Polish Devotionals

Kiedy Jezus został ukrzyżowany, Józef, bogaty człowiek z Arymatei wziął ciało Zbawiciela i złożył w swoim własnym grobie. Na miejsce przytoczono masywny kamień, by zamknąć wejście do grobu -- powodując, że ci, którzy byli bliscy Mistrzowi, poczuli się opuszczeni i mieli złamane serca. Pismo mówi, że grupa kobiet, włącznie z Marią Magdaleną siedziała naprzeciw grobu, prawdopodobnie pytając, „Co będzie teraz, kiedy Jezusa nie ma? Jak będziemy żyć dalej? (patrz Mat 27:57-61).

Mojżesz spotykał Boga często w dramatyczny sposób; Słowo mówi nam, że „Ukazał mu się anioł Pański w płomieniu ognia ze środka krzewu” (2 Mojż. 3:2). Wtedy Bóg powołał Mojżesza, by wyprowadził naród izraelski w niewoli egipskiej i musiał dostosować swoje życie, by pojść za prowadzeniem Pana. „Potem poszedł Mojżesz z powrotem do teścia swego Jetry i rzekł do niego: Pozwól mi, proszę, wrócić do braci moich, którzy są w Egipcie.. . A Jetro rzekł do Mojżesza: Idź w pokoju!” (2 Mojż. 4:18-10).

Pisma apostola Pawła wyraźnie pokazują, że jego największym pragnieniem w życiu było poznanie Jezusa. Chciał być w pełni poddany żywemu Chrystusowi, o którym był teraz przekonany, że mieszka w jego ziemskim ciele. Napisał, „Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy” (Dz.Ap. 17:28).

Paweł był świadomy czegoś, co my dzisiaj potrzebujemy odkryć: Jesteśmy powołani nie tylko, by zanieść znajomość Boga naszemu pokoleniu; jesteśmy powołani, by być widzialnym wyrazem tego, kim Bóg jest, pozwalając mu demonstrować jego moc, mądrość, łaskę i miłość przez nas.

Bóg mówi do swoich ludzi przez swojego Ducha i jego głos jest wyraźny: „A gdy będziecie chcieli iść w prawo albo w lewo, twoje uszy usłyszą słowo odzywające się do ciebie z tyłu: To jest droga, którą macie chodzić!” (Izajasz 30:21).

Jezus przyszedł na ten świat tylko z jednego powodu - by dosięgnąć i zbawić zgubione dusze. „Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło”( Łuk 19:10). On uczynił to też naszą misją, kiedy powiedział, „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mar 16:15).

Kiedy Jezus wypowiadał te słowa, to rozmawiał z ludźmi niewykształconymi i nieznanymi. On wkładał przyszłość kościoła na ich barki, co dla tak niewielkiej grupy wierzących było niełatwe. Spróbuj sobie wyobrazić rozmowę, która miała miejsce po tym, jak ich Mistrz wstąpił do nieba.

Piotr pisze: „Umie Pan wyrwać pobożnych z pokuszenia” (2 Pt 2:9). W innym miejscu apostoł Paweł pisze: „Dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść” (1 Kor 10:13).

„Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący” (Hbr 9:11).

Tak, jak najwyższy kapłan wchodził po stopniach do miejsca świętego w Dniu Zadośćuczynienia, nasz  Najwyższy Kapłan Jezus wstąpił do niebiańskiej świątyni. Jan opisuje, że widział Jezusa w jego szatach kapłańskich: „Odzianego w szatę do stóp długą i przepasanego przez pierś złotym pasem” (Obj. 1:13).

„Poganie, którzy nie dążyli do sprawiedliwości, sprawiedliwości dostąpili, sprawiedliwości, która jest z wiary” (Rzymian 9:30).

Serce każdego naśladowcy Jezusa pragnie być święte przed Bogiem - wolne od grzechu, zwyciężające nad ciałem, czyste i bez zmazy przed Panem. To pragnienie jest zaszczepione w sercach ludzi jako tęsknota za tym, by żyć właściwie. Ludzie w każdej religii - a nawet bez religii - chcą żyć dobrze, kochać innych i być jak najlepszymi osobami. Oczywiście, niektórzy postępują odwrotnie, ale i tak są świadomi głębokiego pragnienia, by postępować właściwie.

Jak bycie się czuli, gdybyście przygotowali wspaniały posiłek, zaprosili gości, który obiecali przyjść, a potem, kiedy wszystko było przygotowane, nikt nie przyszedł? Większość z nas czuła by się odrzucona i zniechęcona. A jednak tak się stało w przypowieści, którą Jezus opowiedział swoim uczniom w Ew. Łukasza 14.

Bez wątpienia krew Jezusa Chrystusa jest najcenniejszym darem, jaki nasz niebiański Ojciec dał swojemu kościołowi. Jednak niewielu chrześcijan rozumie jej wartość i siłę. Śpiewają o mocy krwi. Nawet takim hymnem Kościoła Zielonoświątkowego jest „O, jest moc, moc, zwycięstw pełna moc w świętej Baranka krwi” (Lewis E. Jones) Ciągle też „wzywamy krwi”, jako jakiejś mistycznej formuły ochronnej. Jednak niewielu chrześcijan może wyjaśnić jej wielką chwałę i korzyści i rzadko wchodzą pod jej moc.