Als een baby is geboren, dan is hij meestal aan het schreeuwen of huilen. Een nieuwgeboren heeft behoefte aan zijn moeder’s melk en als het zich oncomfortabel voelt zal het nog harder huilen. Dit zijn geen signalen van ernstige moeilijkheden. Verpleegsters maken zich geen zorgen als de baby hongerig is, huilt, verschoond wil worden of behoefte voelt naar zijn moeder. Dit zijn signalen van gezondheid. Als de baby niet schreeuwt, niet hongerig is, niet zijn moeder wil en alleen maar daar still ligt, dan roepen ze dokters en experts omdat er iets verkeerd is.

De gemeente zoals we die vandaag kennen, begon met bekering. Toen Petrus het kruis predikte met Pinksteren kwamen duizenden tot Christus. Deze nieuwe gemeente was opgebouwd uit één lichaam, bestaande uit alle rassen, gevuld met liefde voor elkaar. Hun gemeenschappelijke leven was gemarkeerd door evangelisatie, een geest van opoffering en zelfs martelaarschap.

Het wonderbaarlijke begin weerspiegelt God’s woorden over Israël: “Ik heb je geplant als een nobele wijnstok, een zaad van de hoogste kwaliteit.” De rest van dat vers beschrijft wat er vaak gebeurt met zulk werk. “

Ik ben onder mensen geweest die de gaven hadden van gezondmakingen en profeteren en wonderen zodat ze beroemd konden zijn, zodat ze uitgenodigd konden worden op diverse evenementen (plaatsen)  en een mooi honorarium konden ontvangen. En het ging niet om het eren van God. Het ging niet om andere mensen te dienen, en hun groei en geestelijke opbouwing.

Op een avond tijdens een gebeds-bijeenkomst zei God me iets over onze gemeente dat ik niet verwachtte te horen. De Heer fluisterde naar me: “Deze kerk heeft schok-behandeling nodig! Te veel zijn gegroeid tot tevreden te zijn en zelfgenoegzaam. Jullie voelen je veilig en beschermd tegen alle winden en golven van valse doctrines die over het land vegen, maar jullie zijn niet voorbereid voor wat er zal komen!”

Er was een jaar dat we een “outreach” evenement organiseerden met Pasen. We hadden drie diensten en er stonden lange rijen rond het gebouw; het was een lange dag. Na afloop zit ik op de rand van het podium bij de preekstoel, en mensen worden (geestelijk) bediend bij het altaar. Ik kijk omhoog en zie deze vent met zijn pet in zijn handen, hij ziet er slecht uit. Hij leek 50, maar zijn feitelijke leeftijd was 32. Hij geeft me een schaapachtige blik van :”Kan ik bij je komen?”.