„Ramiona bezbożnych będą połamane, ale sprawiedliwych Pan podeprze. . . Nie będą zawstydzeni w złym czasie,(Psalm 37:17,19).To zadziwiające proroctwo dla ludu Bożego wypełnia się na naszych oczach. Psalm 37 mówi nam, że Pan powstaje do działania przeciwko społeczeństwu, którego grzechy dotarły do nieba. Ale ten sam Psalm jest też wielką nadzieją, zawierającą niesamowitą obietnicę dla tych, którzy pokładają całkowicie swoja ufność w Panu.
Obecnie szaleje straszna klęska głodu w kraju. Nie jest to głód pożywienia, ale ludzkie potrzeby. Mnóstwo ludzi głoduje i pragnie miłości i uczucia; pokoju i zadowolenia; celu i spełnienia. Słowo głód właściwie znaczy „ekstremalny brak, niezaspokojony głód, wszelkiego rodzaju głodowanie.” To dosyć dobrze podsumowuje pustkę, jaką przeżywa wielu dzisiaj.
„ Abyście już więcej nie postępowali, jak poganie. . . Ale wy nie tak nauczyliście się Chrystusa . . .
jeśliście tylko słyszeli o nim i w nim pouczeni zostali, zewleczcie z siebie starego człowieka. . . a obleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy” (Efezjan 4:17,20-24).
Chwała naszemu Bogu;. Ujrzy go wielu i ulęknie się, I ufać będą Panu” (Psalm 40:4).
„A krew ta będzie dla was znakiem na domach, gdzie będziecie. Gdy ujrzę krew, ominę was, i nie dotknie was zgubna plaga, gdy uderzę ziemię egipską” (2 Mojż. 12:13).
Noc Przejścia znalazła rodziny Żydowskie zamknięte w ich domach, oczekujące na opuszczenie Egiptu. Krwią baranka zostały skropione nadproża każdego domu, według polecenia Pana. Mieli obietnicę, „Ominie Pan te drzwi i nie pozwoli niszczycielowi wejść do domów waszych, aby zadać cios” (12:23). Może niektóre rodziny były zatrwożone, a inne się radowały, ale wszyscy byli jednakowo bezpieczni pod przykryciem krwi.
Jabbok, miejsce gdzie Jakub walczył z Bogiem i całkowicie się poddał, przedstawia miejsce, gdzie chrześcijanie prowadzą swoje prywatne wojny. Tam nie ma doradców, przyjaciół ani pomocników -- tylko ty i Bóg. W Jabbok Jakub porzucił swojego ostatniego bożka i odniósł największe zwycięstwo. Tam otrzymał nowy charakter i nowe imię -- Izrael.
Jezus zapłakał nad grobem Łazarza, chociaż wiedział, że niedługo wskrzesi go do życia. Po to przyszedł do Betanii. „I zapłakał Jezus. Rzekli więc Żydzi: Patrz, jak go miłował. A niektórzy z nich mówili: Nie mógł ten, który ślepemu otworzył oczy, uczynić, aby i ten nie umarł? Jezus znowu rozrzewniwszy się w sobie, poszedł do grobu” (Jan 11:35-38).
Bóg nie szydzi ze swoich dzieci, kiedy obiecuje, „A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani” (Rzymian 8:28). On nie kłamie, kiedy obiecuje, „Oczy Pańskie patrzą na sprawiedliwych, A uszy jego słyszą ich krzyk.. . Wołają, a Pan wysłuchuje ich, I ocala ich ze wszystkich udręk” (Psalm 34:16, 18).
„I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre” (1 Mojż. 1:31). W 1 Mojżeszowej rozdział 1 i 2 czytamy o wspaniałym stworzeniu przez Boga. Adam i Ewa cieszyli się słodką społecznością z ich Ojcem w Ogrodzie Eden - ale w Ogrodzie był również wąż. „A wąż był chytrzejszy niż wszystkie dzikie zwierzęta, które uczynił Pan Bóg” (3:1). To przebiegłe i zwodnicze stworzenie kusiło Ewę, która włączyła do tego swojego męża, i posłuchali jego głosu.
Kiedy Jozue przejął od Mojżesza przywództwo dzieci Izraela, prowadził ich do wielkich zwycięstw – na przykład Jerycho i Aj. Kiedy Bóg dokonywał wielu zadziwiających cudów dla Izraelitów, przywództwo Jozuego było bez zarzutów, z wyjątkiem jednego bardzo złego rozeznania. Podstępni Gibeonici oszukali go i manipulowali nim tak, żeby podjął decyzję bez radzenia się Boga w tej sprawie (zobacz Jozuego 9:3-13). „Wtedy Izraelici przyjęli część z ich zaopatrzenia; ale nie pytali Pana o radę. Tak więc Jozue zawarł z nimi pokój i zawarł przymierze” (Jozuego 9:14,15).