Księga Dziejów Apostolskich opisuje Szczepana jako męża „pełnego pokoju, radości, mądrości i mocy Ducha Świętego” (patrz Dz. 6:5,8). Pewnego dnia, kiedy Szczepan dzielił się swoją wiarą w Chrystusa z grupą ludzi w miejscu publicznym, zdarzyła się tragedia. Fanatycy religijni w tchórzowskim odruchu chwycili kamienie, by ukamienować Szczepana na śmierć.
Pismo mówi nam, że niekiedy „ci, którzy się go dotknęli, zostali uzdrowieni” (patrz Mar 6:56). Innym razem nie uzdrawiał z powodu niewiary ludzi. Jak Jezus wiedział, kiedy uzdrawiać, a kiedy nie? Musiał słyszeć ten cichy głos Ojca, dający Mu słowo rady. On chlubił się słuchaniem głosu Ojca.
W godzinach sam na sam z Ojcem Chrystus słyszał Jego głos. Rzeczywiście Jezus otrzymał każde zachęcające słowo i każde prorocze ostrzeżenie, kiedy był w modlitwie. Prosił Ojca, uwielbiał Go i poddawał Mu Swoją wolę. Po każdym cudzie, każdym nauczaniu, każdej rozmowie z faryzeuszami, Jezus spieszył do społeczności z Jego Ojcem.
Jezus w swojej ziemskiej służbie musiał codziennie polegać na wewnętrznym prowadzeniu głosem Ojca. Musiał być zależny od Ojca cały czas, by słyszeć Jego głos, który Go kierował. Inaczej Chrystus po prostu nie mógłby czynić tych rzeczy, które czynił. Musiał słyszeć głos Ojca w każdej godzinie, przy każdym cudzie i dzień po dniu.
Jezus przeżywał Swoje życie na ziemi, polegając całkowicie na Ojcu niebiańskim. Nasz Zbawiciel nie czynił nic i nie mówił nic, jeżeli tego nie skonsultował ze Swoim Ojcem w chwale. Nie czynił innych cudów, tylko te, które polecił Mu Ojciec. Stwierdził, „Tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył. A Ten, który mnie posłał, jest ze mną; nie zostawił mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się jemu podoba” (J 8:28-29).
Kiedy czytamy ewangelie, widzimy, że wszystko, co Jezus czynił na ziemi, czynił po to, by wypełnić warunki przymierza, które zawarł ze Swoim Ojcem. Szukał zagubionych owiec; otwierał oczy ślepym, wskrzeszał zmarłych, otwierał drzwi więzień, wypowiadał słowa życia wiecznego, czynił cuda, wypędzał demony i uzdrawiał wszelkie dolegliwości. W każdym wierszu ewangelii Jezus wypełniał to, po co Go Ojciec posłał.
Bóg przebaczył Dawidowi jego grzech, ale popatrzcie, jakie błogosławieństwa Dawid utracił przez upadek. Popatrzcie z czego zrezygnował za swoją aferę z Batszebą, na ukryty koszt, który zapłacił za odejście z drogi Bożej, która była przed nim. „Ja cię namaściłem na króla nad Izraelem” powiedział Bóg do Dawida, „i Ja cię wyrwałem z ręki Saula. Dałem ci dom twojego pana i żony twojego pana na twoje łono, dałem ci dom Izraela i Judy, a jeśliby to było za mało, byłbym dodał ci jeszcze nadto” (2 Sam 12:7-8).
Księga Daniela daje nam proroczy wgląd w to, jak skończy się ta wojna czasów ostatecznych. Król Nebukadnesar miał sen i Daniel mu go wyłożył:
„Ty, królu, miałeś widzenie: Oto olbrzymi posąg stał przed tobą; … potężny jego blask, a straszny jego wygląd. Głowa tego posągu była ze szczerego złota, jego pierś i jego ramiona ze srebra, jego brzuch i jego biodra z miedzi, jego golenie z żelaza, jego nogi po części z żelaza, po części z gliny” (Dan 2:31-33).
„Obawiam się jednak, ażeby, jak wąż chytrością swoją zwiódł Ewę, tak i myśli wasze nie zostały skażone i nie odwróciły się od szczerego oddania się Chrystusowi” (2 Kor 11:3).
Kiedy diabelski jeden kościół wreszcie odtrąbi swoje przesłanie po ziemi, zostaną zwiedzione miliony letnich chrześcijan. Oni myślą tak, „To zjednoczenie wszystkich kościołów musi być w porządku. Jego liderzy mówią tyle o Jezusie. Każdy, kto tak dużo mówi o Jezusie, musi mieć prawidłową wiarę chrześcijańską.”