„Dziękuję Bogu mojemu za każdym razem, ilekroć was wspominam,. . . za społeczność waszą w ewangelii od pierwszego dnia aż dotąd” (Filipian 1:3,5).

Paweł dziękuje Bogu za społeczność ze świętymi: koinonia  -- wspólnotę -- którą on i zbór w Filipii cieszyli się razem, chodząc razem w wierze. Ta społeczność ewangelii jest odmienna od wszystkich innych. Jest potężna, ponieważ zrodziła się u stóp krzyża Jezusa Chrystusa. Przez niego ludzie z różnych miejsc, narodów i języków tworzą jedno ciało.

Po śmierci ich brata, Maria i Marta były zasmucone. Łazarz był już od czterech dni martwy i do tego czasu kiedy Jezus tam przybył, zebrał się tam spory tłum żałobników. Maria upadła u jego stóp kiedy go zobaczyła, a kiedy Jezus przyglądał się jej i innym płaczącym, „rozrzewnił się w duchu i wzruszył” (Jana 11:33). Pamiętaj, że Łazarz i jego siostry były blisko zaprzyjaźnione z Jezusem i wiele razy gościli go w swoim domu. Ale kiedy ich brat umarł, siostry nie mogły zrozumieć, że Jezus może uczynić cud.

Największe objawienie jakie kiedykolwiek otrzymali uczniowie było skupione na zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Był pierwszy dzień tygodnia i uczniowie kryli się za zamkniętymi drzwiami ze strachu przed Żydami. Nagle ukazał się Jezus – w pełni chwały zmartwychwstania – zwycięski nad śmiercią, piekłem i diabłem. Pokazał swoim uczniom swoje ręce i stopy, swój przebity bok, potem tchnął na nich i powiedział, „Weźcie Ducha Świętego” (Jana 20:22).

„ Któż może wstąpić na górę Pana? I kto stanie na jego świętym miejscu?  Kto ma czyste dłonie i niewinne serce” (Psalm 24:3-4).

„Bóg, który odda każdemu według jego uczynków. . .  tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta.

 Tak, utrapienie i ucisk spadnie na duszę każdego człowieka, który popełnia złe, najprzód Żyda, potem i Greka, a chwała i cześć, i pokój każdemu, który czyni dobrze” (Rzymian 2:5, 8-10).

Kiedy Bóg zawołał Mojżesza z płonącego krzewu, rozkazał mu: „Zdejm swoje sandały, gdyż miejsce na którym stoisz to ziemia święta” (2 Mojż. 3:5). Ziemia święta to nie jest fizyczne miejsce, ale duchowe. Kiedy Bóg kazał Mojżeszowi zdjąć sandały, ponieważ był na ziemi świętej, to nie mówił o działce ziemi dwa na cztery. Mówił o stanie duchowym.

„ Przeto, umiłowani moi, jak zawsze, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność byliście posłuszni; z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie.  Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie” (Filipian 2:12-13).

List Pawła do Filipian jest pełny chwały, zachęty i błogosławieństwa. Jest on pod wrażeniem ich posłuszeństwa i chwali ich że tak łatwo może ich prowadzić. Chwali ich również że są stabilni i niezachwiani nawet wtedy, gdy on nie jest tam obecny, żeby ich prowadzić.

„ Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie,

 wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków. A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga” (Jakuba 1:2-5).

Pismo podaje niezliczone przykłady tego, jak Pan umacnia swój lud, by żyli dla niego. Weź na przykład Mojżesza. On był przekonany, że bez Bożej obecności w jego życiu był bezużyteczny dla niego, by cokolwiek osiągnąć. Kiedy rozmawiał twarzą w twarz z Panem, stwierdził odważnie, „Jeżeli oblicze twoje nie pójdzie z nami, to nie każ nam stąd wyruszać” (2 Mojż 33:15). Mówił, „Panie, jeżeli nie jesteś z nami, to nam się to nie uda. Nie zrobimy nawet kroku bez pewności twojej obecności.”

„Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie! Służcie Panu z radością” (Psalm 100:1).

„Ale sprawiedliwi radują się i cieszą przed Bogiem, I weselą się radośnie!” (Psalm 68:4).

„Lecz rozradują się wszyscy, którzy tobie ufają, Będą się głośno weselić na wieki; Ty będziesz ich osłaniać, a ci, którzy miłują imię twoje, będą się radować tobą” (Psalm 5:12).