W kościołach dużo się mówi o przebaczeniu, odnowieniu i uzdrowieniu, ale jakoś niewiele z tego jest demonstrowane przez chrześcijan. Wszyscy lubimy myśleć o sobie jako o czyniących pokój, którzy podnoszą upadających, zawsze przebaczają i zapominają. Ale nawet ci najbardziej głęboko duchowi są winni braku ducha przebaczenia.
„Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa” (2 Kor. 12:9). Apostoł Paweł był osłabiony z powodu kłopotów i zmartwień, ale kiedy był przybity, nie poddawał się rozpaczy. Radował się w procesie osłabienia, ponieważ to był sekret jego mocy w Chrystusie i z tej słabości stał się mocny.
To prawda, że Jezus powiedział do swoich uczniów, „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, bierze krzyż swój codziennie i naśladuje Mnie” (Łukasza 9:23). Ale Jezus upadał pod ciężarem swojego krzyża, zmęczony, wyczerpany i nie był w stanie go nieść ani kroku dłużej. Jan powiedział, „I On, niosąc swój krzyż poszedł na miejsce zwane . . . Golgota” (Jana 19:17). Biblia nie mówi nam jak daleko Jezus niósł swój krzyż, ale wiemy, że Szymon Cyrenejczyk został przymuszony, żeby go podnieść i zanieść na miejsce ukrzyżowania ((zobacz Mat. 27:32).
„Słowo Pana doszło do Jonasza po raz drugi” (Jonasza 3:1). W tym znanym opisie „Jonasza i Wielkiej ryby” Bóg polecił Jonaszowi, żeby poszedł do bezbożnego miasta Niniwy i ogłosił im sąd, ale Jonasz był nieposłuszny i uciekał od głosu Pana. Jednak w tym wersecie widzimy, że Boża łaska i miłosierdzie dały mu drugą szansę.
„Dla mnie życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem” (Filipian 1:21). Ach, żeby tak każdy z nas miał takie sam zapał do życia dla Chrystusa, jaki wypełniał Pawła. Samotnie – pod kierownictwem Ducha Świętego – rozkrzewił chrześcijaństwo po całym Rzymskim Imperium. Nie obchodziło go to czy będzie żył czy umrze, tylko chciał rozszerzać królestwo Boże.
Bóg cię nie zapomniał! On wie dokładnie, gdzie jesteś, przez co teraz przechodzisz i monitoruje każdy krok na twoje drodze. Zbyt często, w czasach kryzysu chrześcijanie zapominają, że Bóg ma ich w swojej dłoni. Zamiast tego, jak dzieci Izraela, boją się, że nieprzyjaciel ich zniszczy. Bogu chyba trudno jest zrozumieć dlaczego jego dzieci nie ufają mu, kiedy są w potrzebie. „Oto na moich dłoniach wyrysowałem cię, Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona?” (Izajasz 49:15-16).
Czy możliwe jest, by chrześcijanin pozostał czystym w świecie pełnym przemocy, niemoralności i korupcji? Czy jest to nieuniknione, że duch tego wieku przemoże świętych Bożych i utrapi ich dusze? Tak było z Lotem i jego rodziną w Sodomie i tak dzieje się z wieloma chrześcijanami po całym świecie. Przytłaczające pokusy tego złego pokolenia już spowodowały, że wielu chrześcijan poszło na kompromis i zaangażowało się w bezbożne praktyki.
Grzech powoduje, że chrześcijanie stają się tchórzliwi i żyją w porażce. Niektórzy kiedyś wiedzieli, co to znaczy żyć w zwycięstwie i doświadczać mocy, odwagi i błogosławieństwa, które pochodzą z posłuszeństwa Panu. Jednak jakiś uprzykrzony grzech obrabował ich z duchowej witalności i wróg wszczyna jedną walkę po drugiej.
Rosnąca liczba chrześcijan jest w punkcie załamania. Szczególnie młodzi ludzie poddają się. Czują, że nie pasują do obrazu szczęśliwych, bogatych, osiągających sukcesy i pozytywnie myślących chrześcijan. Ich świat nie jest tak idealistyczny. Żyją pod ciągłą presją rówieśników, ze złamanym sercem, w częstym kryzysie i w strasznych problemach rodzinnych. Ich przyjaciele są uzależnieni od narkotyków i wielu popełnia samobójstwa. Patrzą w niepewną przyszłość, przestraszeni i zmartwieni; codziennie nachodzi ich samotność i depresja.
Najważniejsza rzecz, jaką mógłbym wam powiedzieć jest to, że wasz niebiański Ojciec was kocha! Jest to prosta prawda i jestem pewien, że słyszeliście ją już wiele razy, ale wielu chrześcijan z trudnością to pojmuje. Jednakże, jeżeli chcesz wywierać wpływ dla Jezusa, to ta solidna prawda musi być w centrum.
Jezus powiedział do swoich uczniów, „Lepiej dla was, żebym ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was” (Jan 16:7). Oczywiście tym Pocieszycielem jest Duch Święty, nasz Pomocnik, nasz Pocieszyciel.