Chociaż świat dokonał gigantycznych kroków w zrozumieniu takich tematów jak energia atomowa i wybuchy nuklearne, to większość z nas nadal żyje z najsłabszym zrozumieniem najstarszego dynamicznego źródła mocy – to jest mocy, która pochodzi z modlitwy. Właściwie jeszcze nawet nie rozpoczęliśmy doświadczać nieskończonej mocy i możliwości, która staje się dostępna, kiedy wzywamy imienia Pana.
„Ufaj mu, narodzie, w każdym czasie, Wylewajcie przed nim serca wasze: Bóg jest ucieczką naszą” (Psalm 62:8). Jako dzieci Boże mamy się oddać pod Jego opiekę we wszystkim. To jest prawdziwa wolność! Oddanie się pod Bożą opiekę jest aktem wiary. To znaczy poddanie się całkowicie pod jego moc, mądrość i łaskę. I oznacza być prowadzonym według jego woli. Bóg obiecuje, że będzie całkowicie odpowiedzialny za nas – żeby nas karmić, ubierać i chronić, strzec naszych serc od złego.
Jezus kazał swoim uczniom, żeby wsiedli do łodzi, która zmierzała do kolizji. Biblia mówi: „Jezus kazał uczniom, żeby wsiedli do łodzi” (Mat. 14:22) – która była skierowana na wzburzone wody. Była rzucana jak korek i Jezus o tym wiedział cały czas.
Wielu chrześcijan z radością mówi innym o miłości Jezusa i jego mocy przebaczenia ich grzechu, ale trudno im przyjąć w pełni to samo przebaczenie. Popełniają grzech i jakoś chcą zapłacić za swój upadek. „Panie” argumentuje chrześcijanin, „zlekceważyłem przekonanie o grzechu przez Ducha Świętego i uparcie popełniłem grzech.”
Nasz Pan ma prawie nieprzezwyciężony problem komunikowania się z tymi, którzy twierdzą, że Go kochają. Przychodzimy do jego bram z dziękczynieniem i do jego sieni z chwałą. Uwielbiamy Go na instrumentach, pieśniami, z podniesionymi rękami, ze łzami i głośnym hosanna – ale jest to dalej tylko jednostronna komunikacja.
Biegniemy do jego obecności w komorze modlitwy z czcią i prośbami, a potem znowu wybiegamy z niej. Ile razy On był gotowy i chciał otwierać swoje serce i mówić, ale niestety nikogo tam już nie było.
Kiedy przyjmujemy namaszczenie Ducha Świętego, to wypełniamy jego polecenie: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, ten kto wierzy we Mnie, będzie czynił te same uczynki, jakie Ja czynię; i jeszcze większe, ponieważ Ja idę do Ojca” (Jana 13:12). Cały świat potrzebuje jego uzdrowienia, oczyszczenia, mocy zbawiającej i to się dzieje tylko poprzez jego doskonałą ofiarę: ponieważ Ja odchodzę do Ojca.”
„Wyszedł więc Piotr i gorzko zapłakał” (Łukasza 22:62). W tej scenie, przed samym ukrzyżowaniem Jezusa widzimy jak Piotr płacze gorzko, zaszokowany swoim własnym upadkiem. Przecież on był tym naśladowcą Chrystusa, który deklarował, „jestem gotowy nie tylko żyć dla Ciebie ale i umrzeć dla Ciebie i z Tobą w Jerozolimie!” (zobacz Mat.26:35). Jednak tylko króciutko po tym Piotr zaparł się, że nawet nie zna Chrystusa, zaklinając się przy tym.
Pokusa, to zaproszenie lub chęć popełnienia niemoralnego czynu. Teraz szatan krąży ponad ziemią jak ryczący lew, próbując zwieść chrześcijan do niemoralności. Nikt nie jest od tego wolny i czym bliżej Boga będziesz, tym bardziej szatan pragnie cię przesiewać.
Jeżeli żyjemy wiarą, to nigdy nie będziemy się martwić o przyszłość kościoła Bożego. „Na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Mat 16:18). To zapewnienie od Jezusa umocniło wiarę wielu generacji i jest po to, by podtrzymać nas w naszej generacji.
Apostoł Paweł pisał: „Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy” (Rzymian 8:16). Wyrażenie „dzieci Boże” jest często używane do określenia wierzących, ale te słowa mogą też być użyte zbyt nonszalancko, z niewielkim zrozumieniem mocy i głębi ich prawdziwego znaczenia.
Być dzieckiem Bożym oznacza po prostu, być zależnym od Boga; czyli „kimś, kto nie jest w stanie egzystować lub funkcjonować bez pomocy.” Dziecko Boże wie, że nie może kontrolować swojego życia bez codziennej pomocy Pana.