Ta wojna toczy się o boskość Jezusa. Czy On jest Chrystusem, jednorodzonym od Ojca, Bogiem w ciele, Zbawicielem świata? Czy też Jezus był jednym z proroków, który czynił dobrze? Czy był zwykłym człowiekiem, nie Bogiem, nie zmartwychwstałym Zbawicielem, który siedzi z Bogiem w chwale?
Niebiański Ojciec nie chciał zostawić Jego kochanego stworzenia na pastwę mocy piekła, dlatego stworzył plan wyratowania nas.. „Niegdyś rzekłeś w widzeniu do wiernych swoich I powiedziałeś: Wzbudziłem bohatera ku pomocy, Wywyższyłem wybrańca z ludu” (Ps 89:20). Ojciec powiedział do Syna, „Ludzkość będzie coraz słabsza z powodu ich grzechów i nie potrafi znaleźć drogi powrotu do Mnie. Wyznaczam Ciebie, jako Mojego świętego, byś pomógł przyprowadzić ich z powrotem do Mojej miłości.”
Lista mocarnych wojowników Dawida w 1 Kronik 11:22 przedstawia nam Banajasza, którego dokonania obejmowały pokonanie dwóch z najlepszych ludzi z Moabu. On też zabił lwa w ośnieżonej, śliskiej pieczarze. Może najbardziej zdumiewające jest to, że zabił Egipcjanina, który był tak wysoki, że mógłby startować na zawodnika Chicago Bulls. Ten olbrzym wysoki na siedem i pół stopy wywijał włócznią, której trzon był tak mocny, jak rura ołowiana, a Benajasz miał tylko drewniany kij.
Pierwsze wezwanie od Pana do obudzenia Izraela przyszło w inwazji ze strony Asyrii. Ten arcywróg zaatakował dwie prowincje, Zebulona i Naftalego. Na szczęście, te ataki były ograniczone do tych dwóch punktów i szkoda była niewielka. Ale Bóg wyraźnie mówił do Swojego ludu. Wybrany lud Pana utracił poczucie bezpieczeństwa i rozminął się z przesłaniem, które posyłał Bóg.
Kaznodzieje i teologowie wszędzie mówią, „Bóg nie ma nic wspólnego z katastrofami. On by nie pozwolił, żeby działy się takie straszne rzeczy.” Jednak nic nie może być dalsze od prawdy. Ten rodzaj myślenia powoduje to, że nasz naród szybko omija poselstwo, jakie Bóg chce do nas posyłać poprzez tragedię.
Chcę być żołnierzem, który jest w pełni przygotowany na pole bitwy. Ja wiem, że zwycięstwo zdobywa się na długo, zanim rozpocznie się bitwa. Ono jest zdobywane na poligonie, podczas szkolenia i ćwiczeń. Kiedy wróg nagle mnie zaatakuje, będę potrzebował wszelkiej dostępnej amunicji i wiem, że ta amunicja jest dostarczana przez potężne Słowo Boże, dlatego chowam je w swoim sercu. Tak więc, kiedy następnym razem diabeł zaatakuje, jestem pewny, że mam źródła, z których mogę czerpać. Wygrałem bitwę sam na sam z Bogiem, przed rozpoczęciem bitwy.
Żeby wejść do Bożego odpocznienia, musimy się wyrzec własnych wysiłków i potu. Sama wiara wpuszcza nas do tego doskonałego odpocznienia: „Albowiem do odpocznienia wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy” (Hebr. 4:3). Prosto mówiąc, mamy nastawić nasze serca, aby wierzyć, że Bóg jest wierny, aby nas wybawić w każdych okolicznościach, bez względu na to jak niemożliwe to wygląda.
„ Nie naruszę przymierza mego I nie zmienię słowa ust moich” (Psalm 89:35). Określenie „przymierze” jest integralną częścią chrześcijańskiej wiary. Ale ja nigdy nie słyszałem kaznodziei, czy nauczyciela, który by wystarczająco opisał znaczenie „przymierza” w życiu chrześcijanina. Sama Biblia jest podzielona na dwa Przymierza (czy Testamenty), Stary i Nowy. Poprzez Stary Testament Bóg wiele razy zawierał z ludźmi przymierze. O czym mówią te wszystkie przymierza? A jeszcze ważniejsze jest to, co one mają wspólnego z nami dzisiaj?
Biblia opowiada historię o człowieku, który poszedł do swojego sąsiada w nocy i prosił o chleb, bo akurat przyszedł do niego gość, a ten nie miał go czym nakarmić.
„ A tamten z mieszkania odpowie mu: Nie naprzykrzaj mi się, drzwi już są zamknięte, dzieci moje są ze mną w łóżku, nie mogę wstać i dać ci. Powiadam wam, jeżeli nawet nie dlatego wstanie i da mu, że jest jego przyjacielem, to dla natręctwa jego wstanie i da mu, ile potrzebuje”y (Łukasza 11:7-8).
Moja żona Gwen miała trzydzieści cztery lata, kiedy po raz pierwszy stwierdzono, że choruje na raka. Ta wiadomość nas zdewastowała. Właśnie przenieśliśmy się do Nowego Jorku, bym mógł rozpocząć pracę wśród gangsterów na ulicach. Teraz, kiedy chodziłem tymi ulicami, głosząc członkom gangów i narkomanom, musiałem walczyć też ze łzami strachu i niepokoju. Ale Pan mnie stale zapewniał, „Dawidzie, Ja jestem wierny i nie opuszczę ani ciebie, ani twoich bliskich.” Bóg szedł ze mną przez tą straszną walkę z tym rakiem i z każdym następnym, który przyszedł.