Boży prorok Izajasz często głosił o Bożej pomście za grzech. Mówił o dniu sądu i rozpaczy nadchodzącym na tych, którzy żyją w rebelii, ale w czasie tych najbardziej wstrząsających wiadomości na temat Pańskiego dnia gniewu, Izajasz zatrzymał się i wołał, „Wspominam dowody łaski Pana, chwalebne czyny Pańskie, zgodnie ze wszystkim, co nam Pan wyświadczył, tę wielką dobroć, jaką okazał domowi izraelskiemu według swojego miłosierdzia” (Izajasz 63:7).

Bóg stworzył człowieka do społeczności z sobą. Jego odwiecznym zamiarem było to, by człowiek dzielił z nim potrójną społeczność miłości, akceptacji, delikatności i prawdziwego poznania wzajemnego. Na świat wszedł grzech i zniszczył cały pomysł relacji, a z grzechem przyszedł wstyd, oddzielenie, obcość i beznadziejność. Ale potem na scenę wszedł Chrystus!

„Drodzy bracia, czy wasze życie jest pełne trudności i pokus? No to bądźcie szczęśliwi, bo kiedy droga jest wyboista, wasza cierpliwość ma szanse rosnąć. Niech więc rośnie i nie próbujcie ukrywać waszych problemów. Kiedy cierpliwość będzie w pełnym rozkwicie, będziecie gotowi na wszystko, mocni w charakterze, spełnieni” (Jakuba 1:2-4, TLB)

Jakub daje tu polecenie: „Bądźcie szczęśliwi, kiedy droga jest wyboista.” Dalej dowodzi, że jeżeli będziecie posłuszni temu poleceniu, wasza cierpliwość będzie miała szanse rosnąć i będziecie gotowi na wszystko!

Jezus powiedział, „Weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz.Ap 1:8).

Duch Święty jest Bożym przedstawicielem na ziemi, ale jest najmniej rozumianym, najmniej głoszonym i najmniej omawianym członkiem Trójcy. To smutne, ponieważ bez niego nasze duchowe życie będzie suche i mechaniczne. Nic bardziej nie zmieni twojego życia modlitewnego, twojego studiowania Słowa Bożego i twojego przeżywania w czasie uwielbiania w kościele, niż zaproszenie Ducha, by był z tobą w nowy sposób.

„I wynagrodzę wam szkody lat, których plony pożarła szarańcza” (Joel 2:25).

Czy zmarnowałeś lata, zanim pokutowałeś i oddałeś wszystko Jezusowi? Może myślisz, „Mógłbym być o wiele głębiej w Chrystusie. Mógłbym przynieść wiele radości jego sercu. Nigdy nie potrafię zadość uczynić za te stracone lata.”

W Starym Testamencie czytamy historię o Hiskiaszu, królu Judy, który otrzymał list od diabła. Sennacheryb, król Asyrii go podpisał, ale było to prosto z piekła. Sennacheryb znaczy „człowiek grzechu” i reprezentuje szatana, boga tego świata.

Dawid wiele razy powtarzał, „Zaufałem Panu” (Psalm 11:1). Hebrajskie słowo ufać sugeruje „rozhuśtać się, czyli być jak dziecko, które słyszy, jak ojciec mówi, „Skacz!” i z ufnością jest posłuszne, rzucając się w objęcia ojca.

To jest jeden aspekt ufności. Możesz nawet teraz być w takim miejscu - na skraju, chcąc się rozhuśtać i rzucić w ramiona Jezusa. Może poddałeś się twojej sytuacji i nazywasz to zaufaniem, ale to coś więcej, niż zdrętwienie. Ufność to coś więcej, niż pasywna rezygnacja. To aktywna wiara.

Chodzenie przed Panem z doskonałym sercem jest możliwe! Bóg powiedział do Abrahama, „Jam jest Bóg Wszechmogący, trwaj w społeczności ze mną i bądź doskonały!” (1 Mojż. 17:1).

Dawid postanowił w swoim sercu, że będzie posłuszny temu przykazaniu i powiedział, „Nauczę się drogi doskonałej . . w domu swoim będę chodził w niewinności serca” (Psalm 101:3).

Polecenie Pana, by być doskonałym, widzimy również w Nowym Testamencie, kiedy Jezus powiedział, „Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest” (Mat. 5:48).

Słowo „chwała” można użyć na kilka sposobów. Na przykład, mówimy o chwale zstępującej w kościele; odczuwaniu Ducha wśród nas jak gruby obłok. Jest on głęboki i wspaniały. Również, pewnego dnia będziemy w chwale - w niebie. Halleluja.! Masz też chwałę w sobie! Nawet kiedy byłeś formowany w łonie matki, twoja istota otrzymała Boże tchnienie.

„ Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4:16).

Bóg wzywa nas przed tron łaski nie wtedy, kiedy wszystko mamy poukładane, ale kiedy jesteśmy w potrzebie. Nie wzywa nas dlatego, że jesteśmy mocni, ale ponieważ wie, że go potrzebujemy i on pragnie dokończyć dzieło, które nam zlecił w tej generacji.