„Zanim jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 11:5-6). Co tak bardzo podobało się Bogu w Henochu? To chodzenie z Bogiem wytworzyło w nim ten rodzaj wiary, który Bogu się podoba.
Przez całą Biblię i historię, ci którzy chodzili z Bogiem, stali się mężczyznami i kobietami wiary. Jeżeli kościół chodzi codziennie ręka w rękę z Bogiem, stale trwając w społeczności z Nim, to rezultatem będą ludzie pełni wiary.
Eliasz i Henoch, jedyni dwaj prorocy, którzy zostali zabrani, mieli coś wspólnego. Oni obaj nienawidzili grzechu i mówili o tym. Obaj chodzili tak blisko Boga, że musieli podzielać Jego nienawiść dla bezbożności.
Niezaprzeczalnym efektem chodzenia z Bogiem jest rosnąca nienawiść do grzechu – nie tylko nienawiść, ale też oddzielenie od niego. Jeżeli dalej kochasz ten świat i czujesz się wygodnie z bezbożnymi – jeżeli jesteś przyjacielem tych, którzy Go przeklinają – to nie chodzisz z Panem, a idziesz na kompromis, publicznie przynosząc Mu wstyd.
Obecnie wielu chrześcijan biega, by ukryć się przed narastającymi nieszczęściami. Tak zwani prorocy mówią ludziom, by ukryli się w ich bezpiecznych schronach. Chrześcijańscy Żydzi są namawiani, by wracali do Izraela, by uniknąć spodziewanej w Ameryce finansowej zapaści.
„Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał go Bóg. Zanim jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 11:5-6).
„Henoch chodził z Bogiem.” Hebrajskie znaczenie słowa chodził oznacza, że Henoch stale rozmawiał z Bogiem. Żył trzysta sześćdziesiąt pięć lat, albo „rok lat”! On przedstawia nowy rodzaj wierzącego, gdyż jest typem oddanego wierzącego w Chrystusa.
Paweł radził Tymoteuszowi, by pozostał w Efezie, chociaż wydaje się, że Tymoteusz nie chciał. (patrz 1 Tm 1:3-4). Uważamy, że powodem mogły być problemy w zborze w Efezie. Wygląda na to, że zbór żył w poczuciu własnej sprawiedliwości, chcąc dobrze wyglądać. Jeżeli polegasz na własnej sprawiedliwości, to często ulegasz zwiedzeniu, stajesz się chciwy i ambitny; nawet możesz gromadzić bogactwa.
W Nowym Testamencie Chrystus jest doskonałym Barankiem Bożym, który jest ofiarowany za grzechy świata. Jego krew jest przelana na krzyżu i jest to nadprzyrodzona Pascha dla każdego z nas. Jesteśmy zbawieni od śmierci i znajdujemy wieczną ochronę i pokój w Nim. Ktokolwiek stawia siebie przez wiarę pod przykryciem krwi Chrystusa, jest zachowany od wiecznej śmierci i znajduje zbawienie.
Stary Testament jest pełny opisów wspaniałych błogosławieństw, które przychodziły na tych, którzy chodzili w Bożej obecności.
Boża obecność była tak oczywista w życiu Abrahama, że nawet poganie wokół niego widzieli różnicę między swoim życiem a jego życiem: "Abimelech . . . przemówił do Abrahama mówiąc, Bóg jest z tobą we wszystkim co robisz" (1 Mojż. 21:22). Ten pogański król mówił, "Ty jesteś jakiś inny, Abrahamie. Bóg jest z tobą wszędzie, gdzie ty idziesz."
" My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem" (2 Kor. 3:18).
Jeżeli Jezus Chrystus jest twoim Panem, to On nakazał, aby Jego miłość i dobroć świeciła w twojej duszy.
" Albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały, nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne" (2 Kor. 4:17-18).
My chrześcijanie zmagamy się tak bardzo, żeby znaleźć wolę Bożą dla naszego życia. A potem, kiedy wierzymy, że już odkryliśmy Jego wolę, pracujemy ciężko, żeby ją wypełnić.
Jestem przekonany, że to zmaganie się, aby znaleźć Bożą wolę - żyć według niej, chodzić w niej i oglądać jej wypełnienie - może się stać naszą największą walką. I ta walka wzmaga się kiedy znajdujemy się w trudnych okolicznościach.