Pół godziny kazania Ezdrasza nie wystarczyło dla głodnych Izraelitów. Chcieli jeszcze więcej Słowa Bożego, dlatego utworzyli grupy z siedemnastoma starszymi oprócz Ezdrasza, którzy ich prowadzili w studium Biblii przez resztę dnia. „ Lewici wyjaśniali Zakon ludowi, który stał w miejscu, I czytali z księgi Zakonu ustęp za ustępem, od razu je wyjaśniając, tak że zrozumiano to, co było czytane” (Nehemiasza 8:7-8).
Może słyszeliście ten zwrot „Badacze kazań.” To określenie ma około 200 lat i pochodzi z Londynu z połowy lat 1800. W tym czasie wielki kaznodzieja C.H Spurgeon wygłaszał kazania do pięciu tysięcy ludzi każdej niedzieli w Metropolitan Tabernacle w Londynie. Po drugiej stronie miasta Joseph Parker również głosił namaszczone kazania i inni rozpaleni pastorzy też głosili w Londynie, wypowiadając głębokie, rewolucyjne, prorocze słowa.
„Radość Pana jest waszą siłą” (Nehemiasza 8:10). Kiedy były ogłaszane te słowa, Izraelici akurat wrócili z niewoli w Babilonie. Pod przewodnictwem Ezdrasza i Nehemiasza ludzie odbudowali zburzone mury Jerozolimy. Teraz skupili się na odbudowie świątyni i odnowieniu narodu.
Pismo mówi nam, że na weselu w Kanie było „było sześć stągwi kamiennych, ustawionych według żydowskiego zwyczaju oczyszczenia, mieszczących w sobie po dwa lub trzy wiadra”(Ew. Jana 2:6). Posłuszni Jezusowi słudzy napełnili te duże dzbany wodą, która w cudowny sposób została przemieniona w bogate, smaczne czerwone wino.
Niestety, szukanie Pana całym sercem nie chroni nas przed zewnętrznym atakiem. Po dziesięciu latach pokoju, zakątek, w którym żył Asa został nagle zaatakowany przez potężną armię Kuszytów, beż żadnego powodu. Asa był prawnukiem Salomona, ale jego pobożność nie gwarantowała gładkiej drogi przez resztę jego życia.
W takim momencie szukający Boga zbudowali zbiornik gotowej wiary, żeby sprostać nowym problemom. Wiedzą dokładnie co mają robić:
Kiedy nastawiamy nasze serca na posłuszeństwo Słowu Bożemu – pozwalając by Duch Święty ujawniał i umartwiał wszelki grzech w naszym życiu – wtedy sam Pan daje nam radość. „Bóg sprawił im wielką radość” (Ne 12:43). Ja wierzę, że to wylewane na nich błogosławieństwo obejmuje potężną radość, nawet w śród doświadczeń. Pan otwiera niebo i chrzci nas „radością Jezusa” – z okrzykami i śpiewem – bez względu na okoliczności.
Tam, gdzie szanowane jest Boże Słowo, tam rezultatem jest wylanie prawdziwej „Radości Jezusa.”
Nehemiasz i Ezdrasz powiedzieli do tych, którzy powrócili do Jerozolimy. „Byliście podnieceni Bożym Słowem – głodni Słowa, kochacie je i pozwalacie mu działać w waszych sercach. Pokutowaliście, płakaliście i Bóg jest z was zadowolony. A teraz jest czas radości. Weźcie chusteczki i osuszcie wasze łzy. To jest czas wielkiej radości i uciechy” (patrz Nehemiasz 8:9-10)
W bardzo wielu kościołach obecnie brakuje tego, czego potrzebują zgubieni; prawdziwej radości, zadowalającej duszę.
Często słyszę chrześcijan, którzy mówią, „Przez modlitwę sprowadziliśmy przebudzenie do naszego kościoła.” Ja mówię, że to nie może się stać przez samą modlitwę. Nie może być takiego przebudzenia, jeżeli pastor i ludzie nie będą szczerze pragnąć Słowa Bożego. Oni muszą całkowicie poddać swoje życie rządom Pisma. Nie możemy uzyskać niebiańskiej radości, póki czyste Słowo nie przekona nas o grzechu, nie złamie pychy, uprzedzeń i fałszywej dostojności.
„Gdyż wyleję wody na spieczoną ziemię i strumienie na suchy ląd” (Iz 44:3).
Czy Pan przyniósł ci Jego Słowo gaszące pragnienie? Czy przyszedł do ciebie w twoich okresach suszy i zalał cię Swoim Duchem? Czy pijesz czystą wodę Jego Słowa?
Jeżeli tak, to jesteś gotów otrzymać następną obietnicę: „Wyleję mojego Ducha na twoje potomstwo i moje błogosławieństwo na twoje latorośle, aby się rozkrzewiły jak trawa między wodami, jak topole nad ruczajami” (w. 3-4)
Na weselu w Kanie Galilejskiej matka Chrystusa, Maria zobaczyła, że skończyło się wino. Skierowała sług do jej Syna i powiedziała, „Co wam powie, czyńcie!” (J 2:5). Inne tłumaczenie przekazuje tę instrukcję mocniej: „Cokolwiek On wam powie, zróbcie to”.