Jest takie miejsce w Chrystusie, gdzie nie ma już niepewności o przyszłość. W tym miejscu nie ma obawy o nagłą katastrofę, cierpienie, utratę pracy. Tam nie ma strachu przed człowiekiem, przed upadkiem, przed utratą duszy. To jest miejsce całkowitej ufności w Bożą wierność. Autor Listo do Hebrajczyków nazywa to miejscem całkowitego odpocznienia.

Świat pragnie widzieć świadectwo Bożej podtrzymującej mocy. Będą nas pytać aż do przyjścia Jezusa, „Chrześcijaninie, widzę, że służysz Bogu wiernie. Pościsz, modlisz się i świadczysz o jego chwale i mocy, a teraz przeżywasz doświadczenie w swoim życiu. Powiedz mi, czy Bóg cię w tych doświadczeniach podtrzymuje? Jakie jest twoje świadectwo teraz, kiedy jesteś w jamie lwów?”

Co jest potrzebne, by zdobyć ginący i cierpiący świat? Małej armii żołnierzy, którzy byli w szkole cierpienia i doświadczeń! Bóg szuka tych, którzy zgodzą się być wypróbowani przez ogień, których wiarę On może oczyścić, by była jak czyste złoto.

Pod tlakem si většina z nás znovu a znovu opakuje své potřeby: „Kéž bych měl tohle. Kéž bych jen mohl pracovat na této slabosti.“ Ježíš nám ale říká, abychom se neupínali ke svým potřebám, nýbrž k tomu, kdo nás zaopatřuje. „Nemějte starost o svůj život, co budete jíst, ani o tělo, co budete mít na sebe. Což není život víc než pokrm a tělo víc než oděv? Pohleďte na nebeské ptactvo: neseje, nežne, nesklízí do stodol, a přece je váš nebeský Otec živí. Což vy nejste o mnoho cennější? Kdo z vás může o jedinou píď prodloužit svůj život, bude-li se znepokojovat?“ (Matouš 6:25-27).

Spotkajmy się jeszcze raz z Abrahamem. On ma dla nas poselstwo. Nauczy nas o wierze, żeby odbudować i odebrać. W odpowiedzi na wezwanie i obietnice Boże, „ Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę: będę ci błogosławił, tak że staniesz się błogosławieństwem” (1 Mojż. 12:1-2). Abraham robi coś szczególnego i niezwykle ważnego – buduje ołtarz dla Pana (zobacz 1 Mojż. 12 i 13 rozdział).

Umiłowani, Pan nas nie zbawił tylko po to, żebyśmy pławili się bez końca w Jego dobroci, miłosierdziu i chwale. On miał wieczny cel, wybierając każdego z nas i ten cel sięga ponad błogosławieństwa, społeczność i objawienie. Fakt jest taki, że Bóg nadal wyciąga rękę do zgubionego rodzaju ludzkiego. Szuka wierzących, ufających ludzi, których może kształtować na największe narzędzia ewangelizacyjne.

Ze wszystkich grzechów jakie popełniamy, zwątpienie jest najbardziej znienawidzone przez Boga. Według zarówno Starego i Nowego Testamentu, nasze powątpiewanie smuci Pana, prowokuje Go i powoduje wiele bólu. Widzimy typowy przykład tego w starożytnym Izraelu, po tym kiedy Bóg wybawił Swój lud z rąk Faraona.

Psalmista płacze: „ Zgrzeszyliśmy jak ojcowie nasi, Zawiniliśmy, postąpiliśmy bezbożnie. Ojcowie nasi nie zważali na cuda twoje w Egipcie, Nie pamiętali wielkiej łaski twojej i buntowali się nad Morzem Czerwonym”(Psalm 106:6-7).

Większość z nas kojarzy moc z czymś widzialnym, cielesnym, powodującym trzęsienie ziemi. Ale to nie jest prawdą w odniesieniu do duchowego autorytetu. Piotr mówi, że Bóg powierza duchowy autorytet dla „wewnętrznego człowieka serca, w którym nie ma zepsucia, ale ma cichego i łagodnego ducha” (1 Piotra 4).

Greckie słowo, którego używa Piotr, mówiąc o łagodności oznacza delikatność. A słowo użyte jako cichość oznacza pewność, niezachwianie. Piotr mówi tu o sercu, które ma zawsze pokój w swojej pozycji w Chrystusie. Takie serce posiada prawdziwy duchowy autorytet.

Paweł mówi o naszym wewnętrznym człowieku (zobacz Rzymian 7:22). Do zboru w Koryncie Paweł powiedział: „Chociaż nasz zewnętrzny człowiek się niszczy, to ten wewnętrzny odnawia się codziennie” (2 Kor. 4:16). I rzeczywiście w każdym z nas są takie dwie istoty. Jest zarówno zewnętrzny człowiek i wewnętrzny ukryty człowiek. Zewnętrzny człowiek jest zawsze widoczny dla innych, ale ten ukryty człowiek jest znany tylko Bogu. Wewnętrzny człowiek nie eksponuje siebie świadomie.

Ponad sto lat temu francuski wynalazca pokazał wspaniałą innowację nazwaną ruchomym zdjęciem. Stwierdził, że poprzez organizowanie kolejności zdjęć i szybkie przesuwanie ich przed jasnym światłem stwarza się wrażenie oglądania prawdziwego życia przed oczami widzów.