Stel je dit beeld voor uit Lukas 17: Jezus was op weg naar Jeruzalem, omdat de tijd voor Zijn kruisiging dichtbij kwam. Terwijl Hij tussen Samaria en Galilea doorreist, nadert Hij een dorpje (waarvan de naam niet vermeld wordt). Buiten dit dorpje bivakkeren 10 melaatsen in vreselijke smerigheid en schande.

"Terwijl zij zeggen: het is (alles) vrede en rust, overkomt hun, als de weeën een zwangere vrouw, een plotseling verderf, en zij zullen geenszins ontkomen. Maar gij, broeders, zijt niet in de duisternis, zodat die dag u als een dief overvallen zou" (1 Thess.5:3-4). Op dit ogenblik is de wereld zó in opschudding dat de mensen vragen: "Zien we nu het einde van de geschiedenis komen? Zou het kunnen dat we vlak voor een nucleaire holocaust staan? Is de wereld helemaal uit controle geraakt?"

Niet zo lang geleden vatte ik het plan op een boek te schrijven over het lijden van Gods heiligen. Ik wilde christenen bemoedigen met Gods trouw aan Zijn mensen in hun beproevingen.

Sinds die tijd hebben veel lezers mij geschreven, om te getuigen hoe God hen genade bewees tijdens hun perioden van lijden.

"Judas Iscariot, die ook de verrader was" (Lucas 6:16).

Hij was een uitverkoren discipel van Jezus Christus: een prediker van het evangelie, een genezer van de zieken, een vriend van Jezus die met hem meereisde. Hij werd zo vertrouwd dat hij tot penningmeester van het apostolische team werd gemaakt. Hij werd niet gekozen om het werk op zich; Jezus persoonlijk koos Judas om dit werk voor hem te doen.

De psalmist schrijft: "Waarlijk, de grimmige mensen moeten U loven" (Psalm 76:10). Volgens dit vers zal de woede van de slechte mensen op een dag tot lofprijs van de Almachtige God worden gemaakt. Wat een moment zal dat zijn: de tongen van slechte mensen zullen alleen nog maar de Heer kunnen erkennen en vereren!

Mijn vraag over dit vers is: waar komt die woede van de mens vandaan? Op het ogenblik wordt de hele wereld bedekt door een felle, intense woede, iets waartoe de mens uit zichzelf niet in staat is. En deze woede manifesteert zich op vele wijzen. Bedenk eens:

Jarenlang hadden de Israëlieten ernaar verlangd om regeerd te worden door een menselijke koning. En uiteindelijk stemde God erin toe. Hij stuurde de profeet Samuel om Saul te zalven tot koning over Israël.

"De Zoon des mensen is gekomen… een vriend van tollenaars en zondaars" (Matth.11:19). In Lucas 7 lezen we het verhaal van een farizeeër genaamd Simon, die Jezus uitnodigde om naar zijn huis te komen om daar een maaltijd te houden. Deze vrome man nodigde ook een selecte groep van leiders uit, waarvan hij er één was, om aan het avondeten deel te nemen. Hoogst waarschijnlijk waren die gasten ook farizeeërs.

35 jaar geleden legde God het in mijn hart om een jongenshuis te beginnen in Amityville, New York, op Long Island. Ik voelde echt dat de Heer achter dit werk zat. Maar toch, na alleen maar anderhalf jaar legden regeringsbeambten onmogelijke regels op aan het tehuis. Ze vertelden ons dat we een full-time psychologe in dienst moesten hebben, en ook een priester of rabbi als we jongens in huis namen die katholiek of joods waren. We konden ons niet permitteren om onder deze beperkingen te werken, dus sloten we eenvoudig onze deuren.

"Want van klein tot groot zijn zij er allen op uit zich te bevoordelen; allen, van profeet tot priester, plegen zij bedrog…toch schamen zij zich in het minst niet, toch weten zij niet van blozen. Daarom zullen zij vallen onder de vallenden; ten tijde dat Ik aan hen bezoeking doe, zullen zij struikelen, zegt de HERE" (Jer.6:13,15).

Dit is een boodschap voor iedereen die leeft onder de last van moedeloosheid. Als je terugkijkt op je leven, ben je vertwijfeld over verwachtingen die niet zijn uitgekomen. Je hebt het gevoel dat je niet veel tot stand hebt gebracht in je leven en terwijl de tijd voortschrijdt zie je dat veel beloften onvervuld zijn gebleven. Jaar na jaar heb je gebeden en gebeden, maar de dingen waarvan je geloofde dat God daarover tot jou gesproken had, zijn niet uitgekomen.