiasz był dobrym królem. Chodził drogami Pana, jak mówi Biblia i Bóg go uczcił i błogosławił. Jednak znalazł się w trudnej sytuacji. Król Asyrii otoczył Jerozolimę i nie można było dostarczyć żywności.

W tym wszystkim, jak czytamy w Izajasza 37:10, król Asyrii wysłał do króla Hiskiasza list:

„Niechaj cię nie zwodzi twój Bóg, któremu ufasz, myśląc: Nie będzie Jeruzalem wydane w rękę króla asyryjskiego!”

Właśnie to czyni diabeł, oskarżyciel wierzących, mówiąc tak do nas ciągle na nowo.

Wiele lat temu Pan położył na moim sercu pragnienie, by zacząć studium Biblijne w małym, wiejskim kościele, w małej miejscowości Pendleton. Był to rejon Kanady bez chrześcijańskiego świadectwa na obszarze czterdziestu mil kwadratowych.

„Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi” (Efezjan 6:11).

Wierzący w rozdartym przez wojnę Iraku przekazują, „Dla nas nie nadchodzą ciężkie czasy – dla nas ciężkie czasy trwają już od lat. Oni przez całe pokolenia przeżywają trudności i nauczyli się trzymać wiarę. Ponieważ przywdziali całą zbroję Bożą, są wyposażeni, by stawić czoła złu i głosić ewangelię tym, którzy są wokół nich.

Musimy być w pełni świadomi planów i metod wroga. Najpotężniejsza broń w arsenale szatana, to ohydne kłamstwo – od mistrza kłamstw! Co to jest to największa kłamstwo? Ze Bóg nie jest wierny dla Swojego ludu.

Tak, jak w całej historii, szatan chce atakować nasze domy, nasze małżeństwa, nasze dzieci, nasze zdrowie, naszą pracę i karierę oraz nasze wierzenie w Pana. Jezus powiedział do Piotra, „Szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę” (Łk 22:31).

„Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja” (Łk 22:32). Dla mnie to jeden z najbardziej zachęcających wersetów w Piśmie Świętym. Piotr przechodził trudne doświadczenia i Jezus zapewniał go, że bez względu na to, co go spotka, jego wiara nie zawiedzie.

Nawet chociaż Piotr zaparł się Chrystusa, Bóg go nie porzucił – nawet na chwilę. Ten, kiedyś nieustraszony uczeń, teraz załamany z powodu swojego upadku, ani przez moment nie był sam. Kochani, my też nie jesteśmy!

Mamy czułego, kochającego Ojca, który dotykany jest naszymi odczuciami i niemocami. Nawet Jezus płakał w godzinie doświadczenia. On zna nasz ból z własnego doświadczenia i dlatego posłał Ducha Świętego, by nas pocieszał i dał do naszych dusz pokój.

Świat nas obserwuje, jak stawiamy czoła wyzwaniom i oczekuje, że będziemy śpiewać w naszych najtrudniejszych chwilach. Przykład tego widzimy w Słowie.

Pewnego dnia Piotr z Janem w drodze na modlitwę, spotkali człowieka chromego, leżącego przed bramą świątyni i proszącego o jałmużnę. Słysząc jego prośbę, Piotr powiedział temu człowiekowi, by spojrzał na nich. Chromy człowiek spodziewał się coś otrzymać od nich, ale usłyszał, jak Piotr powiedział, „Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, chodź!” (Dz.Ap. 3:3).