Co było największym bólem, jaki mogła przeżywać dusza Chrystusa? Ja myślę, że jest to pokolenie, które otrzymało pełny i nieograniczony dostęp, a nie przychodzi do Niego.

W jednym, chwalebnym momencie Jezus umożliwił całkowity, nieograniczony dostęp do Ojca. Biblia mówi, że na Golgocie, na splamionym krwią krzyżu, „Jezus znowu zawołał donośnym głosem i oddał ducha. I oto zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od góry do dołu” (Mat. 27:50-51).

Ofiara Jezusa na krzyżu byłaby wystarczająca na zawsze. Jego zbawienie, oczyszczenie, moc i zwycięstwo są dostępne dla każdego człowieka w każdej erze, od najbardziej oddanego wierzącego do najbardziej zatwardziałego grzesznika.

„A niektórzy z wędrownych zaklinaczy żydowskich próbowali wzywać imienia Pana Jezusa nad tymi, którzy mieli złe duchy, mówiąc: Zaklinam was przez Jezusa, którego głosi Paweł. A było siedmiu synów niejakiego Scewy, arcykapłana żydowskiego, którzy to czynili. A odpowiadając zły duch, rzekł im: Jezusa znam i wiem, kim jest Paweł, lecz wy coście za jedni? I rzucił się na nich ów człowiek, w którym był zły duch, przemógł ich i pognębił, tak iż nadzy i poranieni uciekli z owego domu.

Kiedy zawierano Nowe Przymierze, Ojciec niebiański i Jego Syn przewidzieli, że wielu odrzuci Chrystusa. Ci ludzie będą letni lub zimni, a wreszcie odpadną. Dlatego Ojciec i Syn zawarli porozumienie: Jeżeli jakaś owca się zabłąka, Jezus pójdzie za nią i przyprowadzi z powrotem do stada.

Słowo Boże ostrzega: „Jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie?” (Hbr 2:2). Za ignorowanie Chrystusa trzeba zapłacić wysoką cenę.

Ezechiel 47 mówi o życiu, które płynie z tronu Bożego. Ta rzeka składa się ze świętych, uzdrawiających wód i kiedy płynie przez pustynię, przynosi życie dla wszystkiego, czego dotknie. Ona rozszerza się i pogłębia, aż jest w niej dość wody, by można w niej pływać.

Jezus radował się nami zanim świat powstał. On oczekiwał tego, że zamieszka w nas. Radował się z tego, że przylgniemy do Niego, a odrzucimy innych. Będziemy szukać Go codziennie i spędzać z Nim najlepszy czas. On będzie dzielił się nami Swoimi tajemnicami, a my otworzymy przed Nim nasze serca. Będziemy rozkoszować się Jego drogami, szukać Jego słowa, jako objawienia Jego sprawiedliwości i będziemy drżeć z powodu objawień, które Jego Słowo nam przyniosło.

Psalmista Dawid oczekiwał codziennie na słowo od Boga i rozkoszował się słowem, które otrzymywał. Świadczył, „Mam upodobanie w przykazaniach twoich, Nie zapominam słowa twego” (Ps 119:16). „Zaiste, ustawy twoje są rozkoszą moją, Doradcami moimi” (w. 24). „Rozkoszuję się przykazaniami twoimi, które pokochałem” (w. 47). „Zakon twój jest rozkoszą moją!” (w. 77). Dosłowne hebrajskie znaczenie tego ostatniego wiersza brzmi, „Cieszy mnie Twoje Słowo.”

W Przyp. Sal. 8:34 czytamy, „Błogosławiony człowiek, który mnie słucha, czuwając dzień w dzień u moich drzwi”. O jakie drzwi tu chodzi?

W ewangelii Jana 2 Jezus wstępuje do świątyni, dając sygnał rozpoczęcia Swojej publicznej służby. (Jego wcześniejszy cud w Kanie, przemiana wody w wino, nie był publiczną deklaracją). Po tym następuje coś dramatycznego:

Bóg słyszał wołanie Izraelitów i okazał im miłosierdzie, przemieniając ich płacz w radość, aby mogli krzyczeć i radować się. A teraz wezwał ich, żeby zebrali się na jeszcze inne spotkanie.

Jeżeli miała być podtrzymana radość Izraela – jeżeli nie mieli jej znowu utracić – Bóg musiał kopać trochę głębiej. Niektóre dziedziny życia ludzi nadal nie były podporządkowane Jego Słowu. Ale Pan pozwalał wszystkim radować się przez jakiś czas, bo chciał, aby widzieli, że są bezpieczni. Teraz w tym stanie akceptacji i radości prosił ich, żeby się bardziej oddzielili od świata.