Większość chrześcijan zna ten werset: „Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4:15). Widzimy tu, że nasz Najwyższy Kapłan, Jezus, odczuwa nasze cierpienia. Innymi słowy, Pan osobiście jest dotknięty każdym bólem, desperacją i zamieszaniem, które my odczuwamy. Nie ma nic takiego, co my przeżywamy, czego On by również nie przeżył w taki, czy inny sposób.

„Powiedział im też podobieństwo o tym, że powinni zawsze się modlić i nie ustawać, mówiąc: Był w jednym mieście pewien sędzia, który Boga się nie bał, a z człowiekiem się nie liczył. Była też w owym mieście pewna wdowa, która go nachodziła i mówiła: Weź mię w obronę przed moim przeciwnikiem I przez długi czas nie chciał. Potem zaś powiedział sobie: Chociaż i Boga się nie boję ani z człowiekiem się nie liczę, jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, by w końcu nie przyszła i nie uderzyła mnie w twarz.”

Jeżeli chcemy zdobywać ludzi dla Jezusa, to przyjmijmy lekcję od apostoła Pawła. On wiedział jak docierać do ludzi z poselstwem zbawienia.

Kiedy był w Atenach, Paweł był poruszony tym, jak wiele ludzi oddawało cześć bożkom i fałszywym bogom. Wiedział jak głęboko te rytuały były zakorzenione w ich kulturze i zdawał sobie sprawę, że aby do nich dotrzeć, potrzebował zdobyć ich zaufanie. Spędzał czas z tymi ludźmi, poznawał ich wartości i wierzenia i absorbował ich kulturę.

Większość wierzących twierdzi, że żyją przez wiarę a nie według uczuć, ale w codziennej praktyce wielu mierzy swoje życie duchowe według tego jak się czują. Możesz wszystko robić dobrze – regularne czytanie Biblii, pilność w modlitwie – a nadal mieć uczucie, że nie wzrastasz w Panu.

Nie jest to grzechem, kiedy człowiek wierzący pyta dlaczego; nawet nasz Pan zadawał takie pytanie, kiedy wisiał w bólu na krzyżu (zobacz Mat. 27:46). Może czasami wołamy, „Panie, dlaczego mnie przez to prowadzisz? Wiem, że to nie pochodzi z Twojej ręki, ale jednak pozwalasz żeby diabeł mnie niepokoił. Kiedy to się wreszcie skończy?”

Prorok Izajasz powiedział o Izraelu: „Biada buntowniczym dzieciom, mówi Pan, którzy radzą się ale nie Mnie i które robią plany, ale nie z Mojego Ducha, aby dodawać grzech do grzechu” (Izajasza 30:1). Hebrajskie słowo Biada tutaj oznacza głęboki smutek i żal z powodu tego, co Bóg określa jako bunt, oznaczający odstępstwo, upartość i odwrócenie się.

Pan przygotowuje się, żeby wylać Swojego Ducha na Swój lud w tych czasach ostatecznych i wiem, że chcesz być częścią tego. Aby to się mogło stać, musimy się coraz bardziej przybliżać do Niego – w naszym uwielbianiu, posłuszeństwie i pilności. „Przybliżcie się do Boga, a On przybliży się do was” (Jakuba 4:8).

Niektórzy wierzący modlą się tylko wtedy, kiedy są dyscyplinowani przez Boga. Są przekonani i czują się źle i zaczynają się modlić, a potem znowu stopniowo zapominają o modlitwie. Biblia mówi, „Lecz lud mój zapomniał o Mnie od niepamiętnych czasów” (Jeremiasza 2:32).

Apostoł Piotr przekazał słowo ostrzeżenia dla ludu Bożego: „Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili” (1 Piotra 4:12-13).

„I rzekł do nich: Baczcie na to, co słyszycie! Jaką miarą mierzycie, taką wam odmierzą, a nawet wam przydadzą” (Mar 4:24).

Jezus wiedział, że te słowa mogą brzmieć dziwnie dla nieduchowych uszu, dlatego poprzedził to przesłanie, mówiąc, „Jeśli kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha!” (4:23). W rzeczywistości mówił nam, „Jeżeli twoje serce jest otwarte na Ducha Bożego, to zrozumiesz, co chcę ci powiedzieć.”